အမည္ရင္း - ေမာင္လြမ္းေမာင္။
မိဘအမည္ - ဦးစံဒြန္း + ေဒၚအုန္း။
ေမြးသကၠရာဇ္ - ၁၈၇၆ ခု၊ မတ္လ ၂၃ ရက္၊ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၁၂၃၇ တေပါင္း လျပည့္ေက်ာ္ ၁၄ ရက္ ၾကာသပေတးေန႔။
ေမြးဖြားရာေဒသ - ေ႐ႊေတာင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဝါးလယ္႐ြာ။
ကေလာင္ အမည္ခြဲမ်ား - ေ႐ႊေတာင္ ေမာင္လြန္း၊ မစၥတာ ေမာင္မႈိင္း၊ ပ႑ိေလး၊ ေမာင္သမာဓိ၊ မေစာၫြန္႔။
ေမြးခ်င္း - ေမြးခ်င္း ၅ ေယာက္အနက္ ဒုတိယေျမာက္။
ကုိယ္ေရး ျဖစ္စဥ္
၁၈၈၃၊ ခုႏွစ္သား အ႐ြယ္တြင္ ဦးေလး ေတာ္စပ္သူ ဦးပဥၥင္း
ဦးသီရိႏွင့္ အတူ မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႕ လိုက္ပါ လာၿပီး ျမေတာင္ ေက်ာင္းတုိက္
ျမေတာင္ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး၊ က်ီးသဲ ေလးထပ္ ပထမ ဆရာေတာ္ႀကီး
(ျပန္ၾကားေရးႏွင့္ ျပည္သူ႕ ဆက္ဆံေရး ဦးစီး ဌာန - ႐ံုးခ်ဳပ္၊ စာတည္း အဖြဲ႕က
စုေဆာင္း ျပဳစုတဲ့ ႏွစ္ဆယ္ ရာစု ျမန္မာ စာေရး ဆရာ မ်ားႏွင့္ စာစု စာရင္း၊
ပထမ အႀကိမ္ထုတ္ ၂ဝဝ၃၊ ဧၿပီ) ထံတြင္ ကိုရင္ဝတ္ျဖင့္ ပညာ သင္ယူ ခဲ့သည္။
ရွင္အမည္ ပ႑ိတ။
၁၈၈၅ ႏိုဝင္ဘာ ၂၉ (၁၂၄၇ တန္ေဆာင္မုန္း လဆုတ္ ၈ ရက္) တြင္
သီေပါ ဘုရင္ႏွင့္ မိဖုရား ပါေတာ္မူသည့္ အနိ႒ာ႐ံု ျမင္ကြင္းကို 'စာေတာ္ဝန္
ဦးခဲ' ေက်ာင္း လက္ရန္း ေပၚမွ ျမင္ေတြခဲ့၊ ေၾကကြဲ မ်က္ရည္ က်ခဲ့သည္။
ထုိေန႕မွာပင္ စိတ္ပ်က္ၿပီး သပိတ္ တစ္လံုး သကၤန္း တစ္ထည္ႏွင့္ စစ္ကိုင္းဘက္
ေတာထြက္ခဲ့သည္။ စစ္ကုိင္း၊ မုံ႐ြာ၊ အလုံ၊ ေၾကးမုံ၊ ေခ်ာင္းဦး၊ ေမာင္းေထာင္၊
ဘုတလင္၊ ကနီ ေဒသ မ်ားသုိ႕ ေျခာက္ႏွစ္ခန္႕ လွည့္လည္ စာသင္ခဲ့သည္။ အဂၢိရတ္
ဖိုထိုးျခင္း ဝါသနာ ပါသည္။
၁၈၉၄ မွာ ဖခင္ ဦးစံဒြန္း ကြယ္လြန္ ခဲ့ၿပီး၊ အသက္ (၁၉) ႏွစ္
အ႐ြယ္တြင္ ရဟန္း ဘဝမွ လူဝတ္ လဲခဲ့သည္။ ၁၈၉၇ အသက္ ၂၂ အ႐ြယ္မွာ အစိုးရစစ္ ၇
တန္း စာေမးပြဲကို မံု႐ြာၿမိဳ႕ အလြတ္ ပညာ သင္ေက်ာင္းမွ ရဟန္း အမည္ ပ႑ိတျဖင့္
ဝင္ေရာက္ ေျဖဆုိ ေအာင္ျမင္ ခဲ့သည္။
၁၈၉၈ မွာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႕ ေရာက္ၿပီး၊ 'ျမန္မာတိုင္း'
သတင္းစာတြင္ ပ႑ိေလး ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ကဗ်ာမ်ား၊ စာမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ၁၉ဝဝ မွာ
ရန္ကုန္သို႕ ေရာက္လာၿပီး ဆူးေလ ဘုရားလမ္းရွိ 'ဇမၺဴ က်က္သေရ
စာပံုႏွိပ္တုိက္' တြင္ စာစီ အျဖစ္ ဝင္လုပ္သည္။ ၁၉ဝ၃ ခုမွာ ရန္ကုန္
ၾကည့္ျမင္တုိင္ ငါးေၾကာ္ဖုိရပ္ေန ဆန္ စပါး ပြဲစား ဦးႏု၊ ေဒၚႏွင္း တုိ႕၏
သမီး ေဒၚရွင္ႏွင့္ လက္ထပ္သည္။ ဇမၺဴ က်က္သေရ စာပံုႏွိပ္တုိက္မွ တဆင့္
'ရန္ကုန္တိုင္း သတင္းစာတုိက္' သို႕ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ လုပ္ကိုင္ကာ ဇာတ္စာမ်ား
ေရးသား ခဲ့သည္။
၎ သတင္းစာ တိုက္မွ တဆင့္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ 'ျမန္မာတိုင္း'
သတင္းစာတြင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ျပန္ၿပီး၊ ပ႑ိေလး၊
ေမာင္သမာဓိ ကေလာင္ အမည္မ်ားျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသား ခဲ့သည္။ ေမာ္လၿမိဳင္
ရာဇဝင္ ဝတၴဳကုိ ေ႐ႊေတာင္ ေမာင္လြန္း အမည္ျဖင့္ ၁၉ဝ၅ ခုႏွစ္တြင္ စတင္
ေရးသား ခဲ့သည္။ ၁၉ဝ၇ တြင္ 'ေမာ္လၿမိဳင္ နတ္လမ္းၫႊန္' ကို မေစာၫြန္႕ ဟူေသာ
ကေလာင္ အမည္ျဖင့္ ေရးသား ခဲ့သည္။
၁၉ဝ၇ ခုမွာ ျမန္မာတိုင္း သတင္းစာ ရပ္နား ခဲ့သျဖင့္၊
ဟသၤာတၿမိဳ႕ 'အမရဝတီ ပံုႏွိပ္တိုက္' သို႕ စာျပဳ၊ စာျပင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ေခတၲ
ဝင္လုပ္ခဲ့ ေသးသည္။ ၁၉၁၁ ခု သူရိယ သတင္းစာ စတင္ ထုတ္ေဝ သည္ႏွင့္ အယ္ဒီတာ
အျဖစ္ တာဝန္ ယူၿပီး၊ ေခါင္းႀကီးႏွင့္ ဘုန္းႀကီးပ်ံ ဒီပနီကို ေရးသား ခဲ့သည္။
နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး စိတ္ဓာတ္၊ အမ်ဳိးသား ေရးစိတ္ဓာတ္
ျပင္းထန္ေသာ ဆရာႀကီးသည္ အမည္ ေရွ႕တြင္ မစၥတာ ထည့္ေခၚသည္ကုိ မႏွစ္ၿမိဳ႕
႐ႈတ္ခ် လုိသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ၁၉၁၂ တြင္ 'သူရိယ သတင္းစာ' တြင္ ရက္ျခား
ေရးသားေသာ ၾကာဋီကာ ေဆာင္းပါးမ်ား မွစ၍၊ မစၥတာ အမည္တပ္ ျမန္မာ မ်ားကုိ သိကၡာ
ခ်ေသာ အားျဖင့္ ရာဇဝင္လာ အမည္ဆုိး တခု ျဖစ္ေသာ ဦးႀကီး၏ ခ်ဥ္ေပါင္ ႐ြက္သည္
ေမာင္မႈိင္း ဝတၴဳတြင္ လူ႐ႈပ္ လူေပြ လူယုတ္မာ အျဖစ္ ပါဝင္ေသာ ေမာင္မႈိင္း၏
အမည္ ေရွ႕တြင္ မစၥတာ တပ္၍ မိမိ ကေလာင္ အမည္ကုိ မစၥတာ မႈိင္းဟု စတင္ သုံးစဲြ
ခဲ့သည္။
၁၉၁၄ မွာ ဇနီး ေဒၚရွင္ ကြယ္လြန္ခဲ့၊ သား သမီး ေလးဦး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
၁၉၁၉ ခု၊ ဇူလိုင္လ ဝိုင္အမ္ဘီေအ အသင္းခ်ဳပ္ႀကီးက ႀကီးမွဴး၍
ဦးပု၊ ဦးဘေဘႏွင့္ ဦးထြန္းရွိန္ တို႕ကို ဘိလပ္သို႕ ကိုယ္စားလွယ္ အျဖစ္ လႊတ္၍
ဟုမၼ႐ူး အတြက္ အေရး ဆုိခိုင္းေသာ အခါ 'ၾသဒိႆ မတၴနာ ေလးခ်ဳိးႀကီး'
ေရးသားၿပီး ေကာင္းခ်ီး ၾသဘာ ေပးခဲ့သည္။
၁၉၂၁ ခုႏွစ္တြင္ အမ်ဳိးသား ေကာလိပ္ ေပၚေပါက္ လာေသာ အခါ သူရိယ
သတင္းစာ အယ္ဒီတာ အျဖစ္မွ ႏုတ္ထြက္ၿပီး၊ အမ်ဳိသား ေကာလိပ္၌ ျမန္မာစာႏွင့္
ရာဇဝင္ ပါေမာကၡၡ အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ ခဲ့သည္။ ထုိႏွစ္တြင္ ေဂ်ာ့ဘုရင္
သားႀကီး ေဝလ မင္းသားအား ခ်ီးက်ဴး ဂုဏ္ျပဳ ရတု ေရးေပးရန္ ဦးေမေအာက္က
ပန္ၾကားရာ 'ျမန္မာ ႏိုင္ငံကို ကၽြန္ျပဳသည့္ အဂၤလိပ္ ဘုရင္မ၏ ေျမးကို
ခ်ီးက်ဴးေသာ စာ မေရးလို' ဟု ေျပာကာ ျငင္းပယ္ ခဲ့သည္။
၁၉၂၃ 'ျမန္မာ့ရီဗ်ဴး' ဂ်ာနယ္တြင္ ဘိုးဘိုးေအာင္ ကေလာင္
အမည္ျဖင့္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးခဲ့သည္။ ဗဟန္း ေနရွင္နယ္ ေကာလိပ္ ပ်က္ေသာအခါ
ဒဂုန္ မဂၢဇင္းတြင္ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ ဝင္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ ခဲ့သည္။ ၁၉၂၇ မွာ
'ၿဗိတိသွ် ဘာမား မဂၢဇင္း' ေနာင္ 'ဓူဝံ မဂၢဇင္း' တြင္ ႀကီးမွဴး အုပ္ခ်ဳပ္သူ
အျဖစ္ တာဝန္ယူ ခဲ့သည္။
၁၉၂၈ - ၂၉၊ ေတာပုန္းႀကီး စံဖဲ ႀကိဳးမိန္႕ က်သည့္ အမႈတြင္
အယူခံ ကိစၥ ဦးေဆာင္၍ ေဆာင္႐ြက္ ေပးခဲ့သည္။ ျမင္းၿခံေထာင္တြင္ စံဖဲကို
သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံု အားေပး ခဲ့သည္။ ၁၉၃ဝ ဆရာစံ ဦးေဆာင္သည့္ ေတာင္သူ လယ္သမား
အေရးေတာ္ပံုႀကီးတြင္ သူရိယ သတင္းစာ၌ 'ဂဠဳန္ပ်ံ ဒီပနီ ဋီကာ' ေဆာင္းပါးမ်ား
ေရးသား အားေပး ခဲ့သည္။ ၁၉၃၃ မွာ 'ေနရွင္နယ္' မဂၢဇင္းတြင္ ဝင္ေရာက္ ကူညီ
ေဆာင္႐ြက္ ေပးခဲ့သည္။
၁၉၃၄၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၃ဝ ရက္၊ ၁၂၉၆ ခု တန္ဆာင္မုန္း လဆုတ္ ၁ဝ ရက္၊
တကၠသိုလ္ အမ်ဳိးသားေန႕ က်င္းပသည့္ အခမ္းအနားတြင္ သဘာပတိ အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္
ခဲ့သည္။ 'ဝၯကုဇိန သာသနနံ' အမည္ပါ သဘာပတိ မိန္႕ခြန္းကို ေျပာၾကား ခဲ့သည္။
၁၉၃၄ ခုႏွစ္၊ တုိ႕ ဗမာ အစည္းအ႐ုံး၏ ပထမ အႀကိမ္ သခင္
ကြန္ဖရင့္ႀကီးကို ေရနံေခ်ာင္းတြင္ က်င္းပေသာ အခါ အစည္းအ႐ံုး၏ နာယက အျဖစ္
တင္ေျမႇာက္ျခင္းကို လက္ခံ ခဲ့ၿပီး၊ ထုိမွစ၍ မစၥတာ ေမာင္မႈိင္း အမည္မွ သခင္
ကုိယ္ေတာ္မႈိင္း အမည္သို႕ ေခၚတြင္ေစရန္ ေၾကညာ ခဲ့သည္။
၁၉၃၅၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ 'ဟံသာ မဂၢဇင္း' တြင္ ပါေသာ
ေဆာင္းပါးမ်ားကို သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ ဆရာလြန္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဆရာလြန္း၏
သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ဟူ၍ လည္းေကာင္း လက္မွတ္ ေရးထိုး ခဲ့သည္။
၁၉၃၆၊ ဇြန္လ (၁၂၉၈ နယုန္ - ဝါဆို) ျမင္းၿခံ၊ ကိုးေဆာင္
ေက်ာင္းတိုက္ႀကီး အတြင္း၌ က်င္းပေသာ တုိ႕ ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ ဒုတိယ အႀကိမ္
ညီလာခံသို႕ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။
၁၉၃၈၊ ဧၿပီလ ၂၂ ရက္တြင္ ပုသိမ္တြင္ တရား ေဟာရာ၌
'လြတ္လပ္ေရးကို လက္ဝါးျဖင့္ ေတာင္းေန႐ံုႏွင့္ မရႏိုင္၊ သူပုန္ ထရမည္' ဟု
ေဟာေျပာ ခဲ့သည္။
၁၉၃၉၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၄ ရက္၌ က်င္းပေသာ လူထု အစည္းအေဝးႀကီးတြင္ အရွင္းရွင္ စနစ္ကို ႐ူံ႕ခ် ခဲ့သည္။
ဧၿပီ ၆ - ၉ ရက္တြင္ သခင္ သိန္းေမာင္ အဖဲြ႕မွ ဦးစီး က်င္းပသည့္
တုိ႕ဗမာ အစည္းအ႐ံုး၏ စတုတၴ အႀကိမ္ ညီလာခံ က်င္းပရာ ေမာ္လၿမိဳင္သို႕
တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။
ဇြန္လ ၂၂ ရက္၊ ပုသိမ္တြင္ က်င္းပေသာ အစည္းအေဝး တစ္ခုတြင္
'ၿဗိတိသွ် အစိုးရ ဒဏ္ခ်က္ေၾကာင့္ ျမန္မာတို႕ ဆင္းရဲႏြမ္းပါး ငတ္မြတ္
ေခါင္းပါး ျဖစ္ရသည္' ဟု တရား ေဟာခဲ့သည္။
ဇြန္လ ၂၇ ရက္၊ ငါးသိုင္းေခ်ာင္းသို႕ အသြား ပုသိမ္ ဘူတာ၌ ဆရာႀကီးအား ဆိုက္ကား သမား ေမာင္သန္းစိန္ ဆိုသူက တုတ္ျဖင့္ ႐ိုက္ခဲ့သည္။
ဇြန္လ ၂၈ ရက္ ပုသိမ္ ခ႐ိုင္ ရာဇဝတ္ တရားသူႀကီးက ဆရာႀကီးအား ႏွစ္လ တရား ေဟာျခင္း မျပဳရန္ တားျမစ္ ခဲ့သည္။
ဒီဇင္ဘာလ ၄ ရက္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၌ က်င္းပေသာ လူထု
အစည္းအေဝးႀကီးတြင္ 'ဆုိရွယ္လစ္ ဝါဒသည္ ဗုဒၶ တရားေတာ္ႏွင့္ ညီၫြတ္သည္' ဟု
ေဟာေျပာ ခဲ့သည္။
၁၉၄ဝ၊ ဇန္နဝါရီ ၁၃ - ၁၄ တြင္ က်င္းပေသာ ျမန္မာ ႏိုင္ငံလံုး
ဆိုင္ရာ ေတာင္သူ လယ္သမား အစည္းအ႐ံုး ဒုတိယ ႏွစ္လည္ ညီလာခံတြင္ 'ၿဗိတိသွ်
နယ္ခ်ဲ႕ စနစ္ကို တြန္းလွန္၍ ဆုိရွယ္လစ္ စနစ္' တည္ေဆာက္ရန္ တိုက္တြန္း
ခဲ့သည္။
၁၉၄၁၊ ဇန္နဝါရီ ၁ ရက္ေန႕မွာ ႏုိင္ငံေရး လႈပ္ရွားမႈ၊ နယ္ခ်ဲ႕
ဆန္႕က်င္ေရး လုပ္ေဆာင္မႈ က်ယ္ျပန္႕ လာေသာေၾကာင့္ ၿဗိတိသွ် အစုိးရ၏
ရန္သူေတာ္ နံပါတ္ (၁) အျဖစ္ ေၾကညာျခင္း ခံခဲ့ ရသည္။ မႏၱေလးႏွင့္ ပဲခူး
ညီလာခံသို႕ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။
၁၉၄၁ - ၄၂၊ ခုႏွစ္တြင္ ၿဗိတိသွ် အစုိးရကုိ ေတာ္လွန္သည့္
ေျမေအာက္ ေတာ္လွန္ေရး လုပ္ခဲ့သည္။ ၁၉၄၃၊ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ ေ႐ႊေတာင္ၾကား လမ္း၌
တပည့္မ်ားႏွင့္ အတူေနၿပီး၊ ဂိုဏ္းေပါင္းစံု သံဃာေတာ္မ်ား ညီၫြတ္ေရး အတြက္
သာသနာ့ အစည္းအ႐ံုးႀကီး ဖြဲ႕စည္းၿပီး ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ် ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္
ခဲ့သည္။
၁၉၄၄ - ၄၅၊ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ပန္ ဆန္႕က်င္ေရး သမား အျဖစ္
ဂ်ပန္တုိ႕ လုိက္လံ ဖမ္းဆီး သျဖင့္ ထိန္ကုန္း႐ြာသို႕ တိမ္းေရွာင္ ခဲ့ရသည္။
ဒုတိယ ကမာၻစစ္ ႀကီးျပီးေသာ အခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႕ ျပန္လာၿပီး၊ တုိ႕ ဗမာ
အစည္းအ႐ံုး ဌာနခ်ဳပ္ ျပန္လည္ ဖြင့္လွစ္သည့္ အခါ ဥကၠဌ အျဖစ္ တင္ေျမႇာက္ျခင္း
ခံရသည္။
၁၉၄၈ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၁၉ ရက္၊ ေ႐ႊတိဂံု ေစတီေတာ္
ေတာင္ဘက္ေစာင္းတန္း၌ ျပဳလုပ္ေသာ (၁၉) ႀကိမ္ေျမာက္ ဦးဝိစာရေန႕တြင္
ႏိုင္ငံေတာ္ ေအးခ်မ္း သာယာေရး အဖြဲ႕ကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး၊ ျပည္တြင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ စတင္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့သည္။
၁၉၅ဝ ဇန္နဝါရီ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႕ ႏွစ္ပတ္လည္တြင္ 'အလကၤာ ေက်ာ္စြာဘြဲ႕' ကို အစိုးရမွ ခ်ီးျမႇင့္ ခဲ့သည္။
၁၉၅၂ ခုႏွစ္တြင္ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကုိ စတင္ ေဆာင္႐ြက္သည္။
ပီကင္း၌ က်င္းပေသာ အာရွႏွင့္ ပစိဖိတ္ ေဒသ ႏိုင္ငံမ်ား၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
ကြန္ဖရင့္သို႕ တက္ေရာက္သည္။ ေမလ ၁ဝ - ၁၄ ရက္ေန႕ထိ ဂ်ဴဗလီေဟာတြင္ က်င္းပေသာ
ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ဗမာႏုိင္ငံ) က ဆရာႀကီးအား ဥကၠ႒ အျဖစ္
တင္ေျမႇာက္ခဲ့သည္။
၁၉၅၃ တြင္ တ႐ုတ္ျပည္ မြန္ဂိုလီးယား၊ ဟန္ေဂရီ၊ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံသို႕ ခရီးလွည့္သည္။
၁၉၅၄၊ ဒီဇင္ဘာ ၂ဝ ရက္ ေမာ္စကိုတြင္ က်င္းပသည့္ ကမာၻ႕ စတာလင္ဆု
ေ႐ြးခ်ယ္ ေပးအပ္ေရး အဖြဲ႕ႀကီးက ဆရာႀကီးအား ၁၉၄၅ ခုႏွစ္ အတြက္
'ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတာလင္ဆု' အပ္ႏွင္းရန္ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ဲသည္။
၁၉၅၅ မတ္လ ၂၂ ရက္၊ ဗုဒၶဟူးေန႕ ညေန ၅ နာရီခြဲ အခ်ိန္တြင္
ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမ ေရွ႕၌ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စတာလင္ဆု ေပးအပ္ပြဲ က်င္းပၿပီး၊
အျပည္ျပည္ ဆိုင္ရာ စတာလင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုေပးေရး ေကာ္မတီ ဥကၠဌ မစၥတာ
နီကိုေလ တီခိုေနာ့ (ဗ္) က ဆရာႀကီးအား ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုလက္မွတ္ႏွင့္
ဆုေ႐ႊတံဆိပ္ အပ္ႏွင္း ခဲ့သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဆုတံဆိပ္ႏွင့္ အတူ ေငြသား
႐ူဘဲလ္ေငြ တသိန္း (အဲဒီအခ်ိန္က ေပါက္ေစ်း အရ ျမန္မာေငြ တသိန္း ႏွစ္ေသာင္း
ငါးေထာင္ခန္႕) ရရွိသည္။ မတ္လ ၂၄ ရက္ေန႕မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီးက တီခိုေနာ့
(ဗ္)ႏွင့္ ဆရာႀကီး တုိ႕ကို ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံပြဲ တရပ္ က်င္းပ ေပးခဲ့သည္။
၁၉၅၅ ဒီဇင္ဘာ ၁၅ ရက္ေန႕တြင္ ရန္ကုန္ ေထာင္ႀကီး အတြင္း
က်င္းပသည့္ စာဆုိေတာ္ေန႕ အခမ္းအနားသို႕ တက္ေရာက္ အကန္ေတာ့ ခံသည္။ ဒီဇင္ဘာ
၁၆ ရက္ေန႕တြင္ ႏုိင္ငံေတာ္ သမၼတ အိမ္ေတာ္တြင္ က်င္းပသည့္ ထမင္းစားပြဲတြင္
ဗမာႏိုင္ငံ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ဥကၠဌ အေနျဖင့္ ဆိုဗီယက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္
ဘူဂနင္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ ပါတီ ပထမ အတြင္းေရးမွဴး က႐ုရွက္ တုိ႕ကို
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္ေဆာင္မ်ား ေပးအပ္ ခဲ့သည္။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္သုိ႕ လွည့္လည္ၿပီး
ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မ်ားကုိ ေဟာေျပာ
ခဲ့သည္။ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၈ ရက္ေန႕မွ စ၍ ၃ ရက္တိုင္ က်င္းပသည့္
မိုးညႇင္းၿမိဳ႕တြင္ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ (ဗမာႏိုင္ငံ) ၏
ကခ်င္ျပည္နယ္ ညီလာခံ တက္ေရာက္ ခဲ့သည္။ မတ္ ၃ဝ ရက္ အိမ္ေတာ္ရာ (၁၄) စခန္း
စရပ္ႀကီး၌ မႏၩေလး ေလးျပင္ေလးရပ္ ဆရာေတာ္ ၁၄၃ ပါးကို ျပည္တြင္း
ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ပန္ႀကားလႊာ တေစာင္ တင္ဆက္ ေလွ်ာက္ထားၿပီး ၾသဝါဒ ခံယူ
ခဲ့သည္။
၁၉၅၇ တြင္ သီဟိုဠ္ႏွင့္ အိႏၵိယသို႕ ကမာၻ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဖရင့္ အတြက္ သြားေရာက္ ခဲ့သည္။
၁၉၆ဝ ၾသဂုတ္လ ၁ဝ ရက္တြင္ အေရွ႕ဂ်ာမနီ ဟမ္းဘတ္ တကၠသုိလ္က
ဆရာႀကီးအား ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ပညာ ပါရဂူ (ေဒါက္တာဘြဲ႕) အပ္ႏွင္း ဂုဏ္ျပဳ ခဲ့သည္။
ဂ်ာမနီသို႕ ေဆးကု သြားခဲ့သည္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္မွ စ၍ ျပည္ေထာင္စု ျမန္မာႏုိင္ငံ စာေရးဆရာ သမဂၢ၏ နာယကႀကီး အျဖစ္ ေဆာင္႐ြက္ ခဲ့သည္။
၁၉၆၃ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္၊ ညေန ၄ နာရီမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ ခန္းမတြင္
က်င္းခသည့္ ဟီ႐ိုရွီးမားေန႕ အခမ္းအနားသို႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ကြန္ဂရက္ ဥကၠဌ
အေနျဖင့္ သဝဏ္လႊာ ေပးပို႕ ခဲ့သည္။
ျပည္သူ႕ သမုိင္း အလ်ဥ္တြင္ ပါဝင္ ခဲ့ေသာ နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႕က်င္ေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီး၊ စာေပ
ဖခင္ႀကီး သခင္ ကုိယ္ေတာ္မႈိင္းသည္ ျပည္တြင္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး
အတြက္ ႀကိဳးပမ္း ေဆာင္႐ြက္ ရင္းျဖင့္ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၂၃ ရက္၊
ၾကာသပေတးေန႕ နံနက္ ၁ နာရီခြဲတြင္ လူႀကီး ေရာဂါျဖင့္ ကြယ္လြန္ ခဲ့သည္။
ဆရာႀကီး၏ စ်ာပနအတြက္ အာဏာသိမ္း ေနဝင္း စစ္အုပ္စုက ပထမ က်ပ္ေငြ တစ္ေသာင္း၊
ေနာက္ထပ္ က်ပ္ေငြ ၅ ေထာင္၊ စုစုေပါင္း က်ပ္ေငြ တေသာင္းခြဲ ကူညီခဲ့သည္။
သတင္းစာ တိုက္မ်ားက ေန၍ ဆရာႀကီး သခင္ ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း စ်ာပန ရံပံုေငြ
ဖြင့္ခဲ့သည္။
ဇူလိုင္လ ၂၉ ရက္၊ ညေန ၅ နာရီတြင္ ဆရာႀကီး၏ ႐ုပ္ကလာပ္ကို
စမ္းေခ်ာင္း ခ်မ္းသာလမ္း ေနအိမ္မွ ေန၍ စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာ ကြင္းရွိ
အာဏာသိမ္း စစ္အုပ္စု ေဆာက္ေပးသည့္ မ႑ပ္သို႕ ေ႐ႊ႕ေျပာင္း ခဲ့သည္။
ၾသဂုတ္လ ၈ ရက္၊ ေန႕႔လည္ ၂ နာရီ အခ်ိန္မွာ ဆရာႀကီး
႐ုပ္ကလာပ္ကို စမ္းေခ်ာင္း မ႑ပ္မွ ေ႐ႊတိဂံု ဘုရားလမ္းရွိ ကန္ေတာ္မင္
ပန္းၿခံသို႕ ပို႕ေဆာင္ ဂူသြင္း ခဲ့သည္။
ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ခ်ိန္တြင္ သားသမီး ႏွစ္ေယာက္၊ ေျမး ၁၅ ေယာက္၊ ျမစ္ ၆၁ ေယာက္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းအလြန္
၁၉၇၆ ခုႏွစ္တြင္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း အသက္ ၁ဝဝ ျပည့္
အမွတ္တရလုပ္ရန္ ႀကိဳးစားသူ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အမ်ားအျပား
ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်ျခင္း ခံခဲ့ရျပီး ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တုန္းတြင္ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း
အသက္ ၁၂ဝ ျပည့္ အမွတ္တရ ထုတ္ေဝေသာ စာအုပ္မွာလည္း ဆရာႀကီး၏ပံုကို
စာအုပ္မ်က္ႏွာဖံုးမ်ား ေဖာ္ျပခြင့္ မရခဲ့ေခ်။
ထို႔အျပင္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ ေတာင္ဘက္မုခ္ရွိ ဆရာႀကီး၏
ဂူဗိမာန္ကို ဝင္ခြင့္မေပးေတာ့သည့္အတြက္ အမ်ားသူငါ
သြားေရာက္ဂါရဝျပဳခြင့္မရသည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေက်ာ္ၿပီျဖစ္သည္။
စာေပလက္ရာမ်ားတြင္ ‘တို႔ဗမာ ဝတ္ရြတ္စဥ္’ ဘာသာေရးစာအုပ္မွလြဲ၍ အျခားစာအုပ္မ်ား ျပန္လည္ထုတ္ေဝႏိုင္ျခင္း မရွိေခ်။
[ေအာက္ပါတို႔သည္ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ ပုသိမ္ ညီလာခံသဘင္ကို၊ ဖြင့္ လွစ္စဥ္က သခင္ ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း မိန္႔ဆို ခ်က္မ်ားျဖစ္သည္။]
ဆရာဟာ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သားေလာက္ကဘဲ ၀ံသာႏုစိတ္ဓာတ္
၀င္စားလာခဲ့တယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႔-ျမေတာင္တိုက္တြင္၊ စာသင္စဥ္ ၁၀ ႏွစ္သားေလာက္က
သီေပါဘုရင္ အဂၤလိပ္ ဖမ္းသြားတာကို ျမင္ခဲ့ရသျဖင့္၊ အလြန္အၾကဴး
၀မ္းနည္းခဲ့တယ္။ ဗမာဘုရင္ကို ဖမ္းသြားပံု ဟာ ၾကက္ဖမ္း၊ ဖမ္းသကဲ့သို႔
ျဖစ္သျဖင့္၊ မေက်မနပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ခေလးပင္ ျဖစ္ေသာ္လည္း တိရစၦာန္ေလာက္မွ မလြတ္လပ္ပါကလားလို႔-
စဥး္စားမိခဲ့တယ္။ ဒုလႅဘတရားျဖစ္ေသာ အလြန္တရာမွ ရခဲတဲ့ လူ႔မႏုႆဘ၀ကို
ရေနေသာ္လည္း၊ ႏြား-က်ီးေလာက္ေတာင္ ေနရာမက်ဘူး။ တိရစၦာန္ဘံုကိုၾကည့္။
စာကေလးဟာ၊ လက္မေလာက္ပဲ ငယ္ေသာ္လဲ-လင္းဋဟာ-စာက ေလးေပၚတြင္၊ ဘုရင္မလုပ္ႏိုင္။
ေျခေလးေခ်ာင္း သတၱ၀ါမ်ားကို ၾကည့္ဦး။ ႏြားတို႔ မည္သည္
ထားရာေနတယ္။ စိတ္ သေဘာ ႏူးညံ့ေအာက္က်တယ္၊ ေျခေလးေခ်ာင္း ႐ွိတဲ့
ႏြားဟာ-သတၱိမ႐ွိပင္ ျဖစ္လင့္ကစား ပါးစပ္ျပဲေသာက်ားသည္၊ ႏြားအုပ္ႀကီးထဲကို
မ၀င္ရဲဘူး။ဒီတရားေတြဟာ၊ သဘာ၀နိယာမ တရားအတိုင္းဘဲ။
ငရဲတို႔ တိရစၦာန္တို႔-ကာမဘံုတို႔ သုဂတိလားတယ္တို႔ ဆိုတာေတြဟာ၊
ကံအားေလ်ာ္စြာ ေနၾကဘို႔ ထိုင္ၾကဘို႔ဘဲ။ သဘာ၀အတိုင္း ျဖစ္ၾကတာဘဲ။ ငရဲသားဟာ
ငရဲမွာဘဲ ေနႏိုင္တယ္။ ျဗဟၼာ၂၀ကို မတက္ႏိုင္ဘူး။
အီတလီတို႔-အဂၤလိပ္တို႔ လိုက္ပီး ဓျမတိုက္ေနၾကတယ္ ဆိုတာေတြဟာ၊ ေ႐ွးတုံးက ဗမာ ေတြ လုပ္ခဲ့သလိုဘဲ။
အခုအခါမွာ၊ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ၊ အဂၤလိပ္ခ်ဲ႔တဲ့ စနစ္ထဲ ေရာက္ေနၾကတယ္။ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့၊ လယ္သမား လက္ေအာက္ ေရာက္တဲ့ ႏြားနဲ႔ တူေနၾကတယ္။
အခုေတာ့-တို႔တေတြ ကၽြန္ျဖစ္ေနေတာ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ေတာင္းၾကတယ္။ လြတ္လပ္ေရး လိုခ်င္တယ္ ေျပာၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့၊ ေ႐ွးတံုးက က်ဳပ္တို႔တေတြလဲ ႏိုင္ငံခ်ဲ႔ခဲ့တာပဲ။
အာသံတို႔၊ မဏိပူရတို႔၊ အက္ဂဘတ္ တို႔၊ ေဆးဂုတို႔ဆိုတာေတြဟာ၊က်ဳပ္တို႔
အင္ပိုင္ယာ အပါအ၀င္ေတြဘဲ။
အဲတာဘဲ ၾကည့္ေတာ့။ မွန္ကင္းတလွဲ႔ ထင္းတလွဲ႔ေတြဘဲ။ ၀မ္းနည္းဘြယ္ ဘာမွ မ႐ွိဘူး။
အဂၤလိပ္ေတြလဲ ကၽြန္ဘ၀က တက္လာတာဘဲ။ ေ႐ွးတံုးက၊ ဒင္းတို႔တေတြဟာ၊ ေရာမ လူမ်ိဳးေတြေအာက္ ျပားျပား၀ပ္ေနခဲ့ရ တာဘဲ။
ေရာမတိုင္းျပည္ကို၊ လူ႐ိုင္းေတြ ၀င္ေတာ့မွ၊
အဂၤလိပ္လူမ်ိဳးေတြကို၊ ေရာမလူမ်ိဳးေတြက "မင္းတို႔ဟာ၊ မင္းတို႔လုပ္ၾကေတာ့၊
ငါတို႔ ေတာ့မတတ္ႏိုင္ဘူး" ဆိုၿပီး၊ ပစ္ေျပးၾကတာဘဲ။ အဲဒီေတာ့မွ အဂၤလိပ္ေတြ
လြတ္လပ္ေရးကို၊ အေခ်ာင္ရၾကတာဘဲ။ သတၱိေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္
လြတ္လပ္ျခင္း မရတာဟာ၊ ဒုကၡအႀကီးဆံုးဘဲ။
ေလာကီဘက္လုပ္ရင္၊ ေလာကုတၱရာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ပါကလားဆိုတာ ရိပ္မိတယ္။
ဦးပုညေရးတဲ့ စာတခု႐ွိတယ္။ ၀ိဇယဇာတ္ထဲမွာလား ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ မမွတ္မိဘူး။
အဲဒီအထဲမွာ- ၀ိဇယမင္းသားကို ပင္လယ္ေမွ်ာတဲ့အခမ္းမွာ ထင္တယ္။ "ဘုရားအႀကိဳက္၊ တရားလိုက္လ်င္လဲ လူ၌ အေရးညံ့ တတ္သည္" လို႔ ဆိုတယ္။
ေလာကုတၱရာတရား လိုက္အား ႀကီးေတာ့လဲ ေလာကီမွာ ဓမၼေနာက္ပိတ္ေခြး
ျဖစ္တတ္ တယ္။ ေလာကုတၱရားက ဘယ္လိုဆို သလဲ ဆိုေတာ့ သည္းခံရင္ ျမတ္တယ္တဲ့။
ေခါင္းေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ရင္လဲ ခံရမယ္တဲ့။ ဒါမွ နိဗၺာန္ရမယ္တဲ့။
ေခတ္သမယ အားေလ်ာ္စြာဆိုရင္၊ က်ဳပ္တို႔တေတြဟာ
ေလာင္းရိပ္မိေနၾကတယ္။ တျခားမၾကည့္နဲ႔ တကၠသိုလ္ဟာ တကဲ့ပညာ ေတြ
သင္ၾကားေပးဘို႔ ဆိုေပတယ္လို႔၊ တကၠသိုလ္ က ပညာတတ္ေတြဟာ၊ လူရာမ၀င္ႏိုင္ပါဘူး။
ခိုင္းစားဘို႔ သင္ေပးတာဘဲ။ အဂၤလိပ္က ခိုင္းစားဘို႔ဘဲ။ အလြန္ဆံုးျဖစ္၊
ငါးေထာင္စားဘဲ။
ငါးေထာင္စားေခါင္းေဆာင္ ဘာေကာင္ေတြက၊ အင္မတန္ ႀကီးက်ယ္ၾကတယ္။ ဘာနဲ႔တူ သလဲ ဆိုေတာ့ လယ္သမားေတြနဲ႔ အင္မ တန္တူတယ္။လယ္႐ွင္ေတြက-လယ္သမားကို
"မင္းငါ့လယ္ထြန္-စပါး ၂၀ ေပးမယ္" ဆိုတာလိုဘဲ။ ဒီေကာင္ေတြ-ခိုင္းတာ လုပ္
ေနၾကရတာဘဲ။ေခြးမသားေခါင္းေဆာင္ေ တြ ေယာင္ေတာင္-ေပါင္ေတာင္နဲ႔။
အားၿပိဳင္ၾက-ဆဲၾကတယ္။ က်ဳပ္တို႔ နားလယ္တာ ေတာ့ စားက်က္လုေနတာ ေတြ႔ရတာဘဲ။
ေျပာေတာ့ ဥပေဒျပဳအမတ္တဲ့၊ ၅၀၀၀ိ စား အေကာင္ေတြ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ဘူး။
သူတို႔တေတြ- အရက္ေတြမူးၿပီး ဆဲတာေတြေတာ့ ပုလိပ္ကမဖမ္းဘူး။
တခ်ိဳ႔ အေကာင္ေတြ လဲ-ညီလာခံသဘင္ဆိုတဲ့ ဥပေဒျပဳ လႊတ္ေတာ္အစည္းအေ၀း အေပ်ာ္
လာၾကတာဘဲ။
တခ်ိဳ႔ေကာင္ေတြ- ပုလင္းပိုက္ၿပီး ငိုက္ေနၾကတာဘဲ။ "၀ံုး၀ံုး" ဆိုၿပီး လက္ခုတ္တီးမွ ႏိုးၾကတာဘဲ။
ဟိုတံုးက အခု ငါးပြင့္ဆိုင္ေခါင္းေဆာင္ဆိုတဲ့၊ ဘေဖတို႔၊ အခုသစ္ေတာေရး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနတဲ့-ေမာင္ပုတို႔၊ ထြန္း႐ွိန္ တို႔ေပါ့။ အဂၤလန္ျပည္သြားၿပီး ဟုမၼ႐ူးေတာင္းၾကတယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့- ဒီဟာမ်ိဳးေတြဟာ ေတာင္းတိုင္းေပးတာမ်ိဳး
မဟုတ္ဘူးလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔လဲ ၾကည့္ပါလား-အာသံတို႔ မဏိပူရတို႔
ဆိုတဲ့ နယ္ေတြကို သာသာၾကည္ၾကည္ ျပန္ေပးခဲ့တာမွ မဟုတ္ဘဲ။
အဂၤလန္ျပည္ဆိုတာလဲ- ဘာမွ ႐ွိတာမဟုတ္ဘူး။ ဆားတို႔
မီးေသြးတို႔ေလာက္သာ ႐ွိတာ။ ေခြးမသားေတြ အူေျခာက္ေနတာ။
သူတို႔တေတြ-မိုင္ေပါင္း ခုႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ကလာတာ ငတ္လို႔ေပါ့။
ဟိုတံုးက-ယိုဒယားတို႔ ဘာတို႔ဆိုတာ သြားတိုက္ခဲ့ရတာဘဲ။ အခုလဲ
အဂၤလိပ္က မတားရင္၊ ယိုးဒယားေလာက္ေတာ့ တို႔ေျခ ေအာက္ ေရာက္ေသးရဲ႔ ရေသးရဲ႔
ထင္တယ္။
အဲဒီ တိုက္စဥ္တုံးကေတာ့-အခုလိုမဟုတ္ဘူး။ ႐ွင္ဘုရင္ကို မိပီဆိုရင္ "
နန္းကိုစိုးခ်င္ေသး လား။ စိုးခ်င္ရင္ သစၥာျပဳ၊ သစၥာေရေသာက္၊ သမီးကညာဆက္၊
ေ႐ႊပန္း-ေငြပန္းဆက္၊ အေဆာင္ေတြ-ဘာေတြျဖဳတ္ခ်။ တို႔ဗမာမင္းက-ထီး ၈ စင္း
ေဆာင္း တယ္၊ မင္းတို႔ ေလးစင္းသာ ေဆာင္း" ဒါေလာက္လုပ္တာဘဲ။အင္း၀ကို
ယိုးဒယားက ဆက္သရတယ္ဆိုတာလဲ ဆင္ ၃-၄ ေကာင္ ေလာက္ပဲ။
ေ႐ႊဆိုလဲ ၁ ပိႆာ ၂ ပိႆာေလာက္ ဆက္ရတာဘဲ။ သၼီးကညာ
ဆက္တယ္ဆိုတာကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဗမာဘုရင္ေတြ ဂြက်တာဘဲ။ မိန္းမေတြ
သိပ္္မ်ားတာဘဲ။ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူမို႔ ယူရတာဘဲ။
စစ္တိုက္ရတာ သိပ္္မလြယ္ဘူး။ ပင္လယ္ခရီးက ေလွနဲ႔ သြားရတယ္ဆိုရင္လဲ၊ ေလထဲ လိႈင္းထဲ ေလွပါသြားတာမ်ိဳးဘဲ။
တခါတေလ-ယိုးဒယားက သူပုန္ထတယ္ဆိုရင္ အင္း၀က ၃လ ေလာက္ၾကာမွ ၾကားရတာ ဘဲ။
အဲဒီေတာ့လဲ သူတို႔ရဲ သၼီးကညာဟာ ဗမာဘုရင္ရဲ႔ မိဖုရားျဖစ္ေနရင္၊
ေတာ္႐ံုတန္႐ံုနဲ႔ သူပုန္မထ၀ံ့ဘူးေပါ့။ သၼီးမ်က္ႏွာ ေထာက္ ထားေနရေသးတာကိုး။
အဆံုးက်ေတာ့ သၼီးကညာ ဆိုတာ ဓားစာခံေပါ့ေလ။
က်ဳပ္တို႔ ေတာစြန္ ေတာင္ၾကားက အသက္ ၂၀-၂၂ ႏွစ္ေလာက္ ရန္ကုန္ေရာက္လာတယ္။ ဂ်ီ-စီ-ဘီ-ေအ အသင္းေတြကလဲ ေပၚလာေတာ့ တအားတက္မိတယ္။
အသင္းအစည္းအေ၀းေတြေတာ့ သြားမတက္ပါဘူး၊ စိတ္ကိုကလဲ တယ္ဟန္မယ္ မထင္ပါဘူး။
ေခါင္းေဆာင္မဲ့ အေကာင္ေတြ ၾကည့္ရတာလဲ၊ တယ္အားရစရာ မေကာင္းပါဘူး။
ေယာက်္ားမပီသတဲ့ ေကာင္ေတြသာ မ်ားတာဘဲ။ မ်က္ႏွာသနပ္ခါးေတြနဲ႔။
ဗိုလ္ကေတာ္စိတ္ ေပါက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြဘဲ။ ဘာ-ညာဆိုတဲ့အေကာင္ေတြက
သိပ္မ်ားေနေတာ့၊ က်ဳပ္တို႔လဲ ေလ်ာ့့ေနၾကတာဘဲ။
ေနာက္ဆံုးေရးတဲ့ ေခြးဂဏၭိဆိုတဲ့ က်မ္းဟာ-အခုလက္႐ွိ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာ-ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ေခြးေတြနဲ႔ တူတဲ့အေၾကာင္း ဘဲ။
အဲဒီလိုနဲ႔ေနရင္း သခင္ကေလးေတြ ေပၚလာတယ္။ အလကား ေတြ႔ကရာ
ေ႐ွာက္ဆဲေနတဲ့ ေကာင္ကေလးေတြဘဲလို႔ အမွတ္ ထား တယ္။ဒါနဲ႔ ဗစိန္တို႔၊ ဘလူတို႔
ေထာင္တဖုတ္ဖုတ္က်ေနတာ ေတြ႔ရေတာ့ အင္း အသင့္အတင့္ ေတာ့ ဟန္လာၿပီ။
စိတ္ဓါတ္ေတြ ေျပာင္းေနတယ္ဆိုတာ စဥ္းစားမိတဲ့... လြန္ခဲ့တဲ့ ေခြးမသား
ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ လြတ္လပ္ေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းလမ္း မေတြ႔လို႔ဘဲ။
ဘာမဆို ႀကိဳးစားရင္ ရမွာဘဲ။ ဘုရားဆုေတာင္ ေတာင္းရင္ရတာဘဲ။ ဇြဲႀကီးႀကီးနဲ႔သာ လုပ္ဘို႔ လိုတာဘဲ။
ကာလေဒသ ပေယာဂကို ၾကည့္ျပန္ေတာ့၊ လူေကာင္းသူေကာင္းေခတ္ ေရာက္ၿပီဆိုတာ သိတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔လဲ သခင္နာမယ္ယူၿပီး၊ ေရနံေခ်ာင္းကြန္ဖရင့္ လိုက္ပီး ကူခဲ့တာဘဲ။
လူငယ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး မေသခင္-တပြဲတလမ္း စမ္းခ်င္တာပါဘဲ။
ေနာက္က-လူႀကီးေတြ လုပ္ၾကတာက၊ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းမွန္းသိရက္နဲ႔၊
တခ်ိဳ႔က ၾကည္ညိဳေနၾကတုံးဘဲ။ တည္မိတဲ့ ဘုရားေတာ့ ဠင္းတဘဲနားနားဆိုပီး၊
သေဘာထားၾကတယ္ ထင္တယ္။
တျခားမၾကည့္နဲ႔ေလ။ စားက်က္မရခင္-ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာဘဲ၊
အမ္ေအ ဦးသိန္းေမာင္တို႔ မ်ားဆိုရင္ အဲဒီ [ဆြဲခ်] ဆိုတဲ့ ရာထူးရေနတဲ့
ဦးသိန္းေမာင္ေပါ့။ ၁၀၀၀ိ-စား ကစတယ္ဆိုရင္ဘဲ ပုသိန္သားေတြ ရင္ဘတ္ကို
ေျခကန္ထြက္တာဘဲ။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ကုသိုလ္တပဲ-ငရဲတပိႆာ ဆိုၿပီး၊ အခုေတာ့
ငရဲတပိႆာဘဲ လုပ္ေနတာဘဲ။
ေ၀ႆႏၱရာဇာတ္မွာ ၾကည့္ပါလား။ ေတာထြက္တဲ့ ပါရမီ မထဲ့ခဲ့ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲ။ သဒၶါေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။ တိုင္းျပည္က ေ၀ႆႏၱရာကို ဆင္ျဖဴေတာ္
လွဴပစ္ရမလားဆိုၿပီး အလိုမ႐ွိတာနဲ႔ ထြက္ရတာဘဲ။ ဟိုတံုးကလဲ
ဒီမိုကေရစီေခတ္နဲ႔ဘဲတူတယ္။ ႏိုင္ငံကို ျဖဳန္းတီး ေအာင္ လုပ္တဲ့ ႐ွင္ဘုရင္၊
အသံုးႀကီးတဲ့ ႐ွင္ဘုရင္ဆိုၿပီး ႏွင္ထုတ္ျပစ္တာဘဲ။
ေက်ာင္းသားေတြဟာ အမွန္အားျဖင့္၊ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မသက္ဆိုင္ေသာ္လဲ၊ သူတို႔ကို
ၾကည့္ပီး က်ဳပ္က သိတ္အားရတာဘဲ။ ဘာျပဳလို႔လဲ။ သူတို႔တေတြက တိုင္းျပည္ဘက္က
ပါေနတာကိုး။ အစိုးရကဆိုလဲ သူတို႔ကို လူဆိုးစာရင္းထဲ သြင္းထားတာဘဲ။
က်ဳပ္တို႔ နယ္လွဲ႔တရားေဟာရင္းနဲ႔ ေ႐ွးအဖိုးႀကီးတေယာက္နဲ႔
ေတြ႔တယ္။ သူက 'ဘဲ့နယ္ ေယာဂီဆရာမႈိင္း ဆရာမႈိင္းနဲ႔ ဆိုပီး၊
မိုးညႇင္းေယာဂီနဲ႔လဲ မတူပါလားလို႔ ေမးတယ္'
ဘယ္တူမလဲ၊ က်ဳပ္တို႔က သခင္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ေယာဂီဘဲ။ က်ဳပ္တို႔တေတြ
နိဗၺာန္ေရာက္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကတာဘဲ။ မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ႀကီးကို
ပင့္ဖိတ္ၿပီး တရားေဟာတာလဲ နိဗၺာန္ လိုခ်င္လို႔ဘဲ။ တျပည္လံုး
နိဗၺာန္ေရာက္ခ်င္လို႔ဘဲ။ တျပည္လံုး နိဗၺာန္ေရာက္ၾကရင္လဲ ေကာင္း သားဘဲ။
မိုးညႇင္းဆရာေတာ္ႀကီးကေတာ့၊ တျပည္လံုးက လူေတြ သည္းခံတတ္တဲ့ တရား႐ွိ ေအာင္၊
ဆင္းရဲတဲ့ဘ၀နဲ႔ တင္းတိမ္ေနႏိုင္ေအာင္၊ ေၾကနပ္ေနေအာင္ ေဟာတာနဲ႔တူတယ္။
နိဗၺာန္ကို က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ မေရာက္ႏိုင္ ေသးတာနဲ႔ မသြားခ်င္ေသးဘူးလို႔
ျပန္ေျပာခဲ့တယ္။
ေက်ာင္းသားေတြက က်ဳပ္ကို မဖိတ္ေပမဲ့-လာခ်င္ေနတာ-ၾကာလွၿပီ။ ေက်ာင္းသားေတြက အလံေတာင္ေပၚကေနပီး ဖိတ္ရင္ ေတာင္ လာမွာဘဲ။
အမွန္မွာဆိုေတာ့ အလုပ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သမၸတိၱေခတ္၊ ၀ိပၸတၱိေခတ္
ၾကည့္လုပ္ၾက ဆိုဘဲ။ ေခြးမသားေတြ မေကာင္းလို႔ က်ဳပ္တို႔တေတြ
ေယာင္ခ်ာခ်ာေနရတယ္။ အဲဒီ ေ႐ွးေခါင္း ေဆာင္ေတြ၊ ဘိလပ္ျပန္ေတြ ေခြးမသား ေတြ
အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ပုဂံ-ငသေယာက္က အေကာင္ေတြ စဥ္းစားမိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြက
အလကားေကာင္ေတြ၊ လက္ေၾကာတင္းေအာင္ မလုပ္ခ်င္။
အမွန္ကေတာ့ ၿမိဳ႔မွာေနတာ လူညာေတြဘဲ။ ေဘာ္ေၾကာ့ေနခ်င္ၾကတာဘဲ။
ဒါနဲ႔ ခုနင္ကေျပာတဲ့ ပုဂံငသေယာက္က၊ လူပ်င္းေတြ-ေ႐ႊၿမိဳ႔ေတာ္ အင္း၀တက္ၿပီး၊
အလုပ္႐ွာၾကတာကိုး။ ထီးေတာ္မိုးလိုလို၊ အိပ္ဖန္ေစာင့္လိုလို။
အိပ္ဖန္ေတာ္ေစာင့္ ဆိုတာ ဒရ၀မ္ဘဲ။ ဒီေကာင္ေတြ ဘာလုပ္သလဲ သိလား။
ေလွခါးရင္းကေစာင့္-ေခြးလိုစင္းၿပီး တငိုက္ငိုက္နဲ႔ ေစာင့္ၾကတာေပါ့။
ဒါနဲ႔ တေန႔ၾကေတာ့ ႐ြာျပန္ၾကမွာကိုး။ သူတို႔က ေလွသမားေတြကို
ေျပာလိုက္တယ္။ [ငသေယာက္။ တူ႐ြင္းတိုင္သားတို႔-ငါတို႔ တန္ခူးလဆန္း ၆ရက္ေန႔
ျပန္မယ္] လို႔မွာလိုက္သတဲ့။ ႐ြာေရာက္ေတာ့ ႐ြာသားေတြက ေ၀ါနဲ႔ ယဥ္နဲ႔
ဆီးႀကိဳၾကသတဲ့။
ေတာကလူေတြက ႐ွင္ဘုရင္အေၾကာင္း သိခ်င္လို႔ ေမးၾကသတဲ့။
"တို႔ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း-႐ုပ္ေသးထဲက ႐ွင္ဘုရင္သာျမင္ဘူး တယ္။ အ႐ုပ္ထဲကလို ခၽြန္သလား" ေမးတယ္။
"ဟာ သိပ္ခၽြန္တာဘဲလို႔ ေျဖလိုက္သတဲ့"
"႐ွင္ဘုရင့္အသက္ တို႔လက္ထဲမွာ" လို႔ေျပာသတဲ့။
႐ွင္ဘုရင့္နား အိပ္ရတာ-ဂ်ပိုးသိတ္ကိုက္တာဘဲတဲ့ ေျပာၾကေသးတယ္။
႐ွင္ဘုရင္ဆိုလို႔ တခါမွ ျမင္ဘူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေခြးမသားေတြ ဒီလီကိတ္ေတြလဲ ဒီအတိုင္းဘဲ။ ဘိလပ္နန္းေတာ္ရင္းက ျပန္လာၾကတဲ့ အေကာင္ေတြဘဲ။
အခုကာလ ေက်ာင္းသားေတြရဲ ပါးစပ္ဟာ အင္မတန္စူးတယ္။ ဟိုတခါ
သတင္းစာထဲ ဖတ္လိုက္ရတယ္။ ဗမာျပည္က ေခါင္း ေဆာင္ ေတြဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ေသသင့္တယ္လို႔ စကားေျပာၿပိဳင္ပြဲတခု ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အဲဒီလို ျဖစ္ပီးလို႔မွ မၾကာခင္ ထိပ္တင္၀ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတ္ေသတယ္ ၾကားရတာဘဲ။ ထိပ္တင္၀ဟာ ငါးပြင့္ဆိုင္ရဲ႔ ဘုရား ေပါ့။ တိုင္းျပည္က
သာကီ၀င္ ေတာင့္တေတာ့ ထိပ္တင္၀ ဘမ္းျပၿပီး ဒီေကာင္ေတြ အလုပ္လုပ္ၾကတာဘဲ။
ဘုရားလဲပီး ျငမ္းလဲ ကန္ခ် ဆိုတာလို ထိပ္တင္၀လဲ ႏိုင္ငံေရးစြန္႔ၿပီး
လယ္သြားထြန္ေနတာဘဲ။ မၾကာခင္ ကိုယ့္ဟာကို ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ ေသတာဘဲ။ အဲဒါဟာ
ဘမ္းျပ လမ္းျပဘဲ။
အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ခိုး႐ွိတယ္ ဆိုတာဘဲ
ၾကည့္ေတာ့။ ယခု ေက်ာင္းသားေတြဟာလဲ စု႐ံုးမိၾကပီ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႔
အက်ိဳး႐ွိမယ့္ အလုပ္ေတြသာ လုပ္ၾကေပေတာ့။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ဒီညီလာခံသဘင္
ေအာင္ဘို႔ ဆုေတာင္းတာဘဲ။
