ေငြေတာင္သူ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ေဒြးမယ္ေနာ္ ဝတၳဳ

ေဒြးမယ္ေနာ္သည္ နုနယ္ေသာ နို႕စို႕ရြယ္သားငယ္ကို ပစ္ခြာခဲ့ရန္ မလြယ္ကူေခ်။ ေကာင္းကင္သို႕ပ်ံတက္၍ အတန္ျမင့္လ်ွင္ သားငယ္နို႕ဆာ၍ ငိုသံကို ၾကားရေသာအခါ ေဒြးမယ္ေနာ္သည္ မခြာနိုင္ဘဲ နို႕တိုက္ရန္ ျပန္လွည့္၍ ဆင္းသက္ခဲ့ေလ၏။[အမွာစကား ဤေဒြးမယ္ေနာ္ ဇာတ္ဝတၴုမွာ ကရင္လူမ်ိဳးတို့၏ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေလသည္။]

ဦးေမာင္ေမာင္ စီရင္ေသာ နန္႕ေနာင္းခါရီဝတၳဳတြင္ ေရးမွတ္ခ်က္အရ ေရွးအခါက အထက္အရပ္မွ ခ်င္းတြင္းျမစ္အတြင္းသို႕ ေမ်ာလာေသာ ဝါးပိုးလံုးႀကီး တစ္ခုတြင္ ၾကက္ယက္ထားေသာ အေရးအျခစ္ႏွင့္ တူေသာ အကၡရာစာလံုးမ်ား ပါလာေလသည္။ ေနာက္ဆံုး၌ စာေပပညာ တတ္ေျမာက္ေသာ ကရင္အဘိုးႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ေတြ႕၍ ဖတ္ၾကည့္ရာ အလြန္ေရွးက်ေသာ ကရင္ဘာသာေဟာင္းျဖင့္ ေရးထားေသာ ေဒြးမယ္ေနာ္ဝတၴု ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြ႕ရသည္။

ထိုဝါးပိုးလံုးႀကီးမွတစ္ဆင့္ ေပတြင္ ကူးယူၾကေလရာ ထိုေျမ၌ ၾကက္ယက္ရာႏွင့္ တူေသာ အကၡရာစာတို႕ကို ေမာ္လၿမိဳင္နယ္ရွိ ကရင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားထံ၌ ယခုတိုင္ ေတြ႕ရေသးသည္ ဆိုသည္။ ထိုျပင္ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္တြင္လည္း ဆင္တူေသာ ထိုကရင္စာမ်ိဳးကို ေတြ႕ရေသးသည္ ဆိုသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စမ္းေခ်ာင္းရပ္ ၊ ကရင္ပညာရွိ ေစာဖိုးလင္းေထး ထံမွလည္း ထိုေရွးစာမ်ားမွာ ယခုအခါ မြန္အကၡရာႏွင့္ ေပတြင္ ရွိေသးေၾကာင္း ၾကားသိရေလသည္။

တစ္ဖန္ ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ေတာင္ယြန္းရွိ ဇင္းမယ္ျပည္ ေယာနကအရွင္သည္ ပါဠိဘာသာျဖင့္ စီရင္အပ္ေသာ ဇင္းမယ္ဏၰာသနိပါတ္ ဇာတ္ေတာ္ႀကီးတြင္လည္း ဤေဒြးမယ္ေနာ္ဝတၳဳ ပါေလသည္။ ထို ဇင္းမယ္ ပဏၰာသတြင္ကား ေဒြးမယ္ေနာ္၏ လင္ေယာက်္ား သုဓနမင္းသားကို စြဲ၍ ' သုဓနုမင္းသားဇာတ္ ' ဟု ေခၚေလသည္။

ဤ ဝတၳဳေပါင္း ၅၀ ပါေသာ ဇင္းမယ္ ပဏၰာသမွာ (ပဏ္ဏာသ = ငါးဆယ္) ဗုဒၶဘာသာ ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ ဇာတ္ေတာ္မ်ား အတိုင္း လိုက္၍ စီရင္ထားေသာ ဇာတ္ဝတၳဳမ်ား ျဖစ္၍ ငါးရာ့ငါးဆယ္ ဇာတ္ေတာ္တို့ကဲ့သို႕ပင္ အတန္းျမင့္၍ ေလးစားျခင္းကို ခံရေလသည္။

ဤသို႕အားျဖင့္ ထို ေဒြးမယ္ေနာ္ ဝတၳဳတြင္ အမည္နာမတို႕မွာ ပါဠိဘာသာ ၊ ဗမာဘာသာ ၊ ကရင္ဘာသာ တို႕ျဖင့္ အနည္းငယ္ ကြဲလြဲေလသည္။ ေအာက္တြင္ ၾကည့္ပါေလ။

ပါဠိ = သုဓနု + မေနာ္ဟရီ

ဗမာ = သုဓနုမင္းသား + ေဒြးမယ္ေနာ္

ဗမာကရင္ = ေမာ္သုဂန + ေနာ္နူးခါရီ

မြန္ကရင္ = မန္းသူခနုပ္ + နန္႕ေနာင္းခါရီ

ဗမာကရင္အေခၚ ' ေမာ္သုဂန ' သည္ ေရွးတစ္ဘဝက ' က်သန္နုေခၚနြီး ' တြင္သည္ဟု ေတြ႕ရွိရေလသည္။

အထက္ပါအမည္တို့တြင္ သုဓနုမင္းသား ဝတၳဳ ၊ မေနာဟရီ ဝတၳဳ ၊ ေဒြးမယ္ေနာ္ ဝတၳဳ ၊ နန့္ေနာင္းခါရီ ဝတၳဳ

ဤေလးမည္သည္ ထင္ရွားေလသည္။

ယခုေသာ္ ဇင္းမယ္ပဏ္ဏာသ ၊ ဦးေမာင္ေမာင္၏ ဘာသာျပန္ ၊ အျခား စာေဟာင္းတို႕ကို မွီး၍ ' ေဒြးမယ္ေနာ္ ' ဝတၳဳကို အက်ဉ္းခ်ဳပ္ ေရးျပေပအံ့။ ]

သုဓနုမင္းသား ေဒြးမယ္ေနာ္ကိုရခန္း

အိႏၵိယျပည္ ၊ မဇၩိမတိုက္ ၊ ဥတၲရာ ပဥၥာလတိုင္း ၊ အာဒိစၥဝံသ မင္းႀကီး၏ သားေတာ္ကား သုဓနုမင္းသားဟု အမည္တြင္၏။ (ကရင္စာ အမွတ္အသားတြင္ကား အယုဒၶယျပည္ ဘုရင္၏ သားေတာ္ဟု ဆိုသည္)

ထိုတိုင္းျပည္၏အေရွ႕ ၊ လူတို႕၏ နယ္စပ္ႏွင့္ ဟိမဝႏၱာအစပ္တြင္ ပုတ္တလုတ္ ေရကန္ႀကီး ရွိ၏။

ဟိမဝႏၱာ ေတာင္မႀကီးသို႕ေရာက္ရန္ လူတို႕၏နယ္စပ္မွ ေတာင္ခုနစ္ေတာင္ ၊ အိုင္ခုနစ္အိုင္ ေက်ာ္သြားရသည္ ဆိုသည္။ ထိုခုနစ္ေတာင္အနက္ ငါးေတာင္ေျမာက္ ျဖစ္ေသာ ေတာင္မွာ ေကာလာသဘေတာင္ ဟုေခၚရာ ေငြေရာင္ရွိ၍ ေငြခဲ ၊ ေငြေတာ္ ႏွင့္တူသည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ' ေငြေတာင္ ' ဟု တြင္ေလသည္။

နတ္ကိနၷရာ ၊ လူကိနၷရာ ၊ ငွက္ကိနၷရာ သံုးမ်ိဳးရွိသည္ ဆိုရာ လူကိနၷရာမ်ိဳးဟု ဆိုအပ္ေသာ ကရင္လူမ်ိဳးတို႕သည္ အလြန္ေရွးက်ေသာ အခါကာလက ထိုေငြေတာင္အရပ္၌ ေရာက္ရွိ ေနထိုင္ၾကဖူးသည္ ဆိုသည္။

ထိုေငြေတာင္ျပည္ ဒုမမင္းႀကီးတြင္ သမီးေတာ္ ခုနစ္ေဖာ္ရွိရာ အဆိုပါ ပုတ္တလုပ္ ေရကန္သို႕ မၾကာမၾကာ လာေရာက္၍ ေရခ်ိဳး ျမဴးထူးေပ်ာ္ပါး တတ္ၾကသည္။ ထိုသမီးေတာ္တို႕မွာ မိမိတို႕၏ ဆင္ယင္အပ္ေသာ ဘယက္တန္ဆာ ၊ ဒြာဒရာတို႕ အစြမ္းအားျဖင့္ ေကာင္းကင္သို႕ ပ်ံတက္နိုင္သည္ ဆိုသည္။

တစ္ခါေသာ္ အဆိုပါ သုဓနုမင္းသားသည္ ပညာသင္မွ ျပန္ခဲ့ရာ ထိုပုတ္တလုပ္ ေရကန္အနီးသို႕ ေရာက္ရွိ ၊ ထိုညီအစ္မ ခုနစ္ေဖာ္ ေရလာခ်ိဳးသည္ႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳ၏။ အလြန္လွပ တင့္တယ္သျဖင့္ ရယူလိုေသာဆႏၵ ရွိလာသည္ႏွင့္ ေတာမုဆိုးႀကီး တစ္ဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ကာ နဂါးပတ္ ေက်ာ့ကြင္းျဖင့္ ေထာင္၍ ဖမ္းၾကေလ၏။ (မုဆိုးက ေတြ႕ျမင္၍ ဖမ္းဆီးၿပီးလ်ွင္ မင္းသားအား လက္ေဆာင္အျဖစ္ ဆက္သည္လည္း ဆိုသည္။)

အငယ္ဆံုး နန္႕ေနာင္းခါရီ ေခၚ ေဒြးမယ္ေနာ္ ကိုမိေလ၏။ အစ္မေတာ္ တို႕လည္း တစ္စံုတစ္ရာ မတတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေငြေတာင္ျပည္သို႕ ပ်ံတက္ ေျပးသြားၾကေလ၏။

ေရွးဦး၌ ေဒြးမယ္ေနာ္သည္ အလြန္ ေၾကာက္လန္႕ တုန္လႈပ္ ၊ ျပင္းစြာပူေဆြးျခင္း ျဖစ္ေနရာမွ သုဓနုမင္းသားက ယုယ ၊ ေခ်ာ့ေမာ့ ၊ မိမိက ေမတၲာရွိေၾကာင္း ေျပာဆိုေဖ်ာင္းဖ် ၊ ႏွစ္သက္ေစ၍ မိမိ၏ တိုင္းျပည္သို႕ ေဆာင္ခဲ့ေလ၏။

ခမည္းေတာ္ မယ္ေတာ္တို႕ကလည္း အမ်ိဳးျခားသည့္ အလြန္ လွပတင့္တယ္ေသာ ေဒြးမယ္ေနာ္ကို လြန္စြာခ်စ္ခင္ျမတ္နိုး ႏွစ္သက္ၾကကုန္၏။ သားေတာ္အား အိမ္ေရွ့အရာ ေပးေလသျဖင့္ ေဒြးမယ္ေနာ္သည္ အိမ္ေရွ႕မိဖုရား ျဖစ္လာကာ မိမိ၏ တိုင္းျပည္ ၊ မိဘႏွင့္ ေကြကြင္းရေသာ္လည္း တျဖည္းျဖည္း အလြမ္းေျပေပ်ာက္ ခ်မ္းသာရႊင္လန္းျခင္းသို႕ ေရာက္ေလသတည္း။

ပုဏၰား အေကာက္ၾကံ၍ ေဒြးမယ္ေနာ္ ေငြေတာင္ျပည္သို႕ ျပန္ေျပးရျခင္း

ဘုရင္မင္းႀကီး၏ ပုေရာဟိတ္ ပုဏၰားသည္ မိမိ၏ သမီးကို သုဓနုမင္းသားႏွင့္ ထိမ္းျမားရန္ မွန္းထားျခင္းရွိရာ ယခု ေငြေတာင္သူကို ယူလာခဲ့ေလသျဖင့္ အၾကံပ်က္ စိတ္နာကာ ေဒြးမယ္ေနာ္ ပ်က္စီးမွ မိမိ၏ သမီးႏွင့္ သုဓနုမင္းသား ျပန္လည္ လက္ဆက္ရန္ ျဖစ္နိုင္မည္ဟု ေဒြးမယ္ေနာ္ ပ်က္စီးေၾကာင္းကို ၾကံလ်က္ရွိ၏။ (ဇင္းမယ္ ပဏၰာသတြင္ သုဓနုမင္းသားက ပုေရာဟိတ္၏ သားအား မိမိမင္းျဖစ္ေသာ အခါ ပုေရာဟိတ္ရာထူးကို ေပးမည္ဟု ကတိျပဳသည္ကို ယခု အဖပုေရာဟိတ္က မခံနိုင္၍ မင္းသားအေပၚ မေကာင္းၾကံသည္ဟု ဆိုသည္။ ကရင္စာ အဆိုေလာက္ ယုတၲိမေကာင္း။)

ပုဏၰားသည္ နယ္စြန္နယ္ဖ်ား၌ သူပုန္ထဟန္ ျပဳေစၿပီးလ်ွင္ အိမ္ေရွ႕မင္း သုဓနုမင္းသားကို ေစလႊတ္၍ ၿဖိဳဖ်က္ေစရန္ မင္းႀကီးအား ေလ်ွာက္တင္ေလ၏။ မင္းႀကီးလည္း လႊတ္ရေလ၏။

ထိုကဲ့သို႕ သုဓနုမင္းသား မရွိခိုက္ အေတာအတြင္း မင္းႀကီးမွာ မိမိ၏အူတို႕သည္ ဝမ္းမွထြက္၍ နယ္ပယ္အသစ္တို႕ကို ပတ္ရသည္ဟု အိပ္မက္ျမင္ေလသည္။ အလြန္ထိတ္လန္႕သည္ႏွင့္ ပုဏၰားအား အိပ္မက္ကို ဖတ္ေစ၏။

ပုဏၰားလည္း အခ်က္ဆိုက္ၿပီဟု " မင္းႀကီး ၊ မိဖုရား ၊ တိုင္းျပည္ ဤသံုးပါး၏ အႏၱရာယ္ အလြန္ႀကီးပါသည္။ ယၾတာႀကီးစြာ ျပဳရပါ လိမ့္မည္။ ျပဳရန္ကား ၾကက္ ၊ ဝက္ ၊ ကြ်ဲ ၊ ႏြား စေသာ အေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ၊ အေျခေလးေခ်ာင္း တိရစၧာန္တို႕၏ လည္ေခ်ာင္းေသြး ႏွင့္တကြ ထူးဆန္း တန္ခိုးႀကီးေသာ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ လည္ေခ်ာင္းေသြးကိုပါ ယဇ္ပူေဇာ္ရပါလိမ့္မည္ " ဟု မေကာင္းစိတ္ျဖင့္ ေလ်ွာက္ေလ၏။

ပထမ၌ မင္းႀကီးသည္ ေခြ်းမေတာ္ကို မျပဳထိုက္ မျပဳရက္၍ ျငင္းဆန္ေသာ္လည္း ပုဏၰားက အသက္ေဘးျဖင့္ အထပ္ထပ္ ၿခိမ္းေျခာက္ေလရကား ေနာက္ဆံုး၌ မင္းႀကီး သေဘာတူရေလ၏။

မၾကာမီပင္ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ အိမ္ေတာ္ကို စစ္တပ္ ဝိုင္းေလ၏။ ေဒြးမယ္ေနာ္ႏွင့္ ေယာကၡမ မိဖုရားႀကီးတို႕သည္ အေၾကာင္းကို သိရေသာ္ အလြန္စိုးရိမ္ပူပန္ၾကလ်က္ မိဖုရားႀကီးသည္ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ အသက္လြတ္ရန္ ၾကံရေလ၏။ ေဒြးမယ္ေနာ္ႏွင့္ ပါလာေသာ ဘယက္တန္ဆာတို႕ကို ဝတ္ဆင္ကာ ေကာင္းကင္ျဖင့္ပ်ံ၍ ေငြေတာင္ျပည္သို႕ ေျပးရန္ တိုက္တြန္းေလ၏။

ေဒြးမယ္ေနာ္သည္ကား ထိုအခါတြင္ နို႕စို႕အရြယ္ သားငယ္တစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီျဖစ္၍ လင္ႏွင့္သားကို ပစ္၍မသြားရက္ဘဲ အသက္အေသခံေတာ့မည္ဟု ဆိုေလ၏။ မိဖုရားႀကီးသည္ကား မိမိ စီမံသည့္အတိုင္း အတင္းအက်ပ္ လိုက္နာေစ၏။ ဤသို႕ ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ ဆင္းၿပီးမွ မယ္ေတာ္ႀကီးက " ဤသို႕ျဖစ္ေနလ်ွင္ အသက္ဆံုးရွံဳးလိမ့္မည္။ သို့ေၾကာင့္ ဖလားတြင္ နို႕ရည္ညႇစ္၍ ထားခဲ့ပါ ၊ သားေတာ္အား မိမိ ၾကည့္၍ ေျပာရစ္မည္ ၊ ေျမးေတာ္ကိုလည္း မိမိ ေကြ်းေမြးရစ္မည္ ၊ ေနာင္အခါ အားလံုး ျပန္ေပါင္းရေအာင္ကိုလည္း စီမံေပးမည္ " ဟု အားေပး စကား ေျပာၾကား၍ တစ္ခါတည္း ပ်ံသြားရန္ တိုက္တြန္းေလ၏။ ဤအခါတြင္ကား ကေလးငိုသံ မၾကားရေတာ့သည္ႏွင့္ အတင္းဇြတ္ႏွစ္၍ ပ်ံသြားေလသတည္း။

လမ္းခရီး၌

ေဒြးမယ္ေနာ္သည္ ၿမိဳ႕တံခါးဝတြင္ တစ္ႀကိမ္နား၍ သားငယ္ရွိရာဘက္ ေနာက္သို႕ ေမ်ွာ္ေခၚၾကည့္ရွာေသး၏။ တစ္ဖန္ မိမိ လင္ေယာက်္ား နယ္စြန္မွ ျပန္လာေလၿပီလား ဟူ၍လည္း ၾကည့္ေမ်ွာ္ရွာ၏။ မည္သည့္ဘက္တြင္မ်ွ ေမ်ွာ္လင့္စရာ မရွိသည္ႏွင့္ ဆက္လက္ပ်ံခဲ့ရ၏။ မိမိတို႕ လာစဉ္က တိုင္းျပည္မေရာက္မီ တစ္ေထာက္နားဖူးေသာ သနပ္ပင္ႀကီးသို႕ ေရာက္လာ၍ ဆင္းသက္နားျပန္ေလ၏။ ေမာင္ေတာ္သည္ ငါ့ကို ခ်စ္ခင္သည့္ေဇာျဖင့္ လိုက္လာလိမ့္မည္။ ငါ၏ ပူေဆြးရပံုကို သိေစရေအာင္ စာေရးသား၍ ထားခဲ့မည္ဟု သနပ္ရြက္တြင္ ဆူးျဖင့္ မိမိပူေဆြးရပံုကို ေရးသားထားခဲ့ေလသည္။

တစ္ေထာက္ပ်ံေလေသာ္ ဟိမဝႏၱာနယ္စပ္ မိမိတို႕ ေရခ်ိဳးရာ ၊ အဖမ္းခံရရာ ၊ မင္းသားႏွင့္ေတြ႕ရာ ပုတ္တလုတ္ေရကန္သို႕ ေရာက္လာေလ၏။ ဤေနရာေဟာင္းတို႕ကို ျမင္ေလေသာ္ အထူးပူေဆြးျခင္း ျဖစ္ေပၚလာလ်က္ ေက်ာက္ဖ်ာတစ္ခုတြင္ စာေရးကာ ထိုေရကန္ အနီးရွိ ရေသ့ႀကီးတစ္ဦးထံ၌ မိမိ၏ နဝရတ္လက္စြပ္ကို အပ္ထားခဲ့၏။

စာတြင္မွာပံုကား " ဤလူတို႕ နယ္စပ္မွ လြန္၍ မလိုက္လာပါႏွင့္။ ေဘးရန္အလြန္ႀကီးမား မ်ားျပား၍ ေမာင္ေတာ္ အသက္ရွင္ဖြယ္ မရွိပါ။ ႏွမမွာလည္း လင္ႏွင့္ကြဲေလၿပီ ျဖစ္၍ မၾကာမီပင္ ေသရမည္ ျဖစ္ပါ၏။ သို့ေၾကာင့္ လိုက္လာ၍ အက်ိဳးမရွိၾကပါၿပီ ၊ ဆရာရေသ့ထံ၌ ႏွမ၏ န၀ရတ္လက္စြပ္ကို ယူၿပီးလ်ွင္ တိုင္းျပည္သို႕သာ ျပန္၍ သားငယ္ကို ႀကီးျပင္း ခ်မ္းသာေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္ေကြ်းေမြး ပါေလေတာ့ " ဟု ေရးမွာခဲ့၏။

ေမာင္ေတာ္ ေရာက္လာလို ေရာက္လာျငားဟု ဤ ပုတ္တလုတ္ ေရကန္အနီးတြင္ အတန္ၾကာ ေစာင့္ေနရွာ၏။ မေပၚလာမွ အနိုင္နိုင္ခြာ၍ ေျမာက္အရပ္သို႕ တစ္ဆင့္ပ်ံေလ၏။

အလြန္ထူထပ္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာေတာင္တို႕ကို လြန္၍ ခရီးအတန္ကြာတြင္ ေရပူကန္ႀကီးသို့ ေရာက္လာေလ၏။ ဤေရကန္၏ ေရမ်ားကို ထိသမ်ွ သက္ရွိသက္မဲ့ အလံုးစံု ေၾကမြပ်က္စီးရသည္ ဆိုသည္။ ေမာင္ေတာ္ လိုက္လာေသာ္ ေဘးကင္းရန္ဟု ေညာင္ရြက္တြင္ သတိေပးစကား ေရးသားခဲ့ေလ၏။

တစ္ဆင့္ပ်ံေသာ္ ေက်ာက္ေရကန္ႀကီးသို႕ ေရာက္လာ၏။ ထိုကန္ေရထိသမ်ွ ေက်ာက္ျဖစ္၍ ဆံုးရွံဳးရတတ္သည္ကို ေမာင္ေတာ္ သတိျပဳရန္ ေက်ာက္စြန္းတစ္ခုတြင္ သတိေပးစာ ေရးခဲ့ျပန္ေလသည္။

ထိုမွ ပ်ံခဲ့ျပန္ေသာ္ ေျမာက္ဘက္နယ္အကုန္ သဲေရေခ်ာင္း ေရျပင္အစပ္သို့ ေရာက္လာေလ၏။ ထိုသဲေရျပင္ႀကီးကို လြန္မွ မိမိတို႕ ေငြေတာင္ျပည္သို႕ ေရာက္ရ၏။ ဤ သဲေခ်ာင္း ၊ သဲျမစ္ ၊ သဲေရျပင္ႀကီးကာ ေရြ႕ရွား ၊ လႈပ္ရွား ၊ ၾကမ္းတမ္းစြာ စီးသြားလ်က္ ရွိသျဖင့္ လူတို႕ ကူးသန္းျခင္းငွာ မတတ္နိုင္ကုန္။ (ကရင္လူမ်ိဳးတို႕ ေတာင္အရပ္သို့ ဆင္းသက္လာၾကစဉ္က ေတြ႕ခဲ႕ ၊ ေက်ာ္ခဲ့ရသည္ ဆိုေသာ ကရင္ဘာသာျဖင့္ ' ထီဆဲ့မဲ့ယြား ' ေခၚေသာ သဲျမစ္ႀကီး ၊ သဲေရျပင္ႀကီး ျဖစ္တန္ရာသည္)

ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ အားသြန္၍ ထိုသဲျမစ္ႀကီးကို ျဖတ္သန္း ပ်ံေသာအခါ အားကုန္၍ က်လုဆဲဆဲကေလးတြင္ ေငြေတာင္ျပည္ဘက္ ကမ္းသို႕ ေရာက္ရွိ ၊ ေျမတြင္ပံုက်၍ ေျမာေမ့သြားေလ၏။

ကာလအတန္ၾကာမွ ျပန္၍သတိရ ၊ ေရာက္ရွိေၾကာင္း ခမည္းေတာ္ သိေလ၏။ သို႕ရာတြင္ မ်ိဳးျခားလူတို႕ႏွင့္ ေပါင္းသင္းေတြ႕ထိ စပ္ယွက္မိသျဖင့္ မသန္႕မရွင္း နိမ့္က်သြားသည္ဟု ယူဆေသာ ေငြေတာင္ျပည္၏ ထံုးစံအရ ေဒြးမယ္ေနာ္ကို ခ်က္ခ်င္း ျပန္၍လက္မခံဘဲ ခြဲျခား၍ ထား၏။ ေနာင္အခါမွ ေခါင္းေဆး ၊ ေရခ်ိဳး စင္ၾကယ္ေအာင္ ေခါင္းေဆးမဂၤလာျပဳၿပီးမွ လက္ခံရန္ စီမံထားေလသည္။

သုဓနုမင္းသား လိုက္ခန္း (ျပန္ေပါင္းမိျခင္း)

သုဓနုမင္းသားသည္ သူပုန္ထသည္ ဆိုရာမွ ျပန္ေရာက္ ၊ အလံုးစံု ၾကားသိ ၊ ေဒြးမယ္ေနာ္ေနာက္သို႕ လိုက္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလ၏။

သားငယ္မွာ ေရႊကဲ့သို့ လွပတင့္တယ္ ၊ ကရင္ဘာသာျဖင့္ ' ဖိုကြန္ေထာ္ ' တြင္၏။ (ဖို = သား ၊ ကြန္ = စင္ၾကယ္သည္ ၊ ေထာ္ = ေရႊ) ' သားေရႊစင္ ' ဆိုလိုသည္။ စင္ၾကယ္ေသာ္ေငြကို ' က်ဴ ' ဟု ေခၚသကဲ့သို့ စင္ၾကယ္ေသာ ေရႊကိုလည္း တင္စားေခၚနိုင္သျဖင့္ ' သားေရႊက်ဴ ' ဟုလည္း ျဖစ္နိုင္၏။

ကရင္လူမ်ိဳးတို႕ အယူအဆ အမွတ္အသား တစ္ရပ္ကား ေငြေတာင္ ကရင္လူမ်ိဳး မွန္ေသာ္ ေမြးစ၍ တင္ပါးဆီတြင္ အမည္းအညိဳ စေသာ အမွတ္အသား အကြက္မ်ား ပါေလသည္။ ႀကီးမွသာ အခ်ိဳ႕တို႕ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္သည္။ ဤသို့ မ်ိဳးစစ္ေသာ္ အမိရင္း၏ နို႕မွတပါး အျခားမ်ိဳးကြဲလူမ်ား၏ နို႕ရည္ျဖင့္ တိုက္ေကြ်းေသာ္ အသက္မရွင္ ေသဆံုးတတ္၏။ သို႕ေၾကာင့္ အမိ မရွိေသာ္ အျခားအစားအစာျဖင့္သာ ေမြးျမဴရေသာ ဟူ၏။

ယခု သားေရႊက်ဴ ကိုလည္း ဘြားေတာ္ႀကီးအား ဝါးဖတ္ျဖင့္ ေကြ်းေမြးရန္ မွာထားခဲ့၍ သုဓမုမင္းသားသည္ ေလးျမားစြဲကာ အသက္စြန္႕၍ ေငြေတာင္ျပည္သို႕ လိုက္သြားေလ၏။

ခရီးစဉ္အတိုင္း သနပ္ပင္ႀကီး ၊ ပုတ္တလုတ္ေရကန္ ၊ ေရပူအိုင္ ၊ ေက်ာက္ေရကန္ ၊ သဲေရျမစ္ကမ္းတို႕ကို ေဘးရန္ကင္းစြာ ေရာက္ခဲ့၏။ ထိုစခန္း၌ ေဒြးမယ္ေနာ္ ထားခဲ့ေသာ စာတို႕ကို ေတြ႕ရလ်ွင္ ပိုမိုခ်စ္ခင္စြဲလမ္း၍ အားတက္အားၾကြျခင္း ရွိေလ၏။ ေဒြးမယ္ေနာ္မွာ ေကာင္းကင္ျဖင့္ ပ်ံသြားရသည္ ျဖစ္၍ ေမာပန္းျခင္းမွတစ္ပါး အျခားေဘးရန္ မရွိေခ်။ သုဓနုမင္းသားမွာကား ေျမျပင္မွ သြားရသျဖင့္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေသာ ေတာေတာင္ ၊ ေျမြ ၊ ကင္း ၊ က်ား ၊ ဆင္ စေသာ ေတာသား တိရစၧာန္တို႕၏ ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳးမွ လြတ္ေျမာက္နိုင္သည္မွာ အာဇာနည္ ေယာက်္ားဟု ဆိုေလာက္ပါေပ၏။

ပုတ္တလုတ္ ေရကန္စခန္းရွိ ရေသ့ႀကီးထံမွ ေဒြးမယ္ေနာ္ အပ္ထားခဲ့ေသာ န၀ရတ္ လက္စြပ္ကို ယူငင္လာခဲ့၍ ေနာက္ဆံုး သဲေရျပင္စပ္ ထိန္ပင္ႀကီးသို႕ ေရာက္လာေလ၏။

ညအိပ္ၿပီးေနာက္ ေငြေတာင္ျပည္ဘက္သို႕ သြား၍ က်က္စားတတ္ေသာ ငွက္ႀကီးတစ္ေကာင္ကို တြယ္မွီခိုကပ္၍ ေငြေတာင္ျပည္ ဘက္သို႕ လိုက္သြား ၊ ေရာက္သြားသည္ ဆိုသည္။ သင့္ေလ်ာ္ရာ ေရတြင္းတစ္ခု အနီး၌ ရပ္နားေစာင့္စား၍ စံုစမ္းေနရ၏။

ထိုအခါ ေဒြးမယ္ေနာ္ကို မိမိတို႕ အမ်ိဳးအတြင္းသို႕ ျပန္၍ လက္ခံနိုင္ရန္ ေခါင္းေဆးမဂၤလာ ျပဳေသာအခါႏွင့္ၾကံဳ၍ ေငြေတာင္သူ အပ်ိဳတစ္စု ေရတြင္းသို႕ ေရခပ္လာရာ ေမးျမန္းသိရွိ ၊ ေနာက္ဆံုးအပ်ိဳ၏ ေရအိုးတြင္ နဝရတ္လက္စြပ္ကို အမွတ္မဲ႕ ထည့္လိုက္ေလ၏။ ေခါင္းေဆးၿပီး၍ ေရသြန္ေသာအခါ ေနာက္ဆံုးအိုးအသြန္တြင္ ေဒြးမယ္ေနာ္က ေခါင္းကို လက္ျဖင့္သပ္လိုက္ရာ ေရအိုးတြင္းမွ က်လာေသာ န၀ရတ္လက္စြပ္ႏွင့္ အဆင္သင့္ လက္တြင္စြပ္မိေလ၏။

မိမိ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ လင္ေယာက်္ား လိုက္လာေၾကာင္း သိရွိ ၊ ေျမာေမ့သြားေလ၏။ ထိုကစ၍ ခမည္းေတာ္မင္းႀကီး သိရွိ ၊ ထိုလူမ်ိဳးျခားကို ဖမ္းေစ၏။ ပံုပန္းရုပ္ရည္ကို ျမင္ရလ်ွင္ေသာ္ကား သာမည လူစားမ်ိဳး မဟုတ္ေၾကာင္း သိရွိ၍ ေလးပစ္ ၊ ဆင္စီး ၊ ျမင္းစီး စေသာ ေယာက်္ားေကာင္းတို႕ တတ္အပ္ေသာ အတတ္တို႕ကို ျပေစ၏။ အလံုးစံု ေက်နပ္ဖြယ္ ၊ ခ်ီးမြမ္းဖြယ္ ေကာင္းသည့္ျပင္ သာမညလူတို႕ မလာေရာက္နိုင္ေသာ ေငြေတာင္ျပည္သို႕ လာေရာက္နိုင္ေသာ အစြမ္းသတၲိလည္း ရွိခဲ့သည္။ ထိုမွတစ္ပါး သမီးေတာ္ကို ဤမ်ွေလာက္ ခ်စ္ခင္စံုမက္ ၊ သစၥာတည္ၾကည္စြာ အသက္စြန္႕၍ လိုက္လာသူလည္း ျဖစ္ေပသည္ဟု အလြန္ဝမ္းေျမာက္စြာ သမီးေတာ္ႏွင့္ ထိမ္းျမားလိုက္ေလ၏။

ေငြေတာင္ျပည္တြင္ အတန္ၾကာ ရႊင္လန္းခ်မ္းသာစြာ ေနၾကၿပီးေနာက္ သုဓနုမင္းသားသည္ ေဒြးမယ္ေနာ္ကို ေခၚေဆာင္ကာ မိမိတိုင္းျပည္သို႕ ျပန္ခဲ့၍ မၾကာမီ ခမည္းေတာ္၏ အရိုက္အရာ ထီးနန္းကို စိုးစံရေလ၏။

ေဒြးမယ္ေနာ္ကား မိဖုရား ျဖစ္ရသည္ထက္ မိမိ၏လင္ ၊ သားတို႕ႏွင့္ ေခ်ာေမာစြာ ျပန္၍ေတြ႕ၾကံဳ ေပါင္းသင္းရျခင္း၌ ပိုမိုႏွစ္သက္ ဝမ္းေျမာက္ရေလသတည္း။

[မွတ္ခ်က္ ဇင္းမယ္ပဏၰာသ အဆို ဥတၲရာပဥၥာလမွာ ယခု ပန္ဂ်ပ္နယ္ ၊ ေဒလီၿမိဳ႕အနီးတစ္ဝိုက္၌ ရွိသည္။

ကရင္မွတ္တမ္းအရ အယုဒၶယ ျပည္နယ္မွာ ႏွစ္ေနရာ ႏွစ္ၿမိဳ႕ ရွိေနသည္။ အိႏၵိယျပည္ ၊ ေရွး ေကာသလတိုင္း၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္း ျဖစ္ေသာ မူလရင္း အယုဒၶယ ၿမိဳ႕ေတာ္ ရွိသည္။ ထို မူလရင္း ၿမိဳ႕ေတာ္၏ အမည္ကို ယူ၍ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္တြင္ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၇၁၂ ခု (1350 A.D ) တြင္မွ အယုဒၶယၿမိဳ႕ဟု ၿမိဳ႕သစ္ ထပ္မံ တည္ေထာင္ေလသည္။

ေငြေတာင္ ေခၚေသာ ေကလာသဘေတာင္ မွ ဥတၲရာ ပဥၥာလတိုင္း၏ အေရွ႕ေျမာက္ ဟိမဝႏၱာနယ္၌ ရွိသည္။ မူလရင္း အယုဒၶယ ျပည္ကေသာ္ ေျမာက္စူးစူး၌ ရွိေလသည္။

တစ္ဖန္ ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ပိုင္း ကယားျပည္နယ္၌ ေငြေတာင္ျပည္ဟု ရွိျပန္သျဖင့္ ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္ရွိ ဒုတိယအသစ္ အယုဒၶယျပည္၏ ေျမာက္ဘက္စူးစူးပင္ က်ျပန္ေလသည္။

သို႕ျဖစ္ရာ ထိုေဒြးမယ္ေနာ္ဇာတ္ ျဖစ္ပ်က္ရာသည္ မဇၩိမရွိ မူလရင္း အယုဒၶယႏွင့္ ေကလာသဘ (ေငြေတာင္) ေသာ္လည္းေကာင္း ၊ ဒုတိယ အယုဒၶယႏွင့္ ျမန္မာျပည္ အေရွ႕ဘက္ရွိ ဒုတိယ အသစ္ ေငြေတာင္ေသာ္ လည္းေကာင္း ႏွစ္ေနရာလံုး ျဖစ္နိုင္ရန္ရွိသည္။

ကရင္တို႕မွာ အာရွတိုက္ အလယ္ပိုင္း ယခု ' ဟိုအန္ကို ' ေခၚ ျမစ္ဝါျမစ္ဖ်ား တစ္ဝိုက္ဆီမွ ေတာင္ဘက္ဆီသို့ ဆင္းသက္လာၾက ေလသည္။ ထိုသို့ ေတာင္ဘက္ဆီသို႕ ဆင္းသက္ၾကစဉ္က ထို ေကလာသဘ (ေငြေတာင္) ဆီသို႕လည္း တစ္စုတေလ ေရာက္နိုင္ရန္ရွိ၏။

သို႕ေၾကာင့္ မဇၩိမ အယုဒၶယႏွင့္ ေကလာသဘ (ေငြေတာင္) ဆီသို႕လည္း ဆက္စပ္နိုင္ရန္ ရွိေလသည္။

တစ္နည္းကား ထိုမဇၩိမ အျဖစ္အပ်က္ကို ယခု ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္ရွိ ဒုတိယ အယုဒၶယႏွင့္ ျမန္မာျပည္ရွိ ဒုတိယ ေငြေတာင္ အရပ္သို႕ ယူေဆာင္၍ နည္းတူ အျဖစ္အပ်က္ အမွတ္အသား ထားျခင္းလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။

ေရွ႕တြင္ ျပလတၲံ႕ေသာ ထိုေဒြးမယ္ေနာ္၏ အဆက္အႏြယ္ အျဖစ္အပ်က္ အရပ္ေဒသတို႕ ၾကည့္လ်ွင္ကား ယိုးဒယား (ထိုင္း) ျပည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ အရပ္ေဒသမ်ား ျဖစ္ေနေလသည္။ ]

ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)

သုဓနုမင္းႏွင့္ ေဒြးမယ္ေနာ္တို႕ ႀကီးရင့္ အိုမင္းေသာအခါ သားေတာ္ မင္းေရႊက်ဴအား ထီးနန္းကိုလႊဲ၏။ ေရႊက်ဴမင္း၏ မိဖုရားႀကီးကား အလယ္နန္းဖြား ႏွမေတာ္ ျဖစ္၏။ ေရႊက်ဴမင္းမွ သားေတာ္ ေစာေနာင္ရင္ႏွင့္ နန္႕ေသာ္က ေခၚ ေသာ္ကစႏၵီ တို့ကို ဖြား၏။

နန္႕ေသာ္က အရြယ္သို့ေရာက္ေသာ္ ေရႊက်ဴမင္းထံတြင္ ဆင္ထိန္းအမႈထမ္းျဖစ္ေသာ မြန္လူမ်ိဳး ေမာင္ေထာ္ပိုင္ ဆိုသူႏွင့္ တိတ္တဆိတ္ ခ်စ္ႀကိဳက္မိေလ၏။

ခမည္းေတာ္သိရွိ ၊ ရွက္စနိုး ၊ အမ်က္ထြက္၍ ေမာင္ေထာ္ပိုင္ကို ဖမ္း၍ သတ္ေစဟု လည္းေကာင္း ၊ နန္႕ေသာ္ကကို အရွင္လတ္လတ္ မီးျမွိဳက္၍သတ္ေစ ၊ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္ မွန္သမ်ွ ထင္းတစ္ေခ်ာင္းစီယူ၍ ထိုမီးပံုတြင္ထည့္ေစ ၊ မီးေလာင္ကြ်မ္းၿပီးသည့္ တိုင္ေအာင္လည္း ၾကည့္ၾကေစဟု လည္းေကာင္း အမိန္႕ေတာ္ ထုတ္ေလ၏။

ေမာင္ေထာ္ပိုင္သည္ ခ်က္ခ်င္း လက္လြတ္ ထြက္ေျပးသြားေလ၏။

နန္႕ေသာ္က အတြက္ကိုကား ဘြားေတာ္ နန္႕ေနာင္းခါရီ (ေဒြးမယ္ေနာ္) ကဝင္၍ မိန္႕ၾကား ညႊန္ၾကားခ်က္အရ ေရႊက်ဴမင္းက အသက္ကိုလႊတ္၍ တိုင္းျပည္မွ ႏွင္ထုတ္လိုက္ေလသည္။

[မွတ္ခ်က္ ေရွးကရင္ ထံုးစံတစ္ရပ္ကား အပ်ိဳအိပ္ခန္းတြင္ လူပ်ိဳႏွင့္ ေမတၲာစကားေျပာေနစဉ္ လူပ်ိဳ မထိန္းသိမ္းနိုင္ပံု ေပၚေသာ္ အပ်ိဳက မီးေမႊး၍ ျပသျမင္ေစ၏။ အဓိပၸါယ္ကား နန္႕ေသာ္ကကို မီးတိုက္သတ္ရန္ ဒဏ္ေပးဖူးပါသည္။ သစၥာေစာင့္ထိန္းပါ ၊ သတိထားပါဟု ဆိုလိုသည္။ ေနာင္ကိုလည္း ဤလူပ်ိဳကို လက္ခံစကား မေျပာေတာ့ေခ်။ ]

ေမာင္ေထာ္ပိုင္ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ခန္း

နန္႕ေသာ္က သည္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးစြာျဖင့္ ေရာက္ရာေရာက္ ၊ ေပါက္ရာေပါက္ ထြက္လာခဲ့၏။ ကာလအတန္ၾကာ ေဘးအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတြ႕၍ ခရီးအတန္ကြာ ေရာက္ၿပီးေနာက္မွ ကရင္ရြာတစ္ရြာ ေခ်ာင္းအနီး ဝါးအိမ္တစ္ခုေပၚတြင္ ေမာင္ေထာ္ပိုင္ကို ရုတ္တရက္ ျမင္ေတြ႕ ၊ ကပ်ာကသီ အေျပးတက္၍ သြားေလရာ ခြ်တ္ယြင္းေနေသာ ဝါးၾကမ္းတစ္ခုကို နင္းမိ ၊ အပါက္ကြ်ံ၍ လဲေလ၏။ ထို႕ျပင္ ၾကမ္းစေထာင္၍ စားရန္ ျပင္ထားေသာ ထမင္းပြဲရွိ ခ်ဉ္ေပါင္ဟင္းခြက္ တစ္ခြက္လံုး ေမွာက္ေလ၏။ ၿပီးမွ ေမာင္ေထာ္ပိုင္ႏွင့္ နန္႕ေသာ္ကတို႕ ႏွစ္ေယာက္သား ဖက္၍ ငိုၾကကုန္၏။

ေမာင္ေထာ္ပိုင္ ေျပးခဲ့ရာ ဤအိမ္ရွင္ ကရင္မႀကီး မေနာ္မူ ထံတြင္ ခိုဝင္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ မေနာ္မူက မိန္းကေလး ကြ်ံ၍လဲျခင္း ၊ ဟင္းခြက္ေမွာက္ျခင္း တို႕မွာ နိမိတ္မေကာင္း ၊ မင္းတို႕လင္မယား ခ်မ္းသာမည္ မဟုတ္ဟု နိမိတ္ဖတ္ေလ၏။ ၎ျပင္ ေရွးထံုးစံအရ မိန္းမက ေယာက်္ားအိမ္သို႕ လာရ၏။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ယခုကဲ့သို့ ေဘးဒုကၡေတြ႕ရ၏။ ယခုမွစ၍ ေနာင္ကို ေယာက်္ားကသာ မိန္းမထံသို႕ လာေစဟု ထံုးစံအသစ္ ျဖစ္ရေလေသာ ဟူ၏။

ပ်က္စီးခန္း

မေနာ္မူအိမ္တြင္ ေနၾက၍ မ်ားမၾကာမီ တစ္ည၌ ၎ရြာသားတို႕ ပဒိုးမႈတ္ျခင္း ၊ ဖားစည္ႏွက္ျခင္း ၊ ဝါးခ်က္တီးေခါက္ျခင္း ၊ ဒီတုတ္ျခင္းတို႕ကို ျပဳၾကေလ၏။ (ပဒိုးမွာ ကြ်ဲခ်ိဳကို တိုတိုျဖတ္၍ ခရုသင္းကဲ့သို့ မႈတ္ေသာအရာျဖစ္၏။ ဒီတုတ္ ဆိုသည္မွာ အေၾကာင္းႀကီးငယ္ ရွိက ဒီ ၊ ဒီ ၊ ဒီ ဟု ပါးစပ္က ျမည္ေၾကြးေၾကာ္ေသာ အေၾကာင္းၾကား အခ်က္ေပးေသာ အသံျဖစ္၏။)

ဤသို႕ အထိတ္တလန္႕ လႈပ္ရွားျခင္းကား ရြာကို က်ားဝင္၍ လူတစ္ေယာက္ကို က်ားဆြဲသြားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္၏။ ထိုရြာသားတို့ ေၾကာက္လန္႕၍ အျခားတစ္ေနရာသို႕ ရြာေရႊ႕ေျပာင္းၾကေလ၏။

ဤသို႕ ဗရုတ္ဗရက္အထဲတြင္ နန္႕ေသာ္က သားငယ္ ဖြားျမင္၍ မေျပးမလႊားနိုင္ ၊ အလြန္ ဒုကၡႀကီးစြာ ေရာက္ၾကရကုန္၏။ ဤသို့ က်ားရဲေသာအခါ၌ မိမိတို႕ မေျပးမလႊားနိုင္ ၊ အသက္ေသၾကရေတာ့မည္ဟု သိၾကေသာအခါ ဘြားေတာ္ နန္႕ေနာင္းခါရီ ေပးထားေသာ ေရႊဖက္လိပ္ နားေတာင္းတစ္စံုကို ျဖန္႕၍ မိမိတို႕ အမ်ိဳးအႏြယ္ ၊ အျဖစ္အပ်က္တို႕ကို ကေလး၏ လည္ပင္းတြင္ ဆြဲထားေလ၏။

ကေလးကို က်ားေဘးမွ လြတ္ရန္ဟု အိမ္အနီး ေညာင္ပင္ႀကီး ၊ အျမစ္ၾကား က်ဉ္းေျမာင္းလံုျခံဳရာတြင္ ထည့္၍ထားေလ၏။ နို႕တိုက္ခ်ိန္မွ ထုတ္၍တိုက္၏။

မၾကာမီ ေမာင္ေထာ္ပိုင္ မီးေနထင္း အရွာသြားစဉ္ နန္႕ေသာ္ကကို က်ားဝင္၍ဆြဲေလ၏။ ေမာင္ေထာ္ပိုင္ ျပန္ေရာက္ ၊ လိုက္ရွာ ၊ က်ားစားေနသည္ကို ေတြ႕ရွိ ၊ အေလာင္းကို အတင္းဝင္၍လုရာ က်ားက ကိုက္လိုက္ျပန္သျဖင့္ ေသရရွာေလ၏။

ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ကို ဝံလိုငွက္တို႕က ေကြ်းေမြးထားျခင္း

ေနာက္တစ္ဖန္ ကေလးငိုသံၾကား၍ က်ား လာခဲ့ျပန္ရာ ထိုအခိုက္၌ ေညာင္ပင္ေပၚရွိ ဝံလိုငွက္ႀကီး ဖိုမ တို႕က ျမင္၍ ကေလးကို ထိုးသုတ္ ယူေဆာင္သြားၾကေလ၏။

ယခု ရန္ကုန္တစ္ဖက္ ဒလကုန္းႀကီးကို ေရွးက ' သမိန္စေကာ ' ကြ်န္းေခၚ၏။ ထိုကြ်န္း ကညင္ပင္ႀကီးေပၚရွိ မိမိတို႕ အသိုက္သို႕ ကေလးကို ယူေဆာင္ခဲ့ၾက၏။ [ ဦးေမာင္ေမာင္၏ ဘာသာျပန္တြင္ ယခု ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕ အနီး ဘီလူးကြ်န္းေခၚ ေရွးအေခၚ ' ေကာ့စမန္း ' (သစ္ပုပ္ကြ်န္း) ရွိ သစ္ပုပ္ပင္ႀကီးေပၚဟု ေတြ႕ရ၏ ]

ဝံလိုငွက္ႀကီးတို႕သည္ သူငယ္ကို မိမိတို႕၏ ဥခြံေဟာင္းတစ္ခုတြင္ ထည့္ထားကာ သားအရင္းကဲ့သို့ ေကြ်းေမြးျပဳစု ေစာင့္ေရွာက္ေလ၏။ ႀကီးျပင္းအရြယ္ေရာက္ေသာ္ ကမ္းနားတြင္ ငါးရွာေဖြ၍ ဖုတ္ကင္စားေသာက္ ေနေလ့ရွိ၏။

ဤသူငယ္မွာ ငွက္တို႕ အေစာင့္အေရွာက္ျဖင့္ ဥခြံတြင္ ႀကီးရသူ ျဖစ္၍ ' ေမာင္တီ ' ဟု တြင္၏။ ကရင္ဘာသာျဖင့္ တီ မွာ ဥ ဟုဆိုလိုသည္။ ေနာင္ေသာ္ ' ေမာင္ဒီ ' ဟု ေခၚတြင္၏။

သထံုဘုရင္၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ ေတြ႕ခန္း

တစ္ခါေသာ္ အိႏၵိယျပည္ေတာင္စြန္း ၊ အေနာက္ေတာင္ဘက္နားရွိ မာလာဒီပကြ်န္းမွ သေဘၤာတစ္စင္းသည္ ေရလို၍ ထိုကြ်န္းသို႕ ေရာက္ရွိ ၊ သေဘၤာသားတို႕၏ အဝတ္အစားကို ျမင္သျဖင့္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) သည္လည္း ဝတ္စားလိုေသာေၾကာင့္ မိမိ ရရွိထားေသာ ငါးၾကင္းႀကီးကို မီးကင္၍ အဝတ္အစားႏွင့္ လဲရန္ဟု ၎တို႕မင္းအား ဆက္လိုက္၏။

မာလာဒီပမင္းမွာ မီးစက္ပိုး နားတြင္းသို႕ ဝင္၍ ကိုက္ခဲေနေလသျဖင့္ လေပါင္းမ်ားစြာ မအိပ္မစက္နိုင္ ရွိခဲ့ရ၏။ ငါးကင္ကို အနီးတြင္ထား၍ စက္ေတာ္ေခၚရာ ေမႊႀကိဳင္ေသာ အနံ႕ကို ရ၍ ထိုမီးစက္ပိုး နားတြင္းမွ ထြက္လာကာ ငါးကင္တြင္ဝင္၍ စားေနေလ၏။

ႀကီးစြာေသာ ေဝဒနာမွ လြတ္ေျမာက္ရ၍ ငါးကင္ရွင္ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္သျဖင့္ ေက်ာက္သံပတၲျမားတို႕ကို အုန္းသီးတြင္ ထည့္ကာ ပိတ္ဆို႕၍ ပို႕လိုက္ေလ၏။

ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ကား " အဝတ္အစား လိုပါသည္ကို အုန္းသီး အသို႕ျပဳရအံ့နည္း " ဟု မာလာဒီပကြ်န္းမွ လာေသာ သေဘၤာသား တို႕ျဖင့္ အဝတ္ႏွင့္လဲရန္ မင္းအား ဆက္လိုက္ျပန္၏။

မာလာဒီပမင္းသည္ အဖိုးတန္ ေက်ာက္မ်က္မ်ားစြာကို ရေသာ္ အဝတ္သာမညႏွင့္ မတန္ ဟူ၍ ရတနာတို႕ျဖင့္ စီျခယ္အပ္ေသာ မင္းဝတ္မင္းစားတို႕ကို စည္ေခါင္းတြင္ထည့္၍ သာေရးက်က္အုပ္ၿပီး ပို႕လိုက္၏။

ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) သည္ " စည္ကို ငါ မလို ၊ အဝတ္ကိုသာ လိုသည္ " ဟု သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ) သြား သေဘၤာတြင္ အဝတ္ႏွင့္လဲရန္ ဟု စည္ကို မင္းအား ဆက္လိုက္၏။

သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ) မင္းက အဖိုးတန္ အဝတ္တန္ဆာတို႕ကို ရေသာ္ အလြန္ထက္ျမက္ေသာ ေလးစၾကာကို ပို႕လိုက္၏။ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) မေက်နပ္၍ ေလးစၾကာကို သထံုသြား သေဘၤာတြင္ မင္းအား ဆက္လိုက္၏။

သထံုျပည္မွာလည္း ၾကြမ္းသူပုန္တို႕ ဝင္ေရာက္တိုက္ခိုက္ေနဆဲ ျဖစ္၍ ထိုေလးစၾကာျဖင့္ ခြင္းေသာ္ ေဘးရန္အလံုးစံု ၿပိဳပ်က္ေလ၏။

သထံုမင္း သိခၤရာဇာသည္လည္း ထိုေလးရွင္သည္ တစ္ျပည္လံုးတို႕၏ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ေပသည္။ အဝတ္အစားတြင္မက သမီးေတာ္ႏွင့္ ေပးစား၍ ခ်ီးေျမွာက္မည္ဟု " သမီးေတာ္ကိုယ္တိုင္ အဝတ္အစားတို႕ကို သြားေရာက္ေပးကာ ေခၚေဆာင္ခဲ့ရမည္ " ဟု မိန္႕ေတာ္မူေလ၏။

သမီးေတာ္သည္ အေျခြအရံမ်ားစြာႏွင့္ အဝတ္အစားတို႕ကို ယူ၍ သေဘၤာျဖင့္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ထံသို႕ လာေရာက္ခဲ့၏။

ေရွးဦးစြာ လန္႕ဖ်ပ္၍ ထြက္ေျပးမည္ကို စိုး၍ ေတာသူ လူရိုင္းသဏၭာန္ေဆာင္ကာ တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ထံသို႕ သြားေရာက္မိတ္ဖြဲ႕ ခ်စ္ခင္ ေပါင္းသင္းေနၾကၿပီးေနာက္မွ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) အိပ္ေနစဉ္တြင္ မိမိ၏ အေျခြအရံတို႕အား လာေရာက္ဖမ္းဆီး ေခၚငင္ေစ၏။ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)သည္ လန္႕ဖ်ပ္ေၾကာက္ရြံ႕၍ ရုန္းကန္ထြက္ေျပး၏။ လိုက္ၾကေသာအခါ မိမိ၏ အသိုက္ရွိရာ ကညင္ပင္ႀကီး ေပၚသို့ တက္ေျပးေလ၏။ ကညင္ပင္ေပၚသို႕တက္၍ လိုက္ၾကျပန္သျဖင့္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)သည္ အကိုင္းဖ်ားသို့ တက္ေျပးရာ အကိုင္းက်ိဳး၍ ေျမသို႕က်ေရာက္ ေသဆံုးရရွာေလ၏။

မင္းသမီးသည္ အလြန္ ေနာင္တႀကီးစြာရကာ ခ်စ္ခင္မိၿပီလည္း ျဖစ္၍ ျပင္းစြာပူေဆြး ငိုေၾကြးရေလ၏။

ဤအေတာအတြင္း ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ၏ မိဘ ဝံလိုငွက္ႀကီးမ်ား အစာရွာရာမွ ျပန္ေရာက္ ၊ အျဖစ္အပ်က္ကို ေတြ႕ျမင္ရေသာ္ ရင္ကြဲမတတ္ ပူေဆြးၾကရေလ၏။

ၿပီးမွ မင္းသမီးသည္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)၏ လည္တြင္ ဆြဲထားေသာ နားေတာင္းတို့ကို ျဖဳတ္၍ ျဖန္႕ၾကည့္ေသာ္ စာကို ေတြ႕ရေလ၏။ စာ၏သေဘာကား " သထံုဘုရင္ သိခၤရာဇာ၏ ညီေတာ္ ပုညရာဇာသည္ ေနာင္ေတာ္ နန္းတက္ေသာအခါ အသက္အႏၱရာယ္ကို စိုးရိမ္၍ အယုဒၶယျပည္သို့ ထြက္ေျပး ၊ ' ေမာင္ေထာ္ပိုင္ ' ဟု အမည္ေျပာင္းကာ မထင္မရွားအသြင္ျဖင့္ အယုဒၶယဘုရင္ ေရႊက်ဴမင္းထံ၌ ဆင္ထိန္းျပဳ၍ ေနရာ သမီးေတာ္ ေသာ္ကစႏၵီႏွင့္ တိတ္ဆိတ္ခ်စ္ႀကိဳက္ ၊ ရာဇဝတ္သင့္ ၊ ထြက္ေျပး ၊ ဤသားငယ္ကို ေမြးၿပီးမွ က်ားကိုက္ပ်က္စီး ေသဆံုးၾကရသည္ " ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

ထိုစာအရ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)မွာ အဖဘက္က စပ္၍ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲ ျဖစ္ေၾကာင္း သိရေသာအခါ မင္းသမီးသည္ ေျမာေမ့၍ သြားေလ၏။

အသည္းေလာင္ကြ်မ္း ႏွလံုးကြဲမ်ွ ပူေဆြးၾကၿပီးေနာက္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)၏ အေလာင္းကို မီးသျဂႌဳဟ္ ၾကေလ၏။ ထိုအခါ မိဘျဖစ္ေသာ ဝံလို ဖို ၊ မ တို့သည္ သား၏ခ်စ္ျခင္းျဖင့္ က်ယ္ေလာင္စူးရွစြာ ေအာ္ျမည္ၾကလ်က္ ထိုမီးပံုတြင္းသို႕ သက္ဆင္း၍ ေသလိုက္ၾက သတည္း။

မင္းသမီးကလည္း ခုန္ဆင္းမည္ျပဳရာ အေျခြအရံတို႕က ဆြဲထား၍ မေသျဖစ္ ရွိရေလ၏။ မင္းသမီးသည္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)၏ မိဘ ငွက္ႀကီးတို႕ကို အထိမ္းအမွတ္ ျဖစ္ေစျခင္းငွာ ထိုေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) တို႕၏ အသိုက္တည္ရာ ကညင္ကိုင္းႀကီးကို ခုတ္ျဖတ္၍ ဝံလိုငွက္ရုပ္ႀကီးႏွစ္ခုကို ထုလုပ္ၿပီးလ်ွင္ သခ်ႌဳင္း၏ ေခါင္းရင္းက စိုက္ထားလိုက္၏။ ၎ျပင္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) အတြက္ မိမိ ေဆာင္ယူခဲ့ေသာ ပုဆိုးအဝတ္တို့ကို ထိုငွက္ရုပ္ႀကီးတို႕၌ တင္ဆြဲ၍ ထားေလ၏။ ထိုအဝတ္ပုဆိုးတို႕ ေလထဲ၌ လြင့္လႈပ္ေနသည္ကို ျမင္ရေသာအခါ မင္းသမီးႏွင့္တကြ ျမင္ရသမ်ွေသာ သူတို႕သည္ အလြန္ လြမ္းဆြတ္ေၾကကြဲ ၾကရကုန္၏။

ဤအခါမွစ၍ မြန္လူမ်ိဳး ၊ ကရင္လူမ်ိဳးတို့သည္ သုသာန္သခ်ႌဳင္း၌ သစ္သားငွက္ရုပ္ ထုလုပ္၍ အဝတ္အထည္တို႕ကို ဆြဲခ်ထားေလ့ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုမွတစ္ပါး မြန္လူမ်ိဳး ၊ ကရင္လူမ်ိဳး တို့သည္ ဝံလိုငွက္ႀကီးမ်ား ေၾကြးေၾကာ္သံ ၊ ေအာ္ျမည္သံကို ၾကားရေသာအခါ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ၏ အေၾကာင္းကို သတိရ၍ မ်က္ရည္ဝဲၾကေသာ ဟူ၏။

[မွတ္ခ်က္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) အဝတ္အစားရေရးမွာ ဒ႑ာရီကဲ့သို႕ ရွိ၏။ သို႕ရာတြင္ မျဖစ္နိုင္ဟုကား မဆိုနိုင္။ စင္စစ္ေသာ္ကား အလြန္အဖိုးတန္ေသာ အခ်က္အလက္တို႕ကို သိရ၏။

(၁) ထိုအခါဆီက ျမန္မာနိုင္ငံေအာက္ပိုင္း အခ်ိဳ႕ေဒသတြင္ တိရစၧာန္တို႕ႏွင့္ နီးစပ္ေရာေႏွာေနေသာ ရိုင္းေသးေသာ အျဖစ္ကို သိရ၏။

(၂) သား ၊ ငါး တို႕ကို ရွာ၍ မီးကင္ ၊ ဖုတ္စားသည္ကို သိရ၏။

(၃) အိႏၵိယျပည္ေတာင္ပိုင္း ၊ သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ) စေသာ ကြ်န္းမ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ပံုတို႕ကို သိရ၏။

သန္လ်င္ရာဇဝင္ စသည္တို႕တြင္ မင္းသမီးႏွင့္ ေမာင္ဒီ မေပါင္းသင္းရမီ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ေသဆံုးရ၏။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) တြင္ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ အဆက္ ဆံုးေလေတာ့သည္။ သို႕ရာတြင္ ဦးေမာင္ေမာင္ ဘာသာျပန္ေသာ ကရင္မွတ္တမ္း အရကား ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ႏွင့္ ေပါင္းသင္း သေႏၶရၿပီးမွ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ေသရသည္။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) မွ ေနာက္တစ္ဆက္ ရွင္ေမြလြန္း တြင္မွ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ အဆက္ ဆံုးေလသည္။

ၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕

မင္းသမီးသည္ ခမည္းေတာ္ ေပးစားအပ္ေသာ လင္ျဖစ္၍ လည္းေကာင္း ၊ မိမိကိုယ္တိုင္ သည္းလွိဳက္အူလိႈက္ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာ သနားေသာ လင္ျဖစ္၍ လည္းေကာင္း ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ)၏ သခ်ႌဳင္းအနီးမွပင္ မခြာလို ၊ မခြာနိုင္ ၊ မခြာရက္ ေလသျဖင့္ သထံုသို႕ မျပန္ေတာ့ဘဲ ထိုေနရာအနီး၌ပင္ ပါသမ်ွ အေျခြအရံႏွင့္ ၿမိဳ႕တည္၍ ေနေလေတာ့၏။

ၿမိဳ႕မွာ ၾကခတ္ဝါးမ်ား အထပ္ထပ္ရံ၍ ရွိေလသျဖင့္ ' ၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕ ' တြင္၏။

မင္းသမီး အမည္ကို ကရင္တို႕က ' နန္႕စာထလိုင္း ' ဟု ေခၚ၏။ ဤၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕တြင္ ဘုရင္မ အျဖစ္ျဖင့္ စံေသာအခါ၌ကား ' သုဝဏၰေဒဝီ ' ဟု တြင္၏။

ဤၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕ကား ယခုအခါ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ တစ္ဖက္ ဒလကုန္းႀကီးအနီးတြင္ ရွိေလသည္။

ေရွးအခါက ' သမိန္စကာကြ်န္း ' ဟုေခၚသည္။

ေနာက္ ၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕ တည္သည္ကိုစြဲ၍ ၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕ တြင္သည္။ မြန္တို႕ဘာသာအားျဖင့္ ' တုန္စလင္း ' ဟု ေခၚသည္။ (တုန္ = ၿမိဳ႕ ၊ စလင္း = ၾကခတ္ဝါး)

ေမာ့တေမာ့ၿမိဳ႕ (မုတၲမၿမိဳ႕) ၊ ၆၄၃ ခု ၊ နန္းတက္ေသာ ဝါခရူမင္းလက္ထက္ ဖင္းညဲတလဲ့ ကို ၿမိဳ႕စားခန့္ထားရာ ထိုအမတ္ကို စြဲ၍ ' တုန္တလံ ' ဟု ေခၚသည္။ မြန္ဘာသာျဖင့္ (တုန္ = ၿမိဳ႕ ၊ တလဲ့ = လူစြမ္းေကာင္း) ' လူစြမ္းေကာင္းၿမိဳ႕ ' ဟု ဆိုလိုသည္။ ဤ ' တလဲ့ ' မွ ေရြ႕ေလ်ာကာ ' ဒလ ' ဟု ေခၚတြင္ျခင္း ျဖစ္သည္။

တစ္ဖန္ ေရွးက သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ) မင္းတပါး လာေရာက္ ၊ သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာ) ၿမိဳ႕ပံု တည္ဖူးသည္ ဆိုသည္။ ေရႊစာရံ ဘုရားကိုလည္း တည္ခဲ့သည္။ သို႕ေၾကာင့္လည္း ' သီဟိုဠ္ငယ္ ' ဟု ေခၚတြင္ဖူးေသးသည္။

တစ္ဖန္ အေလာင္းဘုရား ဟံသာဝတီကို ၁၁၁၉ ခုတြင္ သိမ္းယူေသာအခါ အံ့ႀကီးေလွေတာ္ ထားသည္တြင္ အံ့ႀကီးေလွေတာ္အုပ္ အခြန္စားရေသာၿမိဳ႕ ျဖစ္၍ ' အံ့ႀကီးၿမိဳ႕ ' ဟုလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ေခၚသည္။

' ခပင္း ' ဟုလည္း ေခၚေသးေၾကာင္း ၾကားဖူး၏။ သို႕ရာတြင္ အေၾကာင္းကို မသိရ။

ဤသို႕လ်ွင္ သမိန္စကာကြ်န္း ၊ ၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕ (တုန္စလင္း) ၊ တုန္တလဲ့ (ဒလ) ၊ သီဟိုဠ္ငယ္ ၊ အံ့ႀကီး ၊ ယခုေနာက္ဆံုး ' ဒလအရပ္ ' ဟု ေခၚေနၾကသည္။

ငသန္လ်င္

ယခုအခါ ေက်ာက္တန္းၿမိဳ႕အရပ္ ျဖစ္ေသာ ေရွးအခါက သီဟဒီပက်ြန္းတြင္ ေဇယ်ေသနမင္း မင္းျပဳသည္။ ထိုမင္းသည္ ပိုမို၍ ေနရာေကာင္းေသာ အရပ္သို့ ေျပာင္းေရႊ႕၍ ၿမိဳ႕တည္ေထာင္ျပန္သည္။ ထိုအရပ္ကား ယခု သန္လ်င္မွ ေတာင္ဘက္ ဆယ္မိုင္ခန္႕အကြာတြင္ ရွိေသာ ပါဒ အရပ္ပင္တည္း။ ထို ပါဒၿမိဳ႕ ေနာက္ဆံုးမင္း အရိႏၵရာဇ လက္ထက္ ပါဒၿမိဳ႕အေရွ႕ ဘုရားႀကီး (ဖက္ယားႀကီး) ရြာ ဇာတိျဖစ္ေသာ ငသန္လ်င္သည္ အလြန္အားအင္ႀကီးမား သန္စြမ္းသည့္အျပင္ ျပဒါးရွင္လံုး သို႕မဟုတ္ ပတၲျမားပ်ံရွိေသာ ဝက္ႀကီးကို သတ္ျဖတ္၍ ထိုျပဒါးရွင္လံုး ကိုလည္း ရထားသည္ ဆိုသည္။

ပါဒဘုရင္သည္ မိမိအား ရန္သူဟု ထင္မွတ္သည့္အျပင္ မတရားအုပ္စိုးသည္လည္း ျဖစ္၍ ငသန္လ်င္က ထိုမင္းကို လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ ၿပီးလ်ွင္ ၿမိဳ႕သစ္တည္၍ မင္းျပဳေလသည္။ ၿမိဳ႕မွ တည္သူကိုစြဲ၍ ' သန္လ်င္ၿမိဳ႕ ' တြင္ေလသည္။

ပါဒၿမိဳ႕ႏွင့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ ႏွစ္ရပ္တြင္ မင္းဆက္ ၃၆ ဆက္ရွိရာ သန္လ်င္ ေနာက္ဆံုးမင္းကား ေဘာဂေသနမင္း ျဖစ္သည္။

မင္းနႏၵာ ႏွင့္ ရွင္ေမြလြန္း

ထိုေဘာဂေသနမင္းသည္ ျပခဲ့ေသာ ၾကခတ္ဝါးရံၿမိဳ႕ ဘုရင္မ သု၀ဏၰေဒဝီ ကို တိုက္ခိုက္သိမ္းယူ၍ မိဖုရား ျပဳေလသည္။ (ဦးေမာင္ေမာင္၏ ဘာသာျပန္တြင္ ငသန္လ်င္မင္း ကိုယ္တိုင္ မိဖုရားျပဳသည္ ဆိုသည္)

သု၀ဏၰေဒဝီတြင္ ေမာင္ဒီ (ေမာင္တီ) ႏွင့္ ရခဲ့ေသာ သေႏၶသံုးလ ပါခဲ့သည္ ဆိုသည္။ ယခု မိဖုရား ျဖစ္ၿပီးမွ ရက္ေစ့၍ ဖြားျမင္ခါနီး၌ မီးမဖြားနိုင္၍ နတ္ရြာစံေလ၏။

မီးသျဂႌဳဟ္ရာတြင္ ထင္းမီးပံုထက္၌ပင္ ဝမ္းတြင္းရွိ သမီးသေႏၶသည္ ဝမ္းမွေပါက္ထြက္ လြင့္စင္က်လာေလ၏။ အသက္လည္း ရွင္ေလသည္။

(ထိုအခါမွစ၍ ကိုယ္ဝန္ႏွင့္ ေသဆံုးလ်ွင္ သားကို ေဖာက္ထုတ္ယူၿပီးမွ သျဂႌဳဟ္ရေသာ ထံုးစံ ျဖစ္လာေလသည္)

ထိုထူးဆန္းကံထူးေသာ သမီးေတာ္ကို ေဘာဂေသနဘုရင္သည္ အလြန္ခ်စ္ခင္ သနားေတာ္မူ၏။ သို႕ရာတြင္ သုသာန္၌ ဖြားေလသျဖင့္ ၿမိဳ႕တြင္းသို့ မသြင္းဘဲ ၿမိဳ႕ျပင္ အေနာက္ဘက္၌ တစ္ပင္တိုင္နန္း ေဆာက္၍ အေစာင့္အေရွာက္ အေျခြအရံႏွင့္ ေကာင္းစြာ ထားေပ၏။ အမည္ကား ' ဗို႕ႏြန္း ' ဟု ေခၚသည္။ မြန္ဘာသာျဖင့္၍ (ဗို႕ = မ မယ္ ၊ ႏြန္း = နန္း) ' နန္းမမယ္ ' ဟု အဓိပၸါယ္ရသည္။ တစ္ပင္တိုင္ မင္းသမီးဟု ဆိုလိုသည္။ ထို ဗို႕ႏြန္းကို ျမန္မာတို႕က မပီသ၍ ေရွးက ' ေမြ႕ႏြန္း ' ဟူ၍ လည္းေကာင္း ၊ ' ေမြးနန္း ' ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚၾကသည္။ ယခုအခါ တစ္ရံတစ္ခါ တစ္နည္းအားျဖင့္ ' ရွင္ေမြးလြန္း ' ဟူ၍ လည္းေကာင္း ၊ အမ်ားအျပား အားျဖင့္ ' ရွင္ေမြလြန္း ' ဟူ၍ လည္းေကာင္း ေခၚၾကေလသည္။

ရွင္ေမြလြန္း အရြယ္သို႕ ေရာက္ေသာ္ ယခု ရန္ကုန္ဘက္ ဥကၠလာပၿမိဳ႕ ၊ ဥကၠလာပ မင္းႀကီး၏ သားေတာ္ မင္းနႏၵာသည္ ရွင္ေမြလြန္း ေခ်ာေမာလွပေၾကာင္း ၾကားသိ ၊ ေမတၲာဝင္သည္ႏွင့္ ငမိုးရိပ္ မိေက်ာင္းကို စီးကာ ျမစ္ကို ျဖတ္ကူးၿပီးလ်ွင္ ရွင္ေမြလြန္းထံသို႕ သြားေလ၏။ ႏွစ္ဦးလံုးပင္ ေမတၲာသက္ဝင္ ခ်စ္ခင္ၾကေလ၏။ မင္းနႏၵာသည္ ငမိုးရိပ္ မိေက်ာင္းကို စီး၍ မၾကာမၾကာ ရွင္ေမြလြန္းထံသို႕ ေရာက္ေလ့ရွိ၏။

တစ္ခါေသာ္ မလိုသူတစ္ဦးက ရွင္ေမြလြန္းအား " မင္းနႏၵာ စင္စစ္ ခ်စ္မခ်စ္ သိရေအာင္ စံုစမ္းၾကည့္ပါ ၊ လက္ယာလက္ေမာင္းကို ေခါင္းအံုးအိပ္ရေစ ဟု ေတာင္းပါ ၊ အကယ္ခ်စ္လ်ွင္ ခြင့္ျပဳပါလိမ့္မည္ " ဟု တိုက္တြန္းေလ၏။

ရွင္ေမြလြန္းသည္ ၾကံရင္းကို မသိ၍ ထိုသို႕ စံုစမ္းရာ မင္းနႏၵာသည္ အလြန္ခ်စ္ခင္သူျဖစ္၍ ဘုန္းနိမ့္မည္ကိုသိလ်က္ လက္ယာလက္ေမာင္းကို ရွင္ေမြလြန္းအား ေခါင္းအံုး၍ အိပ္ခြင့္ျပဳလိုက္၏။

ဤသို႕အားျဖင့္ ဘုန္းနိမ့္သြားေသာေၾကာင့္ ငမိုးရိပ္ကို စီး၍အျပန္ ျမစ္လယ္သို႕က်ေသာ္ ငမိုးရိပ္၏ ရန္သူမ်ားျဖစ္ေသာ မလက္တို စေသာ မိေက်ာင္းတို႕က ဝိုင္းဝန္း ကိုက္ခဲၾကရာ ငမိုးရိပ္ မခုခံနိုင္ ျဖစ္ေလ၏။

ထိုအခါမွ မိမိသခင္၏ အသက္ကို ကယ္ရန္ဟု ပါးစပ္တြင္ငံု၍ အတင္းေျပးခဲ့ရေလ၏။ ဥကၠလာပကမ္းဘက္သို႕ ေရာက္၍ အန္ထုတ္လိုက္ရာ အခ်ိန္ၾကာေလၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ မင္းနႏၵာသည္ မြမ္း၍ ေျမာေမ့ေနၿပီးေနာက္ ေသဆံုးသြားေလ၏။

တစ္ဖက္ကမ္းမွ ရွင္ေမြလြန္း ၾကားေသာ္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ရင္ကြဲနာက်၍ ေသဆံုးျပန္ေလ၏။

မင္းနႏၵာကို ဥကၠလာပ ကမ္းထိပ္မွ လည္းေကာင္း ၊ ရွင္ေမြလြန္းကို သန္လ်င္ကမ္းထိပ္မွ လည္းေကာင္း တစ္ေန႕တည္း ၊ တစ္ၿပိဳင္တည္း ႏွစ္ေလာင္းၿပိဳင္ မီးသျဂႌဳဟ္ ၾက၏။

ထူးဆန္းသည္ကား ကမ္းႏွစ္ဖက္မွ မီးသျဂႌဳဟ္ေသာ မီးခိုးတို႕သည္ ျမစ္လယ္ဆီသို႕ ယိုင္တက္၍ အထက္ေကာင္းကင္း၌ မီးခိုးခ်င္း ပူးေပါင္းေရာေႏွာ တစ္လံုးတည္းျဖစ္၍ တက္သြားသည္ကို လူအေပါင္းတို့ အံ့ဩစြာျဖင့္ ျမင္ၾကရကုန္၏။

၎တို႕၏ ေမတၲာဓာတ္သည္ သန္႕ရွင္းစြဲၿမဲေလသျဖင့္ မီးခိုးခ်င္းပင္ ေပါင္းစပ္ရေလသည္ဟု ဆိုစမွတ္ ျပဳၾကကုန္၏။

ဤသို႕လ်ွင္ ေငြေတာင္သူ ကရင္အမ်ိဳးသမီး နန္႕ေနာင္းခါရီ ေခၚ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ အဆက္အႏြယ္သည္ ရွင္ေမြလြန္းတြင္ ဇာတ္သိမ္းေလေတာ့သည္။

(ကရင္) ေဒြးမယ္ေနာ္ + သုဓနုမင္းသား (မ်ိဳးကြဲ)

သား ေရႊက်ဴ + ႏွမေတာ္ဝမ္းကြဲ

သမီး ေသာ္ကစႏၵီ + သထံုဘုရင္၏ညီ ပုညရာဇာ (ေမာင္ေထာ္ပိုင္) (မြန္)

သား ေမာင္ဒီ + သထံုဘုရင္ သီဟရာဇာ၏ သမီး နန္႕ေစာထလိုင္း (သု၀ဏၰေဒဝီ) (မြန္)

သမီး ရွင္ေမြလြန္း

အထက္ပါ ေဆြမ်ိဳးစဉ္အရ အလြန္ထူးျခား မွတ္သားဖြယ္ေကာင္း၍ သုခထက္ ဒုကၡသာလ်ွင္ ပိုမိုမ်ားျပားေသာ ၊ သို႕ေသာ္ သတၲိ ၊ ေမတၲာ ၊ သစၥာတရား တို႕ျဖင့္ လႊမ္းမိုးအပ္ေသာ ကရင္အမ်ိဳးသမီး ေငြေတာင္သူ ေဒြးမယ္ေနာ္၏ အမ်ိဳးဇာတ္သည္ တီ ျဖစ္ေသာ (ကရင္စပ္ + မြန္) ရွင္ေမြလြန္းတြင္ အဆံုးသတ္ေလေတာ့သတည္း။