သဂၤါယနာတင္ရျခင္း

ပထမသဂၤါယနာတင္ရျခင္း
ေဂါတမျမတ္စြာဘုရားပရိနိဗၺာန္ စံေတာ္မူသည့္ေနာက္ ေလးလေျမာက္၌ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္အဇာတသတ္မင္းကုိအမွီျပဳ၍ ရွင္မဟာကႆပ အမွဴးရွိေသာ ရဟႏၲာ ငါးရာတုိ႔  ပထမသဂၤါယနာ တင္ေတာ္မူသည္ ။

အေၾကာင္းထူးကား -

သဗၺညဳတဘုရားေလာင္းပရိနိဗၺာန္လားေတာ္မူ၍ ခုႏွစ္ရက္လည္ေသာ္အခါ တစ္ေထာင္ငါးရာေသာရဟန္းသံဃာႏွင့္တကြ ပါ၀ါျပည္မွ ကုသိနာရုံသုိ႔ အရွင္မဟာကႆပ ၾကြလာေလေသာ္ ခရီးအၾကားနိဗၺာန္လားေတာ္မူေၾကာင္းကုိ ၾကား၍ သံဃာအေပါင္းငုိေၾကြးၾကသည္တြင္  ၾကီးမွရဟန္းျပဳေသာ သုဘဒ္ ရဟန္းက “ မငုိေၾကြးၾကလင့္၊ အဘယ္ စုိးရိမ္ဖြယ္ရွိသနည္း။

ေဂါတမ မရွိက ငါတုိ႔  က်င့္လုိရာကုိက်င့္၊ၾကိဳက္သမွ်က်င့္ရေတာ့မည္တကား” ဆုိေသာစကားကုိ မဟာကႆပမေထရ္ၾကားေတာ္မူလွ်င္ ဤကဲ့သုိ႕ေသာ ၀ိဘာဂ = သေဘာမတူျခင္း ျဖင့္သာသနာေတာ္ျမတ္ကြယ္ပရာေသာ အေၾကာင္း ရွိေခ်သည္ဟုဓမၼ သံေ၀ဂ ျဖစ္ေတာ္မူသည္။  ပထမသဂၤါယနာ၌ အရွင္မဟာကႆပ ၊ အရွင္ဥပါလိ၊ အရွင္အာနႏၵာ၊ အရွင္အႏုရုဒၶါ အစရိွေသာ ရဟန္းတာၾကီးငါးရာတုိ႔ သဂၤါယနာတင္ေတာ္၍ လက္ဦးေရွးမြန္သာသနာျပဳေတာ္မူသည္။  သုဘဒ္ရဟန္းၾကီးအေၾကာင္းကား  - အာတုမာျမိဳ႕သား ဆတၱာသည္မ်ဳိးႏြယ္ျဖစ္ေပသည္။ ဘုရားရွင္ အာတုမာျမိဳ႕သုိ႕
ေဒသစာရီ ၾကြခ်ီေတာ္မူေသာအခါက မိမိသားသာမေဏႏွစ္ပါးကုိ ဆတၱာမႈျပဳ၍ ရေသာ ဆီ၊ဆား၊ဆန္စေသာ လွဴဖြယ္ ၀တၳဳျဖင့္ ယာဂုခ်က္ျပီးလွ်င္ သံဃာႏွင့္တကြ ဘုရားရွင္အား လွဴသည္ကုိ ဘုရားရွင္မွ အလွဴမခံေတာ္မူ။ အေၾကာင္းကုိေမး၍ ကဲ႔ရဲ႕ျပစ္တင္ေတာ္မူသည္။    အကအကပၸိယအရာ၌လူသာမေဏတုိ႕ကုိေဆာက္တည္ေစေသာ္အရာ၌ လူသာမေဏတုိ႕ကုိေဆာက္တည္ေစေသာ္ ဒုကၠဋ္ အာပတ္သင့္ေစ၊ ဆတၱာသည္ျဖစ္ဖူးေသာ
ရဟန္းသည္ သင္တုန္းစေသာ ဆတၱာသည္အေဆာက္အဦကုိ ေဆာင္ရြက္ေသာ  ဒုကၠဋ္အာပတ္ဟု သိကၡာပုဒ္ ႏွစ္ခ်က္ပညတ္ေတာ္မူသည္ကုိ အျငိဳးထား၍ သာသနာေတာ္ျမတ္ကုိဖ်က္ဆီးလုိေသာေၾကာင့္  မဆုိေကာင္းေသာ စကားကုိဆုိေလသည္။

ပရိနိဗၺာန္လားေတာ္မူသည့္ေနာက္ သုံးလေျမာက္ေသာအခါ ၀ါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၅ ရက္ေန႔ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္ စရည္းပင္ ေရာက္ေသာလႈိဏ္၌ အဇာတသတ္မင္းကုိ အမွီျပဳ၍ သံဃာေတာ္ငါးရာေက်ာ္ႏွင့္တကြ ခုႏွစ္လပတ္လုံး ပထမသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူေလသည္။ ဤေနရာ၌ သဂၤါယနာတင္ကုန္ေသာ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္ဥပါလိ၊အရွင္အာနႏၵာ၊အရွင္အႏုရုဒၶါ အစရွိေသာ ရဟႏၲာၾကီးငါးရားတုိ႔က အဆင့္ဆင့္ပြားမ်ား၍ ဆရာဆက္တပည့္ဆက္ကား အေျမာက္အမ်ားပင္ရွိေလသည္။

ဒုတိယသဂၤါယနာတင္ရျခင္း
အႏွစ္တစ္ရာတုိင္ေအာင္ေရာက္သည့္ကာလ ေ၀သာလီျပည္ ကာလာေသာကမင္းကုိ အမွီျပဳ၍ ဒုတိယသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူေလသည္။ အေၾကာင္းထူးကား -  ပထမသဂၤါယနာတင္ျပီးေနာက္ ပရိနိဗၺာန္လားေတာ္မူသည္က ႏွစ္တစ္ရာတုိင္ေရာက္ေအာင္ ပထမသဂၤါယနာတင္တုိင္ျငိမ္၀ပ္စြာ ဆရာစဥ္ဆက္ မပ်က္မစီး က်င့္ေဆာင္ေတာ္မူကုန္သည္။ထုိမွေနာက္ ေ၀သာလီျပည္ ၀ဇၨီတုိင္းသားရဟန္းတုိ႔သည္၀ိနည္းတရားႏွင့္ မညီေသာ အဓမၼ၀တၳဳ ဆယ္ပါးကုိ ျပသ က်င့္ေဆာင္ကုန္၍ သာသနာ၌ ေဘးရန္ၾကီးစြာျဖစ္ရေလ၏။ အဓမၼ၀တၳဳ ဆယ္ပါးဟုသည္ကား - ၁။ သားခ်ဳိျဖင့္ ဆားကုိေဆာင္၍ ဆားမရွိေသာ ဆြမ္းႏွင့္စားလွ်င္ သႏၷိဓိ မျဖစ္ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး ၊ ၂။ မြန္းလြဲ၍ အရိပ္လက္ ၂ သစ္ ထြက္ေအာင္ ပင္စားေသာလည္း ၀ိကာလေဘာဇနာ မျဖစ္ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး၊ ၃။ တစ္ရပ္တစ္ရြာသုိ႕ သြားလုိ၍ ပ၀ါရိတ္သင့္လ်က္ အတိရိတ္ မျပဳပဲ စားေကာင္းသည္လည္းတစ္ပါး၊၄။ တစ္သိမ္တည္းတြင္ တစ္ေက်ာင္းတျခားစီ သံဃာကံေဆာင္ေသာ္ ၀ဂ္မျဖစ္ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး၊ ၅။ ဆရာ ဥပဇၥ်ာယ္ ကုိအေလ့အက်င့္ျဖစ္က အပ္ေတာ့သည္သာ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး။ ၆။ မလာေသးပဲ လာမွ ဆႏၵယူအံ့ ဟုေရွးဦးက သံဃာကံေဆာင္ေသာ္ ၀ဂ္မျဖစ္ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး၊ ၇။ ႏုိ႔မျဖစ္ကုိလည္း မစြန္႔ေသး၊ ႏုိ႕ဓမ္း အျဖစ္သုိ႕လည္းမေရာက္ေသးေသာ ႏို႕ရည္ကုိ ပ၀ါရိတ္သင့္လ်က္ အတိရိတ္ မျပဳပဲ စားေကာင္း၏ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး၊၈။ ေသရည္အျဖစ္သို႔ စဥ္စစ္မေရာက္ေသးေသာ ေသႏုကုိ ေသာက္အပ္၏ ဟု  ယူသည္လည္းတစ္ပါး၊ ၉။ အစာမရွိေသာ နိသီဒုိင္ကုိ သုံေဆာင္ေကာင္း၏ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး၊ ၁၀။ ေရႊ ၊ ေငြ ကုိခံေကာင္း၏ ဟု ယူသည္လည္းတစ္ပါး ။ ထုိအေၾကာင္းကုိ  အရွင္မဟာယသေထရ္ ၾကားသိ၍ အရွင္ေရ၀တ၊ အရွင္သဗၺကာမီ အစရွိေသာ ရဟႏၲာၾကီး ခုႏွစ္ရာတုိ႕ကုိ ေဆာ္ႏိႈးစည္းေ၀းျပီးလွ်င္ သဂၤါယနာတင္အံ့ဟု ေ၀သာလီျပည္ ၀ါလိကာရုံေက်ာင္းသုိ႕ၾကြေတာ္မူေလသည္။ထုိေက်ာင္း၌ပင္ အရွင္မဟာသယ စေသာရဟႏၲာၾကီးခုႏွစ္ရာတုိ႔လည္း ကာလာေသာကမင္းကုိ အမွီျပဳ၍  ၀ဇၨီတုိင္းသား ရဟန္းမ်ားတုိ႔ျပေဆာင္ေသာ အဓမၼ၀တၳဳဆယ္ပါးကုိ ပယ္ေဖ်ာက္လ်က္ ရွစ္လပတ္လုံး ဒုတိယသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူေလသည္။  ဤေနရာ၌ အထူးသတိျပဳသင့္သည္မွာ အရွင္မဟာယသ သည္ အရွင္အာနႏၵာႏွင့္  အတူေနတပည့္ရင္းေပတည္း။

တတိယသဂၤါယနာတင္ျခင္း
ဘုရားပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူသည္ေနာက္ႏွစ္ေပါင္း ၂၃၅ ႏွစ္ေရာက္ေသာအခါ ပါဋလိပုတ္ျပည္ သီရိဓမၼာေသာကမင္းကုိ အမီွျပဳ၍ ရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္အမွဴးရွိေသာ ရဟႏၲာတစ္ေထာင္တုိ႔သည္ တတိယသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူၾကကုန္ေလသည္။အေၾကာင္းထူးကား - ေနာင္ေသာအခါကား  ပါဋလိပုတ္ျပည္ သီရိဓမၼာေသာကမင္း လက္ထက္ အရွင္နိေျဂာဓသာမေဏ ကုိ အရင္းစြဲ၍ သာသနာေတာ္၌ၾကည္ညိဳသျဖင့္ ရဟန္းသံဃာတုိ႕အား လာဘသကၠာရမ်ားျပားသည္တြင္ တိတၳိေျခာက္ေသာင္းတုိ႔ သည္လာဘသကၠာရကုိငဲ႔သျဖင့္ ရဟန္းေဘာင္၀င္၍ ဥပုသ္၊ပ၀ါရဏာ၊ကံၾကီး၊ကံငယ၌ ၀င္ေလသည္။ထုိသုိ႔မစဥ္ၾကယ္ေသာေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာတုိ႔သည္ ဥပုသ္မျပဳၾကကုန္။ သာသနာေတာ္၌အညစ္အေၾကး ဆူးေျငာင့္ေဘးရန္မ်ားေသာေၾကာင့္ ခုႏွစ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ ဥပုသ္ ျပတ္ၾကေလသည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သိရီဓမၼာေသာကမင္းၾကားသိ၍  အဓိကရုဏ္းကုိ ျငိမ္းေစ ၊ ဥပုသ္ျပဳေစ ျခင္းငွာ မင္းျခင္းအမတ္တစ္ေယာက္ကုိ ေစလုိက္ေသာ္ သတ္ေစဟုဆုိသည့္အထင္ႏွင့္ဥပုသ္မျပဳေသာ ဓမၼ၀ါဒီရဟန္းမ်ားကုိသတ္မိေလသည္။၎အေၾကာင္းကုိသီရိဓမၼာေသာကမင္းသိလွ်င္ ငါမသတ္ေစပဲ အမတ္သတ္၍ ေသေလသျဖင့္ ငါ့အား မေကာင္းမႈ မွလြတ္ေလာ၊မလြတ္ေလာယုံမွားရွိေလသျဖင့္ ဂဂၤါအညာမွ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတိႆမေထရ္ အားေမးေလွ်ာက္ေလသည္တြင္ လြတ္ေၾကာင္းကုိ ေျဖေတာ္မူျပီး ဒီပကတိတၳိရဇာတ္ျဖင့္ ေဟာေျပာတရားျပကာ တိတိၳတုိ႔အယူႏွင့္ ဓမၼ၀ါဒီ အယူ၀ါဒႏွစ္မ်ဳိးလုံးကုိ ခုိင္းႏႈိင္းလ်က္ သိရီဓမၼာေသာကမင္းအားရွင္းျပသည္တြင္ မင္းၾကီးနားလည္၍ ေျခာက္ေသာင္းမွ်ေသာ တိတိၳတုိ႔ကုိ ႏွင္ထုတ္ေစျပီးမွ ရဟန္းေတာ္ေျခာက္သိန္းႏွင့္တကြ ဥပုသ္ေတာ္ျပဳၾကသည္။ျမတ္ဘုရားဗ်ာဒိတ္ေတာ္ႏွင့္အညီ ကထာ၀တၳဳကုိလည္းဆက္လက္၍ေဟာၾကားေတာ္မူေလသည္။ ထုိေနာက္မွ ပါဋလိပုတ္ျပည္ သီရိဓမၼာေသာကမင္းအားအမွီျပဳ၍ အေသာကရုံေက်ာင္းေတာ္၌ ရဟႏၲာၾကီးတစ္ေထာင္ စည္းေ၀း၍ ကုိးလပတ္လုံး သဂၤါယနာတင္ေတာ္မူေလသည္။ ဤေနရာ၌ သီရိဓမၼာေသာကမင္း နန္းစံသက္ တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ၊ ကၽြႏွ္ပ္တုိ႔ျမန္မာတုိင္း သေရေခတၱရာ ရေသ့ျပည္တြင္း၌ ရန္ေပါင္မင္း နန္းစံသက္ ၂၁ ႏွစ္ေပတည္း။တတိယသဂၤါယနာတင္ေတာ္မူျပီးေနာက္ ေနာင္အခါဘယ္အရပ္၌ သာသနာေတာ္ျမတ္ေကာင္းစြာ တည္တံ့ႏိုင္မည္ကုိ အရွင္ေမာဂၢလိပုတၱတႆမေထရ္  ဆင္ျခင္ေတာ္မူေလေသာ္ ပစၥႏၲရာဇ္တုိင္းတုိ႔၌ ေကာင္းစြာတည္ႏုိင္ေတာ္မူသည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူ၍ ကုိးတုိင္းကုိးဌာနသုိ႔ရဟန္းေတာ္ အသီးသီးအား သာသနာျပဳေစေတာ္မူေလသည္။

စတုတၳသဂၤါယနာတင္ရျခင္း
ဤဆုိခဲ့ျပီးေသာ ဆရာ၊တပည့္စဥ္ဆက္ရွိေလေသာ္ ထုိဆရာစဥ္တပည့္တုိ႔ လက္ထက္ေတာ္၌ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ႏႈတ္ကပတ္ေတာ္၌သာထားေတာ္မူေလသည္။အျပည့္အစုံေရးသားမထားၾကေပ။ အေၾကာင္းထူးကားႏႈတ္တြင္သာထားေတာ္မူၾကေလသျဖင့္ အလြန္ျငိဳျငင္ခက္ခဲေသာအမႈကုိျပဳလာခဲ့ၾကရာ  သီဟုိဠ္ကၽြန္း၌ ျပည္ရြာကုိ လုယက္ေသာ စ႑ာလတိႆ မည္ေသာ ဒြန္းစ႑ား သူဖုန္းစား ေဘးျဖစ္ေသာအခါ မုိးေကာင္းစြာမရြာ ၊ မလုပ္ေဆာင္ရ၍ ငတ္မြတ္ၾကေလေသာ္ သိၾကားမင္း လာျပီး အရွင္ဘုရားတုိ႔ ပိဋကတ္ေတာ္ကုိမေဆာင္ႏုိင္ၾကကုန္ေသာ္ ေဖာင္စီး၍ ေဖာင္မဆံ့လွ်င္ သစ္တုံး၊၀ါးလုံးတုိ႔ကုိဖတ္ျပီးဟုိဘက္ကမ္းကုိ ကူးပါကုန္ကၽြႏွ္ပ္ေစာင့္ေရွာက္ပါအံ့ ဟုေျပာသျဖင့္  ( ဇမၺဴဒိတ္ သုိ႕သြားခုိင္းျခင္းျဖစ္ေလသည္။) သမုဒၵရာနားသုိ႔ေရာက္မွ မကူးလုိ၍ ဤတြင္သာ ပိဋကတ္ေတာ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ၾကကုန္ဟု ကတိက၀တ္ျပဳလ်က္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း အစိတ္မလယ ဇနပုဒ္ သုိ႔သြားၾကေလသည္။ သစ္ဖု ၊ သစ္ဥ ၊သစ္ရြက္ စသည္တုိ႕ကုိသာမွ်တေစလ်က္ပိဋကတ္စာေပ မ်ားကုိ သရဇၥ်ာယ္ၾကေလသည္။ဆာေလာင္ျခင္းျပင္းျပ၍ မသရဇၥ်ာယ္ႏုိင္ေသာအခါ သဲကုိ၀မ္းေအာက္တြင္စုပုံ ကာထားျပီးတစ္ခုတည္းေသာအရပ္၌ ဦးေခါင္းခ်င္းဆုိင္ကုန္လ်က္ ပိဋကတ္စာေပတုိ႕ကုိ စိတ္ျဖင့္ဆင္ခ်င္ၾကကုန္ေလသည္။ ဤသို႕တုိင္တစ္ဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္တုိင္ေအာင္ အဠကထာႏွင္တကြ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိ အကြယ္ရေလေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေတာ္မူလာၾကေလသည္။ ဒြန္းစ႑ားသူဖုန္းစားေဘး ကုန္လြန္ေလေသာ္ သီဟုိဠ္ကၽြန္း ၊ အစိတ္ကလႅာရာမဇနပုဒ္ ၊ မ႑လာရာမ ေက်ာင္းသုိ႔ေရာက္ကုန္ေလ၏။ က်န္ရွိေသာရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ ေျခာက္က်ိတ္မွ်သာျဖစ္ေၾကာင္းတည္း။ထုိေခတ္မဟာ၀င္က်မ္း၌လာသည္မွာ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၄၅၀ ေရာက္ သီဟုိဠ္မင္းဆက္ ၁၈ ဆက္ သဒၶါတိႆမင္းသား ၀ဋၬဂါမင္းနန္းစံသက္ေျခာက္ႏွစ္ေျမာက္ တြင္ေနာင္ေသာအခါ မုခပဌ္ေတာ္ျဖင့္မေဆာင္ ရြက္ႏုိင္ေတာ္မူသည္ကုိ ျမင္ေတာ္မူ၍ ယခင္ဆရာစဥ္ဆက္မွလာေသာရဟႏၲာၾကီးငါးရာတုိ႕သည္ ထုိမင္းလက္ထက္အေစာင့္အေရွာက္ျပဳသည္ျဖစ္၍ သီဟုိဠ္ကၽြန္း ၊ အစိတ္မလယဇနပုဒ္ ၊အာေလာက မည္ေသာ လိုဏ္၌ အ႒ကထာႏွင့္တကြ ပိဋကတ္သုံးပုံကုိေပထက္ေရးသားတင္ထားေလသည္။

ပဥၥမသဂၤါယနာ
သာသနာႏွစ္-၂၄၁၅(ေအဘီ-၁၈၇၁)သို႕ေရာက္ေသာ္၊ ၿမန္မာနိုင္ငံ မႏ ၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ဒကၡိဏာရာမ ဘုရားၾကီးတိုက္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏ ၱဇာဂရာဘိ၀ံသ (တိပိဋကဓရ မဟာဓမၼရာဇာဓိရာဇဂုရု-ဘြဲ႕တံဆိပ္ေတာ္ရ)အမွွ ူးရွိေသာသံဃာေတာ္ ၂၄၀၀-တို႕သည္ မင္းတုန္းမင္းတရားၾကီး၏ ပံပိုးကူညီမူၿဖင့္ မူအမ်ဳိးမ်ဳိးကြဲၿပားေနသည့္ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို သုတ္သင္တည္းၿဖတ္၍ ၅-လတိုင္တိုင္ သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီးကို (ပဥၥမအၾကိမ္) က်င္းပၿပဳလုပ္ၿပီးေနာက္ မင္းတုန္းမင္းၾကီးသည္ ထိုမူသန္႔ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကို  အရ်ည္တည္တံ့နိုင္ေစရန္ စက်င္ေက်ာက္ၿဖဴ (၇၂၉) ခ်ပ္ေပၚတြင္ အကၡရာေရးထြင္း(ေက်ာက္ထက္ အကၡရာတြင္)ေစခဲ့ရာ၊ ၇-ႏွစ္ခြဲမွ်ၾကာမွ ၿပီးစီးသြားခဲ့ေပ၏။

ဆ႒သဂၤါယနာ
သာသနာႏွစ္ ၂၄၉၈(ေအဒီ-၁၉၅၄)ခုသို႕ေရာက္ေသာ္၊ ၿမန္မာနိုင္ငံ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ ၀န္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏု အမွ ူးၿပဳေသာ နိုင္ငံေတာ္အစိုးရသည္ ၿမန္မာ" သီဟိုဠ္(သီရိလကၤာ)" ထိုင္း(ယိုးဒယား) '' လာအို(ေလာ)" ကေမၻာဒီးယား" ဟူေသာ ေထရ၀ါဒ ငါးနိုင္ငံတို႕မွာ သံဃာေတာ္ ၂၅၀၀ တို႕ကို ပင့္ဖိက္၍၊ သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီး (ဆ႒အၾကိမ္) က်င္းပၿပဳလုပ္ေစ၍၊ ပါဠိေတာ္မ်ားကိုသာမက " အ႒ကထာက်မ္းမ်ား'' ဋီကာက်မ္းမ်ားကိုပါ မူအမ်ဳိးမ်ဳိးညွိႏွဳိင္းတည္းၿဖတ္ေစၿပီး၊ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ကမ ၻာအႏွံ႔ၿပန္႔ပြားထြန္းလင္းေစရန္ စက္တင္ပံုႏွိပ္ၿဖန္႔ခ်ီခဲ႔ေပသည္၊ ဤသဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီး၌ (ယခင္သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီးမ်ား၏ စံခ်ိန္အတိုင္း)ၿမန္မာနိုင္ငံမွ
ဘဒၵႏ ၱေရ၀တမေထရ္(အဘိဓဇ မဟာရ႒ဂုရု- ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ ) ကသဘာပတိအၿဖစ္၎၊
မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏ ၱေသာဘနမေထရ္(အဂၢမဟာပ႑ိတ-ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ)က ပုစၦက=ေမးသူအၿဖစ္၎၊ မင္းကြန္းဆရာေတာ္ ဘဒၵႏ ၱ ၀ိစိတၱသာရာဘိ၀ံသ မေထရ္(ပထမဆံုး- '' တိပိဋကဓရ ဓမၼဘ႑ာ ဂါရိက-ဘြဲ႔ရ) က ၀ိသဇၹက=ေၿဖဆိုသူ အၿဖစ္၎၊ သဂၤါယနာတင္ပြဲၾကီးကို ဦးစီးက်င္းပၾကေလရာ၊ သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၂၅၀၀ ၿပည့္တြင္ေအာင္ၿမင္စြာ ၿပီးစီးသြားခဲ႔ေပသည္။

ဗုဒၶသာသနာထြန္းကားဆုံးျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ သူ ့ကြ်န္ဘ၀ ႏွစ္(၁၀၀)ခန္ ့ၾကာျမင့္ခဲ့ျပီး သာသနာေတာ္ လြန္စြာညွဳိးႏြမ္းလာခဲ့သည္။ ကြ်န္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာသည္ႏွင့္ သာသနာႏွစ္(၂၄၉၈)ႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ ရန္ကုန္ျမဳိ ့ ကမ ၻာေအးကုန္းေျမ မဟာပါသာဏလုိဏ္ဂူတြင္ ဆ႒မအၾကိမ္ သဂၤါယနာတင္ျပီး သာသနာေတာ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ရသည္။
ေညာင္ရမ္းဆရာေတာ္ ၊ မဟာစည္ဆရာေတာ္ႏွင့္ မင္းကြန္းဆရာေတာ္မ်ား ဦးေဆာင္ေသာ ရဟန္း(၂၅၀၀)တြင္ ေထရ၀ါဒႏုိင္ငံမ်ား ျဖစ္ေသာ ျမန္မာ၊ထုိင္း၊ လာအုိ၊ ကေမ ၻာဒီးယား ၊ သီရိလကၤာ ႏုိင္ငံ(၅)ႏုိင္ငံမွ ရဟန္းမ်ားပါ၀င္ေသာ သံဃာထု၊ ဖဆပလ ဦးႏုအစိုးရ ဦးေဆာင္ေသာ မင္းထုႏွင့္ သာသနာ၀င္မ်ား ျပည္သူလူထုစေသာ ထု(၃)ထု ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ျပီး ယခင္ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ ေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ဖတ္ေနရာမွ အလြယ္တကူဖတ္မွတ္ ေလ့လာႏုိင္ရန္ ပိဋကတ္ေတာ္မ်ားကုိ စာအုပ္မ်ားေပၚတြင္ ကူးေျပာင္းရုိက္ႏွိပ္ျပီး ဆ႒မအၾကိမ္ သဂၤါယနာတင္ျပီး သာသနာေတာ္ကုိ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုအခ်ိန္တြင္ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ပိဋကတ္(၃)ပုံစလုံးသည္ စာအုပ္မ်ားေပၚတြင္ ေရာက္ရွိလာျပီျဖစ္သျဖင့္ မည္သည့္ပုဂၢဳိလ္မဆုိ ေနရာမေရြး အခ်ိန္မေရြး အလြယ္တကူဖတ္မွတ္ ေလ့လာႏုိင္လာျပီး သာသနာေတာ္ သန္ ့ရွင္းတည္တံ့ ျပန္ ့ပြားေရးအတြက္လည္း အထူးအေရးပါလွေပသည္။
ဆဌမသဂၤါယနာတင္ပြဲႀကီးတြင္ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးႏွင့္ မင္းကြန္းတိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးတို႔ ေမးျမန္းေျဖၾကားေတာ္မူေသာ ဆဌမသဂၤါယနာတင္ အေမးအေျဖမ်ားကို အထူးစုစည္းကာတင္ဆက္ထားပါသည္။ ဆဌမသဂၤါယနာတင္ တရားေတာ္မ်ားကို ရုိေသစြာတရားနာယူျခင္းျဖင့္ ၾကည္ညိဳသဒၵါပြားႏုိင္ၾကပါေစ