ခ်က္လက္မွတ္ေလးတစ္ေစာင္

ခ်က္လက္မွတ္ေလးတစ္ေစာင္
စီးပြားေရးလုပ္ငန္း မ်ိဳးစံုကိုလုပ္တဲ႔ စီးပြားေရးသမားတစ္ေယာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ တေျဖးေျဖး ယိမ္းယိုင္လာျပီးေနာက္မွာ ဘယ္လိုမွ ျပန္အဖတ္မဆယ္ႏိုင္ေတာ႕ဘဲ အေၾကြးပင္လယ္ထဲ ႏွစ္ျမဳပ္ခဲ႕ရပါတယ္။ သူ႕ထံကို ကုန္ပစၥည္း သြင္းေပးတဲ႕ ေဖာက္သည္ေတြကလည္း အရင္ေၾကြးေတြ ေၾကေအာင္ဆပ္မွ ပစၥည္းသစ္ထပ္ေပးမယ္လို႕ ေျပာကာ သူ႕ကို ေနာက္ထပ္ ပစၥည္းေတြ ထပ္ မေပးေတာ႔ဘဲ အဆက္ ျဖတ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သူ႕ဆီ ပစၥည္းယူေနက် ေဖာက္သည္ေတြကလည္း သူက ကုန္ပစၥည္းေတြ မေပးႏိုင္ေတာ႔တဲ႔အခါ တစ္ျခား ကုန္သည္ဆီ ေျပာင္းကုန္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႕ သူဟာ မၾကာခင္မွာ ေဒဝါလီ ခံရေတာ႕မဲ႕သူ ျဖစ္လာပါေတာ႕တယ္။

တစ္ေန႔ေတာ႔ သူဟာ ပန္းျခံတစ္ခုထဲက ခံုတန္းလ်ားေပၚမွာ သူ႕ဘဝအေၾကာင္းေတြကို ေတြးေတာစဥ္းစားရင္း စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္နဲ႕ ထိုင္ေနပါတယ္။ မၾကာခင္ လူမြဲ လူဆင္းရဲ ျဖစ္ရေတာ႕မဲ႕ အေျခအေနကေန ဘယ္လိုမ်ား ရုန္းထြက္ရပါ႔မလဲလို႕ ေခါင္းပူမတတ္ စဥ္းစားေနမိပါတယ္။ သူ႕မ်က္ႏွာဟာလည္း ဘဝကို စိတ္အပ်က္ၾကီး ပ်က္ေနတဲ႕သူ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ညွိဳးငယ္မႈမ်ိဳးနဲ႕ မႈန္မိႈင္းေနျပီး မလႈပ္မရွက္ ေငးမႈိင္လို႕ ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အသက္ၾကီးၾကီး အဖိုးအိုတစ္ေယာက္က သူ႕အနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ အဖိုးအိုက သူ႕ကိုလည္း ေတြ႔ေရာ "မင္းၾကည္႕ရတာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ႕ ပံုစံဘဲ။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ေနလို႕တုန္း။ ငါ႕ကို ေျပာျပစမ္းပါဦးကြာ" လို႕ သူ႕အနားတြင္ ဝင္ထိုင္ရင္း ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဖိုးအိုရဲ႕ အေမးကိုၾကားေတာ႔ တစ္ေယာက္တည္းေနတာထက္စာရင္ တစ္ေယာက္ေယာက္နဲ႕ စကားေျပာတာက ပိုေကာင္းမယ္လို႕ ေတြးမိျပီး သူကလည္း သူ႕အေျခအေန၊ သူ႔ဘဝအေၾကာင္းေတြကို အဖိုးအိုကို ေျပာျပလိုက္ပါတယ္။
သူ႕အေၾကာင္းေတြကို နားေထာင္ျပီးတဲ႕ေနာက္မွာ အဖိုးအိုက "မင္းဒုကၡေတြကို ငါကူညီႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ကြာ" လို႕ ေျပာျပီး ခ်က္စာအုပ္တစ္အုပ္ကို သူ႕အိတ္ထဲကေန ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္။ ျပီးေနာက္ မင္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚတုန္း လို႕ သူ႕နာမည္ကို ေမးပါတယ္။ စီးပြားေရးသမားကလည္း သူ႕နာမည္ကို ေျပာျပလိုက္တဲ႕အခါ အဖိုးအိုက ခ်က္လက္မွတ္ တစ္ေစာင္ေပၚမွာ သူ႕နာမည္ကို ေရးလိုက္ျပီးေနာက္ အဖိုးအိုက သူ႕လက္မွတ္ကို ထိုးလိုက္ပါတယ္။ ထို႕ေနာက္ေတာ႔ ခ်က္စာရြက္ကို သူ႕လက္ထဲ လွမ္းေပးလိုက္ျပီး "ဒီခ်က္လက္မွတ္မွာ ေရးထားတဲ့ ေငြေတြက မင္းကို ငါကူညီတဲ႕ ေငြေတြပါဘဲ။ မင္း ဒီေငြေတြကို ယူျပီး စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ျပန္လုပ္ပါ။ ဒီေန႕ကေန စေရတြက္လို႕ ေနာက္တစ္ႏွစ္တိတိ ျပည္႔တဲ႔ေန႕မွာ ဒီေနရာကို ေရာက္ေအာင္လာျပီး ငါ႕ေငြေတြကို ျပန္ဆပ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားပါ" လို႕ ေျပာျပီးေနာက္ အဖိုးအိုဟာ သူ႕လက္ထဲ ခ်က္စာရြက္ကို ထည္႕ျပီး သူ ထိုင္ေနတဲ႔ ခံုတန္းလ်ားကေန ထြက္ခြာသြားပါတယ္။
ဘယ္လိုမွ ေမွ်ာ္လင္႕မထားဘဲ သူ႕လက္ထဲ ေရာက္လာတဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္ကိုၾကည္႕ျပီး သူဟာ အံ႕အားသင္႕ေနခဲ႕ပါတယ္။ ခ်က္စာရြက္ေပၚ ေရးသြင္းထားတဲ႕ ေငြေၾကးပမာဏကို သူဖတ္ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေဒၚလာ ၅သိန္း တိတိျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ခ်က္စာရြက္ ပိုင္ရွင္ရဲ႕ လက္မွတ္ေနရာကို ၾကည္႕လိုက္ေတာ႕ ေရာ႕ကဖဲလား ဆိုတဲ႔ နာမည္ကို ေတြ႔လိုက္ပါေတာ႔တယ္။ ဒီမွာတင္ဘဲ သူ႕ကို ေဒၚလာ ၅သိန္း ေပးသြားခဲ႕တဲ႕သူဟာ ကမၻာ႕အခ်မ္းသာဆံုး သူေဌး ေရာ႕ကဖဲလား ဆိုတာ သိလိုက္ရျပီး အလြန္ အံ႕ၾသ တုန္လႈပ္သြားခဲ႕ပါတယ္။
သူဟာ ေရာ႕ကဖဲလားကို နာမည္ၾကားဖူးရံုကလြဲလို႕ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ႕ဘဲ ခုက်မွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႔ျဖစ္တဲ႕ ကံၾကမၼာကိုလည္း အံ႕ၾသလို႕ ေနရပါတယ္။ လက္ထဲကို ေဒၚလာ ၅သိန္းေရာက္လာတယ္ဆိုတဲ႕ အသိဟာ သူ႕စိတ္ထဲကို အင္မတန္မွ ေပါ႔ပါးသြားေစခဲ႕ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ ေဒဝါလီခံရေတာ႕မယ္ဆိုတဲ႕ စိုးရိမ္ပူပန္မႈေတြဟာလည္း ေလ်ာ႕ပါးသြားခဲ႕ျပီး သူဟာ စီးပြားေရးကို ေကာင္းေကာင္း ျပန္လုပ္ႏိုင္လိမ္႕မယ္လို႕လည္း သူ႕ကိုယ္သူ ယံုၾကည္မႈေတြ ရွိလာေစခဲ႕ပါတယ္။သို႕ေသာ္လည္း လက္ထဲေရာက္ေနတဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္ထဲက ေငြေတြကို သူဟာ အေရးၾကံဳမွ သံုးမယ္၊ ကိစၥတစ္ခုခု ျဖစ္လာရင္လည္း ဒီေငြေတြနဲ႕ သူေျဖရွင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ ေတြးမိျပီး ခ်က္လက္မွတ္ထဲက ေငြေတြကို မထုတ္ဘဲ သိမ္းထားလိုက္ပါတယ္။
ထို႕ေနာက္မွာေတာ႕ ခြန္အားသစ္ေတြ၊ မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႕ အတူ သူဟာ သူ႕ရဲ႕ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ျပန္ေကာင္းေအာင္ ၾကိဳးစားပါေတာ႕တယ္။ ကုန္သည္ေတြကို ယံုၾကည္ေလာက္ေအာင္ အေကာင္းဆို ေျပာဆိုျပီး ေရရွည္ စာခ်ဳပ္မ်ား ျပန္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ သူ႕ေဖာက္သည္ေတြကိုလည္း အေကာင္းဆံုး ကုန္ပစၥည္းေတြ ေပးသြင္းႏိုင္ေအာင္ သူဟာ ျပန္ၾကိဳးစားပါတယ္။ ၃လ ၄လ အၾကာမွာ သူ႕စီးပြားေရးဟာ တေျဖးေျဖး ျပန္လည္ လည္ပတ္လာႏိုင္ခဲ႕ျပီး အေၾကြးႏြံထဲကေန ျပန္ရုန္းထြက္လာႏိုင္စ ျပဳပါတယ္။ တစ္ႏွစ္တိတိျပည္႔တဲ႕အခ်ိန္မွာ အဖိုးအိုနဲ႕ ကတိရွိထားတဲ႕အတိုင္း သူဟာ ေငြမထုတ္ရေသးတဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္ကို ကိုင္ျပီး ပန္းျခံထဲကို သူဟာ ထြက္လာခဲ႕ပါတယ္။
ပန္းျခံထဲေရာက္တဲ႕အခါ ယခင္ သူထိုင္ခဲ႕တဲ႕ ထိုင္ခံုေလးမွာထိုင္ျပီး အဖိုးအိုကို သူေစာင္႕ေနခဲ႕ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာ မႏွစ္က သူ႕ကို ခ်က္လက္မွတ္ေလး ေပးခဲ႔တဲ႔ သူေဌးၾကီးဟာ သူ႕အနားကို ေရာက္လာပါတယ္။ သူဟာ သူေဌးၾကီးကုိ ျမင္လိုက္တဲ႕အခါ ဝမ္းသာအားရ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျပီး အိတ္ထဲမွာထည္႕လာတဲ႕ ခ်က္လက္မွတ္ကို ထုတ္ဖို႕ ဟန္ျပင္လိုက္ခ်ိန္မွာ သူနာျပဳဝတ္စံု ဝတ္ထားတဲ႕ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က အေျပးေလးေရာက္လာကာ အဖိုးအိုရဲ႕ လက္တစ္ဖက္ကို တြဲလိုက္ပါတယ္။
"အမေလး အဖိုးရယ္ ေပ်ာက္သြားလို႕ ရွာလိုက္ရတာ ႏွံ႕ေနတာဘဲ။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ ျပန္ေတြ႔တာ " လို႕ ေျပာလိုက္ျပီးေနာက္ သူနာျပဳဟာသူ႕ဘက္ကို လွည္႕လာျပီး "အဖိုးက ရွင္႕ကို တစ္ခုခုမ်ား ေႏွာက္ယွက္မိေသးလား မသိဘူးေနာ္။ သူက အဲဒီလို အိမ္ကေန မၾကာခဏ ထြက္ထြက္သြားတတ္တယ္။ ျပီးေတာ႕လည္း ေတြ႔တဲ႔သူတိုင္းကို သူ႕ကိုယ္သူ သူေဌးၾကီး ေရာ႕ကဖဲလား လို႕ အျမဲေျပာတတ္တယ္။ ရွင္႕ကို ေနာက္ယွက္မိတယ္ဆိုရင္ ေဆာရီးပါေနာ္"လို႔ ေျပာလိုက္ျပီးေနာက္ အဖိုးအိုကို တြဲေခၚကာ သူ႕ေရွ႕ကေန ထြက္သြားပါေတာ႕တယ္။
တစ္ေယာက္တည္း က်န္ခဲ႕တဲ႕သူဟာ ခံုတန္းေရွ႕မွာ အေတာ္ၾကာ မတ္တပ္ရပ္ျပီး ဆြံ႔အလို႕ ေနမိပါတယ္။ သူ႕လက္ထဲမွာ ေဒၚလာ သန္းဝက္ ရွိတယ္ ဆိုတဲ႕ယံုၾကည္မႈေတြနဲ႕ သူဟာ အလုပ္ကို တစ္ႏွစ္ပတ္လံုး အားၾကိဳးမာန္တက္ လုပ္ခဲ႕ပါတယ္။ ေဖာက္သည္ေတြနဲ႕ အေကာင္းဆံုး အဆင္ေျပေအာင္ ဆက္ဆံျပီး အေရာင္း အဝယ္ကို ျပန္လုပ္ႏိုင္ခဲ႕ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ သူ႕လက္ထဲမွာရွိေနတာ္လို႔ တစ္ခ်ိန္လံုး ယံုၾကည္ေနမိတဲ႔႔ ေဒၚလာသန္းဝက္ဆိုတာ တကယ္ေတာ႔ ဘာမွ တန္ဖိုးမရွိတဲ႔ စကၠဴေလးတစ္ရြက္သာ။ သူ သေဘာေပါက္လိုက္မိတာက သူ႔ရဲ႕ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြကို အေကာင္းဆံုး ျပန္လုပ္ႏိုင္ေအာင္ တြန္းအား ေပးလိုက္တာက မိမိကိုယ္ကိုယ္ ယံုၾကည္မႈသာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သူ နားလည္လိုက္မိပါေတာ႔တယ္။