အခ်ိန္ကား ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ၏ ခုနစ္ဆက္ေျမာက္ ဘႀကီးေတာ္မင္း (စစ္ကိုင္းမင္းသား) လက္ထက္ တြင္ျဖစ္ သည္။မဖဲဝါ သည္ျပည္ၿမိဳ႕ ဇာတိျဖစ္ၿပီးေမြးခ်င္း မွာေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္တည္း သာ႐ွိသည္။အစ္ကိုျဖစ္သူ ေမာင္ႀကံဆစ္ သည္ျပည္ၿမိဳ႕စား ထံတြင္ စာေရးေတာ္ႀကီး အျဖစ္အမႈေတာ္ ထမ္းလွ်က္႐ွိၿပီး ဘြဲ႕အမည္မွာ မင္းရဲဒိဗၺျဖစ္သည္။မိဘႏွစ္ပါးလုံး မေရွးမေႏွာင္း ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္ အစ္ကိုျဖစ္သူေမာင္ႀကံဆစ္ႏွင့္ အတူေနထိုင္လွ်က္ ႐ွိၿပီး အစ္ကိုျဖစ္သူအား မိဘ သဖြယ္အားကိုးေနထိုင္ရ႐ွာေလသည္။အစ္ကိုျဖစ္သူမွာႏွမအား ခ်စ္လြန္းေသာ္လည္းေသာက္စား မူးယစ္တတ္ၿပီး မၾကာခဏ ဆိုသလိုခိုက္ရန္ျဖစ္ ပြား တတ္ေလ့ ႐ွိသည္။
ေမာင္ႀကံဆစ္ သည္ေသေသာက္ျခင္းမွ အစျပဳၿပီး ခိုးသားဓါးျမမ်ားႏွင့္ လက္ပြန္း တစ္တီးေနထိုင္ လာရာမွေနာက္ဆုံးတြင္ျပည္ၿမိဳ႕စားအား ပုန္ကန္ေတာ္လွန္ၿပီး မင္းျပစ္မင္းဒဏ္ သင့္ေလေတာ့သည္။ေမာင္ႀကံဆစ္မွ မဖဲဝါအား”ႏွမေရ။ အေမာင္တို႔ ထြက္ေျပးမွျဖစ္ေတာ့မယ္။ျပည္မွာ ဆက္ေနရင္ အသတ္ ခံရ လိမ့္မယ္”ဟုေျပာၿပီး ထို ညခ်င္းပင္ေလွငယ္ေလး တစ္စီးျဖင့္ ဧရာဝတီျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း စုန္ေျပး ၾကေလ သည္။ျမစ္ေၾကာင္း အတိုင္း စုန္ေျပး လာရင္းေခ်ာင္းေျမာင္း၊ အင္းအိုင္ေပါမ်ားကာ သစ္ပင္မ်ား အုံ႔ဆိုင္း ထူထပ္ေသာ လူေန နည္းပါးသည့္ေဒသ တစ္ခုသို႔ေရာက္လာၾကသည္။ထိုေဒသရွိ အေထာင္႐ွားခဲ ရြာေလး တြင္ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ သည္ မထင္မ႐ွား လူဆင္းရဲ အသြင္ျဖင့္ေမာင္ႀကံဆစ္ သည္ေမာင္စံမွဲ႔ ဟုလည္းေကာင္း၊မဖဲဝါသည္ မသဲအူ ဟုလည္းေကာင္း အမည္ေျပာင္းလြဲ ၍ ဇာတ္ျမဳပ္ေန ထိုင္ၾကေလေတာ့ သည္။ေမာင္စံမွဲ႔ တျဖစ္လဲေမာင္ႀကံဆစ္ သည္ မင္းမႈထမ္း အျဖစ္သာေနထိုင္ခဲ့သူ ပီပီ မည္သည့္ အလုပ္မွ မလုပ္ တတ္ သျဖင့္ တံငါအလုပ္၊ အင္း အလုပ္သာ လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနေလသည္။ထို႔အတူ မသဲအူ တျဖစ္လဲ မဖဲဝါ ခမ်ာလည္း အကိုျဖစ္သူ လုပ္ကိုင္ေသာ အင္းအလုပ္အား မႏွစ္ၿမိဳ႕ေသာ္ လည္း မေ႐ွာင္ လႊဲႏိုင္ေသာ ကံၾကမၼာေၾကာင့္ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ လုပ္ကိုင္ၾကရ႐ွာသည္။ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္မွာ အကုသိုလ္ လုပ္ငန္းျဖင့္ အက်ိဳးေပးသည္ ဆိုရ မေလာက္ပင္ အခ်ိန္ကာလ မၾကာေညာင္း ဘဲ အေထာင္႐ွားခဲ ရြာ တြင္ေၾကးရတတ္ စာရင္းဝင္ျဖစ္လာေခ်ေတာ့သည္။ေမာင္စံမွဲ႔ မွာ နဂိုကပင္ေသာက္ေသာက္ စားစားေနထိုင္သူ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ အားေလ်ာ္စြာ အင္းသူႀကီး ဘဝ သို႔ေရာက္သြားခ်ိန္ တြင္ အရက္ကေလး တျမျမႏွင့္ စိတ္ၾကမ္းလူၾကမ္း အျဖစ္ေနာင္တမဲ့စြာေန ထိုင္ေန သည္။ႏွမျဖစ္သူ မသဲအူ ခမ်ာေခ်ာေမာလြန္းသည့္ ႐ုပ္ရည္ေၾကာင့္ ႐ြာခံ သူေဌးသူႂကြယ္ သားမ်ားက သေဘာ က်ႏွစ္သက္သည့္ တိုင္ အစ္ကိုျဖစ္သူေမာင္စံမွဲ႔ေၾကာင့္ အနားကပ္ဝံ႔သူ မ႐ွိရွာေခ်။သူတို႔ေမာင္ႏွမႏွစ္ဦး အတြက္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်မည့္ေန႔ေရာက္လာေခ်ၿပီ။ မသဲအူသည္ သည္းသည္း မည္းမည္း ႐ြာေနေသာ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး ကိုေမာ့ၾကည့္ေနရင္း”ေၾသာ္၊ငါ့ေမာင္ႀကီး အိမ္ျပန္ မလာဘဲ အင္းေစာင့္ တဲေလးမွာေနေနတာ သုံးရက္ေတာင္ ႐ွိပါေပါ့လား ။ေနထိုင္ မွေကာင္းရဲ႕လား မသိ။ ငါလိုက္ သြားဦးမွ ပါဘဲေလ။သြားလက္စ နဲ႔ ငါးထည့္ဖို႔ေတာင္းေတြပါ ယူသြားဦးမွ”ဟု စိတ္ထဲ ကေတြးမိၿပီး အစ္ကို ရွိရာ အင္းထဲ သို႔ေလွ ကေလးေလွာ္ခတ္ရင္း ထြက္သြားေလသည္။အင္းထဲ အေရာက္ အစ္ကိုျဖစ္သူအား မေတြ႕ရဘဲေသာက္စား လက္စ အရက္ဝိုင္း ကိုသာေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္ မသဲအူ ပင့္သက္ တစ္ခ်က္ ႐ွိဳက္မိေလသည္။”ေမာင္ႀကီးလည္း မိုး႐ြာထဲ ဘယ္မ်ားသြားျပန္ပါလိမ့္။ သူျပန္ မလာ ခင္ ငါလည္း ငါးေတြေဖာ္ေပးထားမွ ပါေလ”ဟုေတြးၿပီး တဲအနီးမွၿမံဳး ကိုသြားေဖာ္ေနေလသည္။ထိုအခ်ိန္ေမာင္စံမွဲ႔ မွာၿမံဳးေဖာ္လိုက္တိုင္း ငါးမ်ား နည္းနည္းေန သျဖင့္ မေကာင္းဆိုးဝါး ယူစားသည္ဟု ယူ ဆၿပီးေဒါသူပုန္ ထေနသည္။မိုးကလည္း ႐ြာ လူကလည္း မူးေနခ်ိန္ တဲ အနီးၿမံဳးထဲက ငါးမ်ားကို ယူေနေသာ မေကာင္းဆိုးဝါး ကိုေတြ႕လိုက္ရ သျဖင့္လက္ထဲ ပါသည့္ ကိုင္းခုတ္ ဓါးျဖင့္ လႊဲကာလႊဲကာ ခုတ္လိုက္ေတာ့ သည္။အမူးေျပလာတဲ့ အခ်ိန္မွေမာင္စံမွဲ႔ တစ္ေယာက္ ခမ်ာႏွမကို မေကာင္းဆိုးဝါး အမွတ္ႏွင့္ခုတ္သတ္ မိေၾကာင္း သိေလၿပီး ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုပြဲဆင္ေလေတာ့သည္။မသဲအူ ခမ်ာ အစ္ကိုျဖစ္သူ ငမူး၏ ဓါးခ်က္ေၾကာင့္ ေသပြဲဝင္ရ ႐ွာၿပီးေနာက္ အစ္ကိုျဖစ္သူမွာ နဂိုကထက္ ပင္ စိတ္ၾကမ္း လူၾကမ္းႏွင့္ အရက္သာ ဖိေသာက္ေနေလသည္။လုပ္ငန္းတူ အင္းသမား မ်ားက စိတ္ေျပေပ်ာက္ရန္ အလို႔ငွာ ဒဂုံၿမိဳ႕ ႐ွိေ႐ႊတိဂုံ တေပါင္းပြဲေတာ္ သို႔ေခၚ သြား ၾကရာ မွ ေမာင္စံမွဲ ႔၏ အကုသိုလ္ မည္မွ်ႀကီးေၾကာင္း လူသိကုန္ၾကသည္။ျဖစ္ပုံမွာ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ႀကီး အား က်န္သူမ်ားမွ ႐ိုေသစြာ ဦးခ်ကန္ေတာ့ၾကစဥ္ ေမာင္စံမွဲ႔ကေယာင္ေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္မတ္တပ္ရပ္ေနေလသည္။ထိုတြင္ အတူ ဘုရားလာသူမ်ား ကေမာင္စံမွဲ႔ အားေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး ကို ဦးခ်ရန္ေျပာဆိုမွ ေမာင္စံမွဲ႔ခမ်ာေ႐ႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးအား မျမင္ေတြ႕ရ သျဖင့္ ဦးမခ်ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိၾကေလသည္။ေမာင္စံမွဲ ၏ အကုသိုလ္ ကား ႀကီးမားေလစြ။ သိဂုတၱရ ကုန္းေတာ္ေပၚေရာက္ၿပီးေလ မွ ေစတီေတာ္ျမတ္ ႀကီး အား မျမင္မေတြ႕ရ သျဖင့္ေဘးမွ လူအေပါင္းမွာ အံ႔ၾသတုန္လႈပ္ ၾကကုန္သည္။ေမာင္စံမွဲ႔ လည္း ႐ွက္ သည့္စိတ္ ၊ေၾကာက္သည့္စိတ္ တို႔ေၾကာင့္႐ြာသို႔ ခ်က္ခ်င္းျပန္လာေလသည္။နဂိုကပင္ မိုက္တိ မိုက္ကန္း၊ တဇြတ္ထိုး သမား တေဇာက္ကန္း ပီပီေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ အတြက္ ရည္မွန္း ထား သည့္ေရႊဆိုင္းမ်ားအား မိမိ အင္းအလယ္ရွိ တိုင္ထိပ္တြင္ေ႐ႊခ် လိုက္ေလသည္။ရြာရွိ လူမ်ားကား ေမာင္စံမွဲ႔ႏွင့္ မသဲအူ တို႔ အေၾကာင္းေျပာ မဆုံးႏိုင္ျဖစ္ၿပီး သနားၾက၊ သံေဝဂရၾကျဖစ္ ကုန္ေတာ့ သည္။မသဲအူ ခမ်ာ မွာေတာ့ အစိမ္းသူရဲ အျဖစ္ မကြၽတ္မလြတ္ျဖစ္ေနရာမွ ႐ြာဦးေက်ာင္းမွ ဆရာေတာ္အား အိပ္မက္ေပးၿပီးေနစရာမရွိ၊ဝတ္စရာ နတၳိႏွင့္ ဒုကၡေရာက္ေနေၾကာင္း အသနားခံေလ သည္။ဆရာေတာ္ မွာလည္း သူတို႔ေမာင္ႏွမျဖစ္စဥ္ကို သိေတာ္မူ ထားသည့္ သူေတာ္ေကာင္း ပီပီ မသဲအူ အား အေထာင္ရွားခဲ သုႆ န္ တြင္ေနထိုင္ခြင့္ေပးလိုက္ေလသည္။ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ မသဲအူသည္ အေထာင္႐ွားခဲ သုႆ န္တြင္ ငယ္စဥ္ ကပင္ သူ အလြန္ႏွစ္ၿခိဳက္သည့္ အဝါေရာင္ ဝတ္စုံကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဝတ္ဆင္၍သုႆ န္ေစာင့္ အျဖစ္ေနထိုင္ခြင့္ ရသြားရွာေလသည္။မသဲအူအား အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္၍ေတြ႕႐ွိ သူမ်ားမွ ဆရာေတာ္အား လာေရာက္ေလွ်ာက္ ထား ရာမွ ဆရာေတာ္ လည္း ေမာင္စံမွဲ႔ႏွင့္ မသဲအူ တျဖစ္လဲေမာင္ႀကံဆစ္ႏွင့္ မဖဲဝါ တို႔ ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းအားေျပာျပ လိုက္ေလသည္။မဖဲဝါသည္ အဝါေရာင္အား လြန္စြာႏွစ္သက္ၿပီး အဝါေရာင္မွာ ပင္ အပြင့္အခက္ မပါသည့္ေျဗာင္ အဝါ၊ဝါဝါ ထိန္ထိန္ သာႀကိဳက္ႏွစ္သက္ သျဖင့္ သူ႔အားေတြ႕ရသူ မ်ားမွာ အဝါေရာင္ ဝတ္စုံႏွင့္ သာေတြ႕ၾက ရျခင္းျဖစ္သည္။မဖဲဝါ ဟူေသာ အမည္ႏွင့္ လူသိမ်ား လာသည္။မၾကာလိုက္ေခ်။ထို အေၾကာင္း အား အေထာက္ေတာ္ မ်ားမွ တဆင့္ၾကား သိရၿပီးေနာက္ ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္ ၏ ႐ွစ္ဆက္ေျမာက္ သာယာဝတီ မင္းသည္ မဖဲဝါအား သုႆ န္မ်ားတြင္ အေစာင့္အျဖစ္ အမိန္႔ေတာ္ျပန္တမ္း ထုတ္လိုက္ေလသည္။ထိုအခ်ိန္မွ စ၍ သုႆ န္ေစာင့္ မဖဲဝါ ဟူ၍ျဖစ္ေပသတည္း။
CREDIT TO-....ဝင္းမ်ိဳးခိုင္
No comments:
Post a Comment