ပုဂံနဲ႔ ကူဘလိုင္ခန္

ပုဂံကိုေရာက္ရင္ပုဂံေခတ္ရဲ႕ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြကို
ၿမန္မာလူမ်ိဳးတိုင္း ၿပန္ေျပာင္းသတိရမိၾကမွာျဖစ္သလိုလက္ရိွျမန္မာကုိ
အထင္မႀကီးတဲ့နိုင္ငံျခားသားေတြေတာင္မွ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္း တေထာင္ေလာက္ ကျမန္မာေတြရဲ႕ၿမိဳ႕ေတာ္ေဟာင္းကိုၾကည့္ၿပီရင္သပ္
ရူေမာ အ့ံၾသဘနန္းျဖစ္ၾကရမွာအေသအခ်ာပါပဲ။

ခန္႔႔ျငားထည္ဝါထုထည္ႀကီးမားၿပီး၊ လက္ရာလည္းေသသပ္ေကာင္းမြန္ လွတဲ့ လက္ညိူးထိုးမလြဲေတြ႕ရမယ့့္ဘုရားပုထိုးေတြ၊ယဥ္ေက်းမူအေဆာက္အဦ
ေတြၾကည့့္ၿပီး ဒီေလာက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့တဲ့ နိုင္ငံတခုဟာ ဘယ္ပံု ဘယ္နည္းၾကမၼာဆိုးနဲ႔ႀကံဳၿပီးနိဂံုးကမၸတ္အဆံုးသတ္ခဲ့ရပါလိမ့္လို႔ဆက္
လက္ေတြးေတာမိၾကမွာပါ။

အေတာ္မ်ားမ်ားက နရသီဟပေတ့မင္းလက္ထက္မွာ မြန္ဂိုေတြလာတိုက္လို႔ ပုဂံပ်က္ရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းသိၾကၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္ပုဂံကို မြန္ဂို
ေတြေရာက္ လာၿပီး အမွန္တကယ္ဖ်က္ဆီးခဲ့သလား ဆိုတာ က်ြန္ေတာ္ နည္းနည္းစိတ္ဝင္စားမိပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ြန္ေတာ္ လက္လွမ္း မီွသေလာက္ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ေလ့လာၾကည့္မိပါတယ္။

ေအဒီ၉ရာစုမွာ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းအလယ္ပိုင္းေဒသကို အမာခံယူၿပီး စတင္တည္ေထာင္ခဲ့တဲ့ျမန္မာတို႔ရဲ႕ပုဂံနိုင္ငံေတာ္ဟာ၁၁ရာစုအေစာပိုင္း
ကာလမွာ ၿဖံဳေလာက္စရာ အင္အားေတာင္တင္းလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တန္ခိုးၾသဇာယုတ္ေလ်ာ့လာၿပီျဖစ္တဲ့အရွင္သခင္ေဟာင္းနန္ေခ်ာင္ေတြရဲ႕
ေဘးရန္ကို လည္းထိထိေရာက္ေရာက္ ကာကြယ္ထားနိုင္ၿပီျဖစ္သလို
ၿပိဳင္ဖက္ေတြျဖစ္တဲ့ခမာအင္ပါယာရဲ႕အေနာက္ဖက္သို႔နယ္ခ်ဲ့လာမူကို
လည္းေဒါနေတာင္တန္းေတြမေက်ာ္ေအာင္ဟန္႔႔တားထားနိုင္ခဲ့ပါတယ္။

၁၂ရာစုအလယ္ပိုင္းေလာက္မွာေတာ့ ပုဂံရဲ႕ေ႐ႊေရာင္အေတာက္ပဆံုး အဖြ႔ံၿဖိဳးဆံုး အထြတ္အထိပ္ကာလေတြကိုေရာက္ရိွလာခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲဒီကာလေလာက္မွာပဲ မထင္မရွား ကမာၻေၿမာက္ဖက္ပိုင္းေဒသရိွနို႔ေသာက္အမဲလိုက္ရင္းႀကီးျပင္းလာၾကတဲ့ ဆိတ္ေက်ာင္း၊သိုးေက်ာင္းသူေတြေနထိုင္ၾကတဲ့မြန္ဂိုလီးယားျမက္ခင္း
လြင္ျပင္တခုမွာ မၾကာခင္မွာအာရွနဲ႔အေရွ႕ဥေရာပနိုင္ငံေတြရဲ႕သမိုင္း
ဘီးကို ေျပာင္းျပန္ လည္ေစေတာ့မွာျဖစ္တဲ့ ကေလးတဦးေမြးဖြားလာပါတယ္။
သူကေတာ့ေနာင္အခါမွာ နာမည္ၾကားယံုနဲ႔တင္ လူတကာဖိန္႔ဖိန္႔တုန္ သြားေစတဲ့ဂ်င္ဂစ္ခန္ပါပဲ။

ဂ်င္ဂစ္ခန္ဟာ အခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္ရန္ျဖစ္ၿပီး တကြဲတျပားျဖစ္ေနတဲ့ မြန္ဂိုမ်ိဳးနြယ္စုေတြကို စစ္ပံုသြင္းၿပီးသူ႔ရဲ႕စစ္စည္းကမ္းေအာက္မွာ
ေသနဂၤဗ်ဴဟာေျမာက္စြာတညီတၫြတ္တည္းစုစည္းနိုင္ခဲ့တဲ့အတြက္ဘယ္ေသာအခါကမွ ျမင္းစီးအမဲလိုက္သမား လူၾကမ္းသူရမ္း ေတြဘဝထက္ မပိုခဲ့တဲ့ေျမာက္ပိုင္းလူရိုင္းလူသြမ္းေတြဟာ ကမာၻထိပ္တန္းယဥ္ေက်းမူ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြကိုနင္းေျခဖ်က္ဆီးပစ္ေတာ့မယ့္အလြန္ေၾကာက္မက္
ဖြယ္ရာေကာင္းတဲ့့စစ္ယႏၲရားတခုအျဖစ္ထြက္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။

၁၃ရာစု အစပိုင္းေအာက္မွာတင္ပဲ မြန္ဂိုေတြဟာ ဟိုအရင္အခါက သူတို႔ ထိကပါးရိကပါးေလာက္ပဲလုပ္ရဲတဲ့တရုပ္ေျမာက္ပိုင္းJingအင္ပါယာႀကီးကို
အျမစ္ကၿဖိဳလွဲလိုက္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ ပုဂံနိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ နားေတာင္းမ်ားမင္းေခၚေဇယ်သိခၤဘုရင္ နန္းတက္ေနၿပီးပုဂံေခတ္ရဲ႕အသာယာအဝေျပာဆံုး၊အၿငိမ္းခ်မ္းအသာယာ
ဆံုး အခ်ိန္ကာလေတြျဖစ္ပါတယ္။ ထီးလိုမင္းလိုဘုရား၊
ေဂါေတာ့ပလႅင္စတဲ့ အႏုပညာလက္ရာေျမာက္ၿပီး ခန္႔ျငားထည္ဝါလွတဲ့ ဂူဘုရားေတြကိုမင္းနဲ႔ျပည္သူလက္တြဲၿပီးတေပ်ာ္တပါးတည္ေနခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။

ဂ်င္ဂစ္ခန္ရဲ႕အာသီသကတရုပ္ေျမာက္ပိုင္းကိုသိမ္းပ္ိုက္နိုင္ရံုနဲ႔ မတင္းတိမ္ပဲကမာၻအေနာက္ဖက္ကို ဆက္လက္စစ္ဆင္ပါတယ္။ ယေန႔ အီရန္၊ အာဖဂန္နစၥတန္၊ ဥဇဘက္ကစၥတန္၊ ကာဇက္စတန္နိုင္ငံ နယ္ေျမေတြပါဝင္တဲ့ Kwarazm အင္ပါယာႀကီးကို စိစိညက္ညက္ေခ်ၿပီး သ္ိမ္းပိုက္နိုင္ခဲ့ပါတယ္။အဲဒါေအဒီ၁၂၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာပါ။ ရုရွားေျမာက္ပိုင္းနဲ႔ယူကရိန္းကိုလည္းတိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ခဲ့ၿပီးအျပန္မွာခရီးသြားဟန္လႊဲအေနနဲ႔ အိနၵိယေျမာက္ပိုင္းကို ဝင္တိုက္ၿပီးေဒလီၿမိဳ႕ေတာ္
ကိုဖ်က္ဆီးခဲ့ပါတယ္။

ဂ်င္ဂစ္ခန္ဟာ ၁၂၂၇ ခုနွစ္မွာေသဆံုးသြားပါတယ္။ သူေသသြားေပမယ့္ ကမာၻႀကီးအတြက္က မေအးခ်မ္းသြားေသးပါဘူး။ သူ႔ကိုဆက္ခံတဲ့သူ႔သားနဲ႔ သူ႔ေျမးေတြကလည္း ဘမ်ိဳးဘိုးတူ သူ႔ထက္သူလူစြမ္းေကာင္း
ေတြခ်ည္းျဖစ္ေနပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးမိဖုရားႀကီးမွာ သားေလးေယာက္ ရိွတဲ့အနက္ တတိယသားအိုဂီတိုင္းကို သူ႔ကိုဆက္ခံသူျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ အတိုင္းမြန္ဂိုေတြရဲ႕လႊတ္ေတာ္ညီလာခံျဖစ္တဲ့ Kuraltai ကလည္းေ႐ြးခ်ယ္
ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူ႔သားအိုဂီတိုင္း လက္ထက္မွာရုရွားက်န္နယ္ေျမေတြ ၊ ပိုလန္နဲ႔ ဟန္ေဂရီအထိ ဆက္လက္သိမ္းပိုက္ရယူပါတယ္။ ၁၂၄၁ခုနွစ္ မွာသူေသဆံုးၿပီးေနာက္သူ႔ကိုသူ႔သားGuyuk နဲ႔ ကူဘလိူင္ရဲ႕အကိုျဖစ္တဲ့ Monke တို႔အစဥ္လိုက္ ဆက္ခံၾကပါတယ္။ Monkeနဲ႔ ကူဘလိူင္တို႔ နွစ္ဦးက
ဂ်င္ဂစ္ခန္ရဲ႕ထီးနန္းနဲ႔ေဝးခဲ့ရသူအငယ္ဆံုးသားToluiရဲ႕သားေတြပါ။

သူတို႔လက္ထက္မွာေတာ့ အစၥလာမ္ယဥ္ေက်းမူအခ်က္အခ်ာ ဘကၠဒက္ၿမိဳ ႕ႀကီးတည္ရိွရာအီရတ္၊ မက္ဆိုပိုေတးမီးယား၊ ဆီးရီးယား၊ ယေန႔တူရကီနိုင္ငံ ရိွတဲ့အနာတိုလီးယားတို႔ဟာ မြန္ဂိုေတြရဲ႕လက္ေအာက္က်ေရာက္ကုန္ပါတယ္။
အကိုျဖစ္သူMonke လက္ထက္မွာကတည္းက ကူဘလိူင္ခန္ဟာ တရုပ္ေတာင္ပိုင္း Songအင္ပါယာကို တိုက္ခိုက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ကူဘလိူင္ဟာ ထူးထူးျခားျခားတရုပ္နဲ႔အေရွ႕အာရွဖက္ကို ဓာတ္က်သူျဖစ္ပါတယ္။

၁၂၅၀ျပည႔့္လြန္နွစ္ေတြမွာ ဧကရာဇ္Monkeရဲ႕ အျခားညီတဦးျဖစ္တဲ့ Hulagu ဦးေဆာင္တဲ့ မြန္ဂိုစစ္တပ္ႀကီးက အာရွအေနာက္ေတာင္ပိုင္းအစၥလာမ္မစ္ နွလံုးသည္းပြတ္ေနရာေတြကိုေျခမြဖ်က္ဆီးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ကူဘလိူင္ခန္ ဦးေဆာင္တဲ့ မြန္ဂိုစစ္သည္ေတြကလည္း တရုပ္ျပည္ထဲမွာ အဆက္မျပတ္ စစ္ဆင္ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ဟာ Sung အင္ပါယာအေနာက္ဖက္ေဘးကေန ပန္းတက္သြားၿပီး ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ေရခဲျပင္ေတြနဲ႔ လ်ိဳေျမႇာင္ေတြကို မိုင္ေပါင္းေထာင္ခ်ီျဖတ္ေက်ာ္ကာ တိဗက္နဲ႔ ယူနန္ျပည္နယ္မွာရိွတဲ့ ယခင္နန္ေခ်ာင္အင္ပါယာကို ဆက္ခံတဲ့ တာေလ နိုင္ငံကိုဝင္ေရာက္ တိုက္ခိုက္သိမ္းပိုက္ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕အဓိကရည္႐ြယ္ခ်က္က တရုပ္ေတာင္ပိုင္း Sung အင္ပါယာႀကီးကို အဖက္ဖက္က ဝိုင္းရံထားမိေစဖို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၂၆၀ ကူဘလိုင္ခန္ နန္းတက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တာေလဟာမြန္ဂ္ိုပိုင္နက္ျဖစ္ေနၿပီ
ၿဖစ္လို႔ပုဂံနိုင္ငံေတာ္နဲ ႔မြန္ဂိုအင္ပါယာဟာ နယ္နမိတ္ခ်င္း ထိစပ္လာၿပီ
ၿဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္ပုဂံမွာ နရသီဟပေတ့မင္း ထီးနန္းစိုးစံေနၿပီျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာျပည္သူေတြ ႀကိဳက္နွစ္သက္သူတဦးမဟုတ္သလို တိုင္းျပည္ အုပ္ခ်ဳပ္ဖို႔အရည္အခ်င္းျပည့္စံုသူတဦးလည္းမဟုတ္ပါဘူး။
ပုဂံရဲ႕နိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာလည္း အေနာက္ဖက္နဲ႔ေတာင္ဖက္မွာ ပုန္ကန္ထႂကြမူေတြေပၚေပါက္ေနတာေၾကာင့္ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနပါတယ္။

၁၂၇၆ ခုနွစ္မွာကူဘလိူင္ခန္ဟာ တရုပ္ေတာင္ပိုင္းက Sung အင္ပါယာ တခုလံုးကို သိမ္းပ္ိုက္နိုင္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ တရုပ္တနိုင္ငံလံုးဟာ မြန္ဂိုလက္ေအာက္က်ေရာက္သြားၿပီျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာၿမိဳ႕ေတာ္ကို မြန္ဂိုလီးယားကေနပီကင္းကိုေ႐ႊ့ၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ တရုပ္ဧကရာဇ္အျဖစ္ ခံယူကာ Yuan မင္းဆက္အသစ္ကိုထူေထာင္ပါတယ္။

၁၂၇၂ခုနွစ္မွာ ကူဘလိူင္ခန္ရဲ႕သံအဖြဲ႕ဟာ ပုဂံကိုသစၥာေပးဖို႔ ပထမဆံုး အႀကိမ္ေရာက္လာပါတယ္။ နရသီဟပေတ့မင္းက မြန္ဂိုေတြရဲ႕
ရာဇသံေပးမူကို လက္မခံပယ္ခ်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၂၇၅ခုနွစ္မွာ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ မြန္ဂိုသံတမန္ေတြရဲ႕ေမာက္ေမာက္ မာမာ
ေၿပာဆိုဆက္ဆံတာေတြကို သည္းမခံနိုင္တဲ့အဆံုး မြန္ဂိုသံေတြကို အျပန္လမ္းမွာေစာင့္ႀကိဳလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။

နရသီဟပေတ့ဟာ သူကိုယ္တိုင္က အရည္အခ်င္းမရိွေပမယ့္ သူ႔ကို ထိန္းေက်ာင္းတည့္မတ္ေပးမယ့္ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္နဲ႔ၿပည့္စံုတဲ့ ရာဇသၾကၤ္န္အမတ္ႀကီးရိွပါတယ္။ အဲဒီအမတ္ႀကီးဟာ မစၦဂီရိနဲ႔ တနသၤာရီကပုန္ကန္မူေတြကို သြားေရာက္ နိွမ္နင္းခဲ့ၿပီး အျပန္ခရီးမွာ
ေသဆံုးသြားတဲ့အတြက္ အခုအခါမွာေတာ့ နရသီဟပေတ့ဟာ အထိန္းအကြပ္မဲ့ စိတ္ထင္ရာလုပ္လို႔ရတဲ့အေျခအေန ေရာက္ေနပါၿပီ။

မြန္ဂိုသံေတြကို သတ္ျဖတ္ခဲ့ေပမယ့္အခ်ိန္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ ကူဘလိူင္ရဲ႕လက္စားေခ်တုန္႔႔ျပန္မူ တစံုတရာေရာက္ မလာတဲ့အတြက္ ၁၂၇၇ ခုနွစ္မွာနရသီဟပေတ့မင္းဟာ သူ႔ကိုယ္သူယံုၾကည္မူရိွစြာနဲ ႔ေျမာက္ဖက္နယ္ျခားက မြန္ဂိုၾသဇာခံလိုက္တဲ့ တိုင္ရွမ္းျပည္ တခုျဖစ္တဲ့ Kaungaiကို ပညာေပးဖို႔တိုက္ဆင္၁၂၀ ပါဝင္တဲ့စစ္တပ္ေတြ လႊတ္လိုက္ပါတယ္။ နယ္ျခားတေလ်ွာက္ျမင့္မား မတ္ေစာက္တဲ့လ်ိဳေျမာင္ ခ်ိဳင့္ဝွမ္းေတြကိုျဖတ္သန္းခ်ီတက္လာတဲ့ ျမန္မာတပ္ေတြကို တူရကီလူမ်ိဳးဗိုလ္ခ်ဳပ္နာစာအူဒင္ရဲ႕ျမင္းတပ္ေတြက Baoshan
ေဒသမွာဆီးႀကိဳပိတ္ဆို႔တိုက္ခိုက္ပါတယ္။ မာကိုပိုလိုရဲ႕ေရးသား
ေဖာ္ျပထားခ်က္ အရဆိုရင္ျမန္မာတပ္ေတြဟာအင္အား၆၀၀၀၀ ရိွၿပီးတိုက္ဆင္၂၀၀၀ပါဝင္ပါတယ္။နာစာအူဒင္မွာက ျမင္းတပ္သား ၁၂၀၀၀ရိွပါတယ္။

မြန္ဂိုျမင္းေတြဟာ သူတို႔တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ဧရာမအေကာင္ႀကီးေတြ စူးစူးဝါးဝါးေအာ္ဟစ္ၿပီးသူတို႔ဆီဦးတည္လာတာ ကိုျမင္တဲ့အခါ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာနဲ႔အေပၚကလူ ကိုခါခ်ၿပီးလွည့္ေျပးဖို႔ျပင္ၾက ပါတယ္။ အေတြ႕အႀကံဳႂကြယ္ဝတဲ့တူရကီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကသူ႔တပ္ကို ဖရိုဖရဲျဖစ္မသြားေအာင္ အခ်ိန္မီထိန္းကြပ္လိုက္နိုင္ ပါတယ္။ သူ႔တပ္ကိုျပန္ဆုတ္ေစၿပီး
ေတာအုပ္ေတြထဲ ကိုယ္ေရာင္ေဖ်ာက္ေနကာ
ၿမန္မာဆင္တပ္ေတြကို အကာအကာအကြယ္မဲ့ ကြင္းျပင္ေတြဆီ ဝင္လာေအာင္စစ္ျမႇူပါတယ္ ။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သတ္ကြင္းထဲဝင္လာတဲ့ ဆင္ေတြအေပၚ
ၿမႇားမိုးေတြ႐ြာခ်လိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ဒဏ္ရာအနာတရျဖစ္သြားတဲ ဆင္ေတြဟာေဒါသတႀကီးနဲ႔ မဲမဲျမင္သမ်ွအကုန္နင္းေျခ ပါေတာ့တယ္။
ကိုယ့္တပ္ကိုယ္ျပန္နင္းခံရၿပီးဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတဲ့
ၿမန္မာတပ္ေတြအေပၚ မြန္ဂိုတပ္ေတြကလြယ့္လင့့္တကူပဲ အနိုင္ယူလိုက္နိုင္ပါတယ္။

အဲဒီတိုက္ပြဲမွာျမန္မာတပ္ေတြရဲ႕ဆံုးရံူးမူဟာ ေသးေသးေကြးေကြး
ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူးလို႔မွန္းဆၾကည့္လို႔ရပါတယ္။ (Wikipediaမွာ
၁၂၇၇ ခုမွာျဖစ္တဲ့ ဒီတိုက္ပြဲကိုငေဆာင္ခ်မ္းတိုက္ပြဲ လို႔ဆိုေပမယ့္
ၿမန္မာရာဇဝင္ေတြအရ နဲ႔ေဒါက္တာသန္းထြန္းစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ၁၂၈၃ ခုနွစ္မွာၿဖစ္တဲ့စစ္ကိုသာ ရည္ၫႊန္းၾကပါတယ္။ မာကိုပိုလို မွတ္တမ္း တင္ခဲ့တဲ့တိုက္ပြဲဟာငေဆာင္ခ်မ္းတိုက္ပြဲမဟုတ္ပဲ အခုတိုက္ပြဲကို ပီကင္းနန္းေတာ္ထဲမွာသူၾကားသိရသမ်ွမွတ္တမ္းတင္ ထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။)

ကာလအေတာ္ၾကာကတည္းကပုဂံကိုပုန္ကန္ေနခဲ့တဲ့မုတၲမတနသၤာရီ ေဒသဟာ၁၂၈၁ ခုနွစ္အေရာက္မွာေတာ့ဝါရီရူးက မြန္မင္းဆက္အသစ္ကို တည္ေထာင္ၿပီး ပုဂံၾသဇာေအာက္ကရုန္းထြက္လိုက္ပါၿပီ။
မြန္ဂိုေတြဟာ ၁၂၇၇ ခုနွစ္စစ္ပြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ၁၂၈၃ ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလ က်မွျမန္မာကိုေနာက္တႀကိမ္လာတိုက္နိုင္ပါတယ္။
ၿမန္မာဖက္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြျဖစ္တဲ့ အနႏၲပစၥည္းနဲ႔ရႏၲပစၥည္းတို႔က မြန္ဂိုတရုပ္တပ္ေတြကို ဧရာဝတီျမစ္ကိုျဖတ္ေက်ာ္မလာနိုင္ေအာင္ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕အနီးက ဆီးႀကိဳခုခံပါတယ္။ ဒီဇင္ဘာလ၃ ရက္ေန႔မွာ ငေဆာင္ခ်မ္းတိုက္ပြဲႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ ၿမန္မာတပ္ေတြ အေရးနိမ့္တယ္။

ဒီဇင္ဘာ၅ရက္ေန႔မွာေ႐ႊလီျမစ္ကမ္းဖက္က ခုခံေနတဲ့ ျမန္မာတပ္ေတြလည္း အေရးမလွျဖစ္ၿပီးေကာင္းစင္က်တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မြန္ဂိုတရုပ္ စစ္တျဖည္းျဖည္းနီး လာၿပီျဖစ္လို႔ နရသီပေတ့ လည္းသမိုင္းတေလ်ွာက္ တရုပ္ေျပးမင္းလို႔ဘြဲ႕အမည္တြင္သြားေစမယ့္ ေနျပည္ေတာ္ကိုစြန္႔ခြာၿပီးျပည္ကိုစုန္ေျပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္မြန္ဂိုေတြဟာ ပုဂံအထိေရာက္မလာပဲ ယခင္ျမန္မာၿမိဳ႕ေဟာင္းတေကာင္းကို သိမ္းယူကာသူတို႔ရရိွတဲ့
ၿမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းေျမအားလံုးကိုစုစည္းၿပီးက်န္မိယန္အမည္နဲ႔တရုပ္ျပည္နယ္သစ္ဖြဲ႕စည္းပါတယ္။

၁၂၈၄ ခုနွစ္မွာရွင္ဒိသာပါေမာက္ကို တရုပ္ျပည္ပီကင္းကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး စကားဆိုဖို႔သံတမန္အျဖစ္ေစလႊတ္ပါတယ္။ ၁၂၈၆ခုနွစ္ မွာ ကူလဘိုင္ခန္က ပုဂံကိုေနာက္တႀကိမ္ထပ္တိုက္ဖို ႔ေရာက္မလာခင္ေလးမွာပဲ မြန္ဂိုေတြထံ အည႔ံခံဖို႔ဆံုးျဖတ္ၿပီး ပုဂံကိုျပန္လာဖို႔ျပင္ေနတဲ့နရသီဟပေတ့ကို သူ႔သားနရသူကလုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီတခါမွာေတာ့ ကူဘလိူင္ခန္ရဲ႕ေျမးျဖစ္သူမင္းသား Esen temer ဦးေဆာင္တဲ့ မြန္ဂိုတပ္ေတြဟာပုဂံအထိေရာက္လာပါတယ္။ အုပ္ပ္ခ်ဳပ္သူကင္းမဲ့ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ပုဂံျပည္ႀကီးဟာ အစကတည္းက အစိတ္စိတ္အႃမႊာႁမႊာၿပိဳကြဲၿပီးႀကိဳတင္ပ်က္စီးေနနွင့္ပါၿပီ။ မြန္ဂိုေတြဟာပူျပင္းတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္၊ အစာေရစာျပတ္လပ္မူနဲ႔ ငွက္ဖ်ားေရာဂါဒဏ္ေတြေၾကာင့္
ေၾကာင့္ပုဂံမွာသိတ္ၾကာၾကာမေနနိုင္ပဲျပန္ဆုတ္ခြာသြားၾကပါတယ္။

၁၂၈၉မွာ ခုနွစ္မွာနရသီဟပေတ့ရဲ႕သားတဦးျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာက ပုဂံဘုရင္အျဖစ္ဆက္ခံၿပီးမြန္ဂုိဧကရာဇ္ထံသူ႔သားသိဃၤပေတ့ကိုေစလႊတ္ၿပီးသစၥာခံယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္နိုင္ငံျခားၾသဇာခံလိုက္တဲ့ဘုရင္ကို ယခင္ ပုဂံတပ္မွဴးေတြျဖစ္ခဲ့တဲ့ညီေနာင္သံုးဦးက၁၂၉၇ခုနွစ္မွာျဖဳတ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္မြန္ဂိုေတြဟာ၁၃၀၀ခုနွစ္မွာေနာက္တႀကိမ္စစ္ခ်ီလာပါတယ္။

ညီေနာင္သံုးဦးရဲ႕ခံတပ္ၿမိဳ႕ေတြထဲက အေတာင့္တင္းဆံုးျဖစ္တဲ့ျမင္စိုင္းကို မြန္ဂိုတပ္ေတြေရာက္လာၿပီးပိတ္ဆို႔ဝန္းရံထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့့္ မြန္ဂိုတပ္ေတြဟာျမင္စိုင္းကို မသိမ္းပိုက္နိုင္ပဲလွည့္ျပန္သြားၾကၿပီးေ နာက္ ပိုင္းမွာေတာ့မြန္ဂိုဧကရာဇ္ဟာျမန္မာျပည္စစ္ဆင္ေရးကို အဆံုးတိုင္ ရပ္နားလိုက္ပါေတာ့တယ္။

မြန္ဂိုေတြဟာျမန္မာျပည္ထဲမွာ ပုဂံထီးနန္းၿပိဳလဲသြားတဲ့အတြက္
ေပၚေပါက္လာတဲ့ေလဟာနယ္ Power Vacuumေနရာကုိ အစားမထိုးနိုင္ခဲ့ သလိုျမန္မာျပည္ကိုလည္း မြန္ဂိုအင္ပါယာထဲသြတ္သြင္းခဲ့ျခင္းမရိွပါဘူး။
ဒါေပမယ႔္မြန္ဂိုက်ဳးေက်ာ္မူကာလေတြအတြင္းမွာပဲ နွစ္ေပါင္းနွစ္ရာ
ေက်ာ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာစြာတည္ရိွလာတဲ့ ပုဂံအင္ပါယာဟာ အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာကြဲေၾကသြားပါတယ္။

တခ်ိန္ကေနထိုင္သူ နွစ္သိန္းေက်ာ္ရိွခဲ့တဲ့ အလြန္စည္ကားခမ္းနားတဲ့ ပုဂံၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးဟာလည္း က်ီးနဲ႔ဘုတ္ဘုတ္ျဖစ္သြားၿပီး ေနာင္ဘယ္
ေသာအခါမွ အရင္ပံုစံမ်ိဳးျပန္မရေတာ့ပါဘူး။ ႐ြာငယ္ဇနပုဒ္တခုအဆင့္
ေလ်ွာက်သြားပါတယ္။ ၿမန္မာနိုင္ငံအတြင္းမွာစင္ၿပိဳင္ၿမိဳ႕ျပနိုင္ငံေတြ
ေပၚထြက္လာပါတယ္။ သူတလူငါတမင္းနဲ႔လစ္ဟာသြားတဲ့ပုဂံရဲ႕power vacuumကိုအစားထိုးနိုင္ဖို႔သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆိုင္ႀကိဳးစားၾကရင္း ေနာက္ထပ္နွစ္ေပါင္းနွစ္ရာေက်ာ္မၿငိမ္မသက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

(We are not historians but history- makers.So we can speak out our opnions.:))