မန္းေရႊစက္ေတာ္ဘုရားသမိုင္း

ဘုရားဖူးသြားမည့္သူမ်ားအတြက္ရည္ရြယ္ၿပီး တင္ေပးလိုက္ပါတယ္

ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္တိုင္ ခ်ထားေပးေတာ္ မူခဲ့ေသာ ေျခေတာ္ရာမ်ားကုိ ဌာပနာျပဳ၍ တည္ထားကိုးကြယ္လာခဲ့ေသာ မန္းေရႊစက္ေတာ္ ဘုရားမ်ားသည္ ယေန႔ထက္တိုင္ တည္ရွိေနလွ်က္ ေရွးေဟာင္းသမိုင္းဝင္ အေမြအႏွစ္တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္တြင္ ရက္ေပါင္းအမ်ားဆံုးက်င္းပေသာ အညာေဒသပြဲေတာ္ဟုပင္ ဆိုႏိုင္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျပည္သူအမ်ား ၾကည္ညိဳသဒၶါပြားႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ မန္းေရႊစက္ေတာ္ဘုရားသမိုင္းကုိ ထပ္မံတင္ျပလိုက္ ပါသည္။

အခန္း(၁)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ သက္ေတာ္ထင္ရွားရွိစဥ္အခါ၊ သာ၀တၳိၿမိဳ႕၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္း သံုးေနေတာ္မူပါတယ္။
ထိုအခ်ိန္မွာ သုနာပရႏၲတိုင္း၊ ၀ါဏိစၥဂါမရြာ(ယခု ျမန္မာႏုိင္ငံ၊ မေကြးတိုင္း၊ မင္းဘူးခ႐ိုင္၊ ပြင့္ျဖဴၿမိဳ႕နယ္၊ လယ္ကိုင္းၿမိဳ႕) တြင္ မဟာပုဏၰနဲ႔ စူဠပုဏၰဆိုတဲ့ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ ၎ညီ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ဟာ ကုန္သည္မ်ားျဖစ္ၾကၿပီး၊ တစ္လွည့္စီ လွည္းငါးရာႏွင့္အတူ အိႏၵိယႏိုင္ငံသို႔ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္ေနၾကပါတယ္။
အကို္ျဖစ္သူ မဟာပုဏၰဟာ ကူးသန္းေရာင္း၀ယ္သြားရင္း သာ၀တၳိၿမိဳ႕၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္ အနီးမွာ ေခတၱရပ္နားတည္းခိုေနစဥ္၊ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားဟာ လွဴဘြယ္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္အတူ ေန႔စဥ္နံနက္ တစ္ႀကိမ္ ညေနတစ္ႀကိမ္ ျဖတ္သြားေနၾကတာကို မဟာပုဏၰကျမင္ေတြ႕ေနရလို႔ ေမးျမန္းၾကည့္ေတာ့ “ျမတ္စြာဘုရားရွင္ပြင့္ေတာ္မူေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းေတာ္မွာ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူၿပီး၊ တရားေဒသနာေတာ္မ်ား ေဟာၾကားေနေၾကာင္း၊ ယခု ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား လွဴဒါန္းရင္းနဲ႔တရားနာရန္ သြားေရာက္မည္္ျဖစ္ေၾကာင္း”ေျဖၾကားသျဖင့္ မဟာပုဏၰလည္း စိတ္၀င္စားကာ အတူလိုက္ပါသြားခဲ့ ပါတယ္။
မဟာပုဏၰဟာ ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားေတာ္ကိုနာယူၿပီးတဲ့ေနာက္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ကာ၊ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ ဘုရားရွင္ႏွင့္ ေနာက္ပါသံဃာငါးရာတို႔ကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး ဆြမ္းကပ္ပါတယ္။ ဆြမ္းကပ္ၿပီးလို႔ တရားေတာ္မ်ားကိုနာယူၿပီးေနာက္ မဟာပုဏၰဟာ ရဟန္းျပဳခြင့္ေပးပါရန္ ခြင့္ပန္သျဖင့္ ေဇတ၀န္ေက်ာင္း သို႔ေခၚၿပီး ရဟန္းျပဳေပးလိုက္ပါတယ္။ ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ မဟာပုဏၰဟာ အတူလိုက္ပါလာတဲ့ ကုန္သည္မ်ား ကို ဌာေနသို႔ျပန္လႊတ္ၿပီး ကုန္ပစၥည္းအားလံုးကိုလည္း ညီငယ္အားအပ္ႏွံကာ ေဇတ၀န္ေက်ာင္းမွာ သီတင္းသံုးေန၍ တရားဘာ၀နာမ်ား အားထုတ္ေနပါေတာ့တယ္။ တစ္ေန႔မွာ မဟာပုဏၰရဟန္းဟာ သာ၀တၳိၿမိဳ႕ရဲ႕ ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ ေကာင္းစြာတရားအားမထုတ္ႏိုင္ျဖစ္သျဖင့္ ဌာေန ျဖစ္တဲ့ ၀ါဏိစၥဂါမရြာသို႔ျပန္၍ တရားအားထုတ္ခြင့္ျပဳပါရန္ ဘုရားရွင္ထံခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ မဟာပုဏၰ ရဟန္းဟာ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ထံမွ တရားေတာ္မ်ားကို နာယူၿပီး၊ ၀ါဏိစၥဂါမရြာသို႔ျပန္ကာ ေကာင္းစြာ တရားအားထုတ္ႏိုင္သျဖင့္ ထိုုႏွစ္၀ါတြင္းမွာပင္ ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူပါတယ္။ (ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဦးဆံုးရဟႏၲာျဖစ္ပါတယ္။)

အခန္း (၂)
ညီျဖစ္သူ စူဠပုဏၰဟာ ကုန္သည္လုပ္ငန္းေတြကို ဆက္လက္တာ၀န္ယူရပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ကုန္ေရာင္း၀ယ္အတြက္ ခရီးမထြက္မီ အကိုႀကီးမဟာပုုဏၰရဟႏၲာအား ဆြမ္းကပ္လွဴျခင္း၊ သီလခံယူ ေဆာက္တည္ျခင္းကိုျပဳၿပီး၊ ယခုထြက္ခြာမည့္ ေရလမ္းခရီးကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးပါရန္ေျပာကာ သေဘၤာ ခရီးစဥ္ စတင္ခဲ့ပါတယ္။
စူဠပုဏၰတိိ႔ု ကုန္သည္အဖြဲ႔ဟာ ေရလမ္းခရီးသြားေနစဥ္လမ္းမွာ မာလာယုကၽြန္းသ႔ိုေရာက္ရွိၾကၿပီး ကၽြန္းေပၚတက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ စားေသာက္ရန္ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔အတြက္ ထင္းရွာထြက္ခဲ့ၾကၿပီး၊ သစ္ပင္မ်ားကို ခုတ္လွဲမီးရႈိ႕ၾကတဲ့အခါ အလြန္ေမႊးႀကိဳင္လွတဲ့ ရနံ႔မ်ားရရွိၾကသျဖင့္ ေသခ်ာစစ္ေဆးၾကည့္႐ႈလိုက္ေတာ့ အလြန္တန္ဖိုးႀကီးလွတဲ့ စႏၵကူး (နံ႔သာျဖဴ) ပင္ေတြျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ ကုန္ပစၥည္းအားလံုးကို စြန္႔ပစ္ၿပီး စႏၵကူးပင္ေတြကို ရသေလာက္ခုတ္ကာ သေဘၤာေပၚတင္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ စႏၵကူးေတာဟာ ကုန္လုနီးပါးအထိျဖစ္သြားေတာ့ အဲဒီစႏၵကူးေတာမွာ ေနထိုင္တဲ့ဘီလူးေတြဟာ ေဒါသအမ်က္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ေနၾကတယ္။ “ဒီလူသားေတြကို ဒီကၽြန္းေပၚမွာ သတ္ပစ္လိုက္ရင္ ပုတ္ေစာ္နံကုန္မွာစိုးလို႔ သေဘၤာထြက္ၿပီးမွ ေနာက္ကေနလိုက္သတ္ပစ္မယ္” လို႔လဲ ႀကံစည္ႀကိမ္း၀ါး ထားၾကတယ္။
သေဘာၤထြက္ၿပီး မၾကာမီမွာပင္ မုန္တိုင္းႀကီး ႐ုတ္တရက္ စတင္လာၿပီး၊ အဲဒီေနာက္ ေလၾကမ္း၊ မိုးၾကမ္းက်လာကာ ဧရာမလႈိင္းလုံးႀကီးေတြ ေထာင္တက္လာလိုက္တာ မိုးသက္မုန္တိုင္းၾကားမွာ သေဘၤာ ဟာ နစ္ေတာ့မလိုျဖစ္လို႔ သေဘာၤသားအားလံုး “ကယ္ေတာ္မူပါ၊ ကယ္ေတာ္မူပါ”လို႔ ေအာ္ဟစ္ၿပီး ဟိုေျပးဒီလႊာနဲ႔ ျပာယာခတ္ကုန္ၾကတယ္။ ဘီလူမ်ား စတင္တိုက္ခိုက္ေနၾကၿပီ။ စူဠပုဏၰဟာ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးမွာ သေဘာၤဦးမွာမတ္တက္ရပ္ၿပီး “ေနာင္ေတာ္ႀကီးကယ္ေတာ္မူပါ” လို႔ သံုးႀကိမ္ေအာ္ ၍ အကူအညီေတာင္းလိုက္တယ္။ ေနာင္ေတာ္ မဟာပုဏၰရဟႏၲာလည္း ၾကားရသည့္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ေကာင္းကင္ယံမွ ၾကြလာကာ သေဘာၤဦးမွာရပ္ေတာ္မူၿပီး မိုးသက္မုန္တိုင္းကို တန္ခိုးေတာ္ျဖင့္ ရပ္စဲပစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မဟာပုဏၰရဟႏၲာရဲ႕ ေက်းဇူးေတာ္ေၾကာင့္ သေဘၤာဟာ ၀ါဏိစၥဂါမရြာကို အႏၲရာယ္ကင္းေဘးရွင္းစြာ ျပန္ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ စႏၵကူးအခ်ိဳ႕ကို လွဴဒါန္းလာသျဖင့္ ၎တို႔ကိုေက်ာင္းေတာ္ႀကီးေဆာက္လုပ္ကာ၊ ၎စႏၵကူးေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကို ဆက္၍လွဴဒါန္းမယ္လို႔ စိတ္ကူးကာ မဟာပုဏၰရဟႏၲာႀကီးဟာ ျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ကို ပင့္ေဆာင္ဖိို႕ သာ၀တၳိျပည္သို႔ ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ၾကြသြားပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ မဟာပုဏၰရဲ႕အလွဴကိုလက္ခံေတာ္မူၿပီး၊ ရွင္အာနႏၵာအပါအ၀င္ အတူ လိုက္ပါမည့္ ရဟႏၲာ (၄၉၉) တို႔ကို စီစဥ္ေနေတာ္မူခ်ိန္မွာ၊ တာ၀တိ`ံသာနတ္ျပည္က သိၾကားမင္းရဲ႕ (ပႏၲဳကဗလာျမေက်ာက္ဖ်ာ) ကလႈပ္ေတာ္မူတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကို သိၾကားမင္းၾကည့္ေလေသာ္၊ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ ၀ါဏိစၥဂါမရြာကို ၾကြခ်ီဖို႔အတြက္ ရထားပ်ံလိုအပ္ေနေၾကာင္း သိရသျဖင့္၊ ရထားပ်ံ (၅၀၀) ကိုစီမံျပင္ဆင္ေပးေတာ္မူပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဟာ ရဟႏၲာ (၄၉၉) ပါးကိုရထားပ်ံ (၅၀၀)ျဖင့္ ေနာက္ဆံုး ရထားပ်ံတြင္ ရဟႏၲာမပါပဲ သုနာမရႏၲတိုင္းသို႔ ၾကြေတာ္မူပါတယ္။ သုနာပရႏၲတိုင္း (မေကြး) သို႔မေရာက္မီ လမ္းခုလပ္ သစၥာဗႏၶေတာင္ အေရာက္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ရထားပ်ံမ်ားကို ေကာင္းကင္ယံထက္ရပ္တန္႔ေစ

ၿပီး ထိုေတာင္ေပၚသို႔ တစ္ပါးတည္းၾကြေတာ္ မူပါတယ္။

အခန္း (၃)

သစၥာဗႏၶေတာင္မွာေတာ့ ယခင္က သစၥာဗႏၶမုဆိုးအျဖစ္ ေနခဲ့ရာမွ ကၽြတ္တမ္း၀င္ၿပီး ရေသ့၀တ္ ကာ ယခု သစၥာဗႏၶရေသ့တစ္ပါးေနထိုင္ေနပါတယ္။
သစၥာဗႏၶမုဆိုးဟာ အရင္ဘ၀က ရြာတစ္ရြာမွာအလြန္ဆိုးသြမ္းတဲ့ ႏြားလားဥႆဖႀကီးျဖစ္ခဲ့ဖူးၿပီး၊ ရြာသူရြာသားေတြ ၀ိုင္းသတ္ႀကလို႔ ေသဆံုးကာ ယခုဘ၀မွာ “မကုလ”လို႔ေခၚတဲ့ ေတာင္မွာ ခြန္အားဗလ နဲ႔ျပည့္၀တဲ့ မုဆိုးႀကီးဘ၀ရခဲ့တယ္။ အရင္ဘ၀က ႏြားလားဥႆဖႀကီးကို သတ္ခဲ့တဲ့ ရြာသူရြာသားေတြ ကေတာ့ ယခုဘ၀မွာ သမင္၊ ဒရယ္စတဲ့ အဲဒီမုဆိုးႀကီးရဲ႕ သားေကာင္မ်ားျဖစ္လို႔ ေနပါတယ္။
အမဲလိုက္ျခင္းနဲ႔အသက္ေမြးေနတဲ့ မုဆိုးႀကီးဟာ အကုသိုလ္ေတြမ်ားလြန္းေနတာကို သိလိုက္ ရတဲ့ သိၾကားမင္းက ဒီဘ၀ကေနကယ္ခၽြတ္ဖို႔ မုဆိုးအသြင္ဖန္ဆင္းၿပီး မုဆိုးႀကီးလာမည့္ လမ္းကေန ေစာင့္ေနပါတယ္။ မုဆိုးႏွစ္ေယာက္ေတြ႔ၾကေတာ့ ေဒသခံမုဆိုးက “ေဟ့ မုဆိုး၊ င့ါပိုင္နက္ေတာထဲကို ဘာလာလုပ္တာလဲ၊ ခုထြက္သြားစမ္း”လို႔ေျပာေတာ့၊ သိၾကားမင္းမုဆိုးက “ေအနီ ဆိုတဲ့သားေကာင္ တစ္ေကာင္ေပ်ာက္သြားလို႔ လို္က္ရွာရင္းနဲ႔ ဒီေတာထဲထိေရာက္လာခဲ့တာ၊ မင္းေတြ႕ေအာင္ရွာေပးရမယ္။ မေတြ႕ရင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးရမယ္။ မေပးႏုိ္င္ရင္ ဒီေတာထဲက ထြက္ေပးရမယ္”လို႔ေျပာၿပီး ေလးႏွင့္ျမႇား အစံုေပးကာ ေတာင္ကုန္းတစ္ေနရာမွာ ပုန္းကြယ္ၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ၎ေတာင္ကို “သိၾကားပုန္း ေတာင္” လို႔ ယေန႔တုိင္ အမည္တြင္ပါတယ္။
ေဒသခံ မုဆိုးဟာ ခြန္အားဗလႀကီးမားေသာ္လည္း ေလးႏွင့္ျမႇားကို အႀကိမ္ႀကိမ္တင္ပါ ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ တင္မရျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလို ဒုကၡေရာက္ေနစဥ္မွာပဲ သိၾကားမင္းက ပုန္းကြယ္ရာမွ ထြက္လာၿပီး“သင္ဒီဒုကၡက လြတ္ခ်င္သလား၊ လြတ္ခ်င္ရင္ငါ့ရဲ႕သစၥာစကားကို ခံယူရလိမ့္မယ္”“သင္က ဘာမို႔လို႔ သစၥာစကားခံယူရမွာလဲ” လို႔ေမးေတာ့
“ငါဟာ သိၾကားမင္းပဲ”ဟု သိၾကားမင္းဟာ မူလပံုသ႑ာန္ကို ျပန္ေျပာင္းၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။
“ဘာသစၥာခံယူရမလဲ”
“ခုအခ်ိန္ကစၿပီး ေတာလိုက္ထြက္ရင္ အထီးသတၱ၀ါကိုသာ ပစ္ပါမယ္လို႔သစၥာဆိုၿပီး ထြက္ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ အထီးသတၱ၀ါကိုသာ ပစ္ရမယ္။ ေနာက္တစ္ရက္က်ရင္ အမသတၱ၀ါေတြကိုသာ ပစ္ပါ့မယ္လို႔ သစၥာဆိုၿပီးထြက္ပါ။ အဲဒီေန႔မွာ အမသတၱ၀ါကိုသာပစ္ရမယ္။ လြဲမွားခဲ့ရင္ သင္သစၥာပ်က္ၿပီ” လို႕ သိၾကားမင္းကေျပာေတာ့-
“ေကာင္းပါၿပီ”လို႔ မုဆိုးႀကီးက သစၥာျပဳလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိၾကားမင္းက မုဆိုးႀကီး အကုသိုလ္ေတြမလုပ္ျဖစ္ေအာင္ သစၥာျပဳခဲ့လို႔ သစၥာဗႏၶမုဆိုးလ႔ိုအမည္ တြင္ပါတယ္။ “သစၥာ” ဆိုတာ ကတိသစၥာ၊ “ဗႏၶ” ဆိုတာကေတာ့ ေႏွာင္ဖဲြ႔ျခင္း၊ တုတ္ေႏွာင္ျခင္း ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။ အဲဒီ သစၥာဗႏၶမုဆိုးႀကီးေနတဲ့ ေတာင္ကိုလည္း “သစၥာဗႏၶေတာင္” လို႔ေခၚၾကတယ္။
အဲဒီလိုနဲ႔ မုဆိုးႀကီးဟာ ေတာလိုက္ထြက္တဲ့အခါ အထီးေတြခ်ည္းပစ္မယ္ဆိုတဲ့ေန႔မွာ အမေတြခ်ည္းသာေတြ႔ရၿပီး၊ အမေတြခ်ည္း ပစ္မယ္ဆိုတဲ့ေန႔မွာ အထီးေတြနဲ႔ခ်ည္းေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ မုဆိုးႀကီးဟာ သတ္သတ္လြတ္စားၿပီး အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ့ရတယ္။ (ဒီလုိျဖစ္ေအာင္လည္း သိၾကားမင္းက တမင္တကာဖန္တီးထားတာလို႔ ဆိုပါတယ္) အဲဒီေနာက္ သစၥာဗႏၶမုဆိုးႀကီးဟာ စိတ္ပ်က္လာၿပီး ေလးျမႇားေတြကို ေတာင္ေပၚကပစ္ခ်စြန္႔ပစ္ကာ အဲဒီေတာင္ေပၚမွာပဲ ရေသ့၀တ္ေန လိုက္တယ္။ သစၥာဗႏၶရေသ့လို႔ အမည္တြင္ပါတယ္။ အဲဒီ သစၥာဗႏၶရေသ့ႀကီးကို တရားေဟာဖို႔ ဘုရားရွင္ ဟာ ေခတၱခဏ သစၥာဗႏၶေတာင္ေပၚကို ၾကြေရာက္ဆင္းသက္ေတာ္ မူလာျခင္းျဖစ္ပါတယ္။

အခန္း(၄)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က သစၥာေလးပါးတရားကို ေဟာၾကားေတာ္မူၿပီးသည့္အဆံုးမွာေတာ့ သစၥာဗႏၶရေသ့ႀကီးဟာ ရဟႏၲာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ရွိေတာ္မူပါတယ္။ (သစၥာဗႏၶရဟႏၲာဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဒုတိယေျမာက္ရဟႏၲာျဖစ္ပါတယ္။ ) အဲဒီေနာက္ ဘုရားရွင္ဟာ ရထားပ်ံ (၅၀၀) အနက္ လြတ္ေနတဲ့ ေနာက္ဆံုး ရထားပ်ံမွာ သစၥာဗႏၶရဟႏၲာကို စီးေစၿပီး ၀ါဏိစၥဂါမရြာသို႔ ဆက္လက္ၾကြျမန္းေတာ္မူပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ မဟာပုဏၰရဟႏၲာလွဴဒါန္းတဲ့ စႏၵကူးနံ႔သာေက်ာင္းေတာ္မွာ (၇)ရက္တိုင္ သီတင္း သံုးၿပီး ေန႔ညမျပတ္ တရားေဒသနာမ်ား ေဟာၾကားေတာ္မူရာ တစ္ရက္လွ်င္ လူေပါင္းရွစ္ေသာင္း ေလးေထာင္ ကၽြတ္တန္း၀င္ၾကပါတယ္။
ဘုရားရွင္ဟာ (၇)ရက္ျပည့္ၿပီးေနာက္ မဟာပုဏၰရဟႏၲာအား ဒီစႏၵကူးနံ႔သာေက်ာင္းမွာေန၍ သာသနာျပဳပါဟု တာ၀န္ေပးကာ သာ၀တၳိျပည္သို႔ ျပန္ၾကြပါတယ္။ ယခုအခါ စႏၵကူးနံ႔သာေက်ာင္းဟာ မီးေလာင္သြားၿပီးျဖစ္လို႔ ၎ေက်ာင္းေတာ္ေနရာမွာ ေစတီတည္ထားပါတယ္။ ၀ါဆိုလ ၄င္းဘုရားပဲြကာ လမွာဆိုလွ်င္ မ်ားစြာေသာငါးေတြ ဘုရားဖူးလာၾကလို႔ ကုသိိုလ္ေရးအတြက္ ငါးစာေကၽြးရတာဟာ စိတ္၀င္စားစရာတစ္ခုပါ။ (အဲဒီငါးေတြဟာ မာလာယုကၽြန္းရဲ႕ စႏၵကူးနံ႔သာေတာက ဘီလူးေတြကေန ျဖစ္လာတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။)

အခန္း (၅)
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ ၀ါဏိစၥဂါမရြာမွအျပန္တြင္ နမၸဒါျမစ္ (ယခုမန္းေခ်ာင္း)မွ ျဖတ္သြားရာ နဂါးမင္းကထြက္၍ ပင့္ေဆာင္သျဖင့္ နဂါးျပည္ထိၾကြကာ တရားေဒသနာေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ နဂါးမင္းက ေနာင္အခါ ကိုးကြယ္ပူေဇာ္ရန္ ဘုရားရွင္၏ကိုယ္စား တစ္ခုခုေပးခဲ့ပါရန္ ေတာင္းပန္သျဖင့္ ျမစ္ကမ္းစပ္တြင္ ေျခေတာ္ရာတစ္ဆူကို ခ်ထားေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ၎ပါဒေစတီဟာ ယခုအခါ “ေအာက္စက္ေတာ္ရာဘုရား”လို႔ အမည္တြင္ၿပီး၊ မန္းေခ်ာင္းအနီးတြင္တည္ရွိေသာေၾကာင့္ “မန္းစက္ေတာ္ရာဘုရား”“မန္းေရႊစက္ေတာ္ဘုရား”လို႔လည္း ေခၚဆိုၾကပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ ဘုရားရွင္ဟာ သစၥာဗႏၶေတာင္ဘက္ဆီသုိ႔ ဆက္၍ၾကြသြားၿပီ သစၥာဗႏၶရ ေသ့ႀကီးအား ဒီေတာင္မွာေနရစ္ၿပီး သာသနာျပဳရန္တာ၀န္ေပးေတာ္မူပါတယ္။ သစၥာဗႏၶရေသ့ႀကီးဟာ လည္း ၀တ္ျပဳကိုးကြယ္ရန္ ဘုရားရွင္၏ကိုယ္စား တစ္ခုခုေပးသနားေတာ္မူပါရန္ေတာင္းပန္သျဖင့္ ဘုရားရွင္ဟာ ေတာင္ေပၚမွာ ေျခေတာ္ရာတစ္ဆူကို ခ်ထားေပးၿပီး သာ၀တၳိျပည္သို႔ ျပန္လည္ၾကြသြားေတာ္ မူပါတယ္။ ၎ပါဒေစတီကို ယခုအခါ “အထက္စက္ေတာ္ရာဘုရား”လို႔ အမည္တြင္ပါတယ္။
စက္ေတာ္ရာတည္ရွိရာေဒသမ်ားမွာ မေကြးတုိင္းေဒသႀကီး၊ မင္းဘူးၿမိဳ႕မွ ေမာ္ေတာ္ကားျဖင့္ မိုင္ (၃၀) ေက်ာ္ အကြာတြင္တည္ရွိသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္မႏၲေလးတို႔မွ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားအထိ ေမာ္ေတာ္ကား ျဖင့္သြားလွ်င္ (၁၀)နာရီေက်ာ္ ၾကာပါမည္။ ေရႊစက္ေတာ္ဘုရားပဲြေတာ္ကို ႏွစ္စဥ္ တပို႔တဲြလဆန္း (၅)ရက္မွ တန္ခူးလႏွစ္ဆန္း တစ္ရက္ေန႔အထိ (၂)လေက်ာ္ၾကာ စည္ကားသိုက္ ၿမိဳက္စြာ က်င္းပသည္္။

Credit >>> original writer